Adrián Benavides, o artífice doutra milagrosa salvación do Viveiro: «Acabamos xogando case de memoria»
DEPORTES
O adestrador bañense responsabiliza de manter a categoría en Terceira Federación a un grupo «moi forte a nivel táctico e humano»
06 may 2025 . Actualizado á 20:58 h.Adrián Benavides Cuervo (A Bañeza, 1986) foi o guía que puxo cordura a outra tempada axitada en Cantarrana. Tras un primeiro mes «de adaptación», o adestrador leonés conduciu ao Viveiro CF a sumar 15 puntos nos seus nove últimos partidos para selar a permanencia en Terceira Federación cun triunfo por 3-0 fronte ao Betanzos na penúltima xornada. Sacando o máximo proveito a todas as pezas do persoal, destaca o traballo e compromiso dun vestiario «incrible». O seu futuro déixao no aire.
—Que sentimentos ten tras lograr a permanencia?
—A sensación ao principio foi de alivio. Son unha persoa que vai moito coa contorna e sentía que había moitas emocións atopadas, medo a que o equipo baixase. Por toda esa xente que sente ao club, a carga emocional tan grande de toda a tempada que tiñan os xogadores, a primeira sensación é alivio. Logo xa, satisfacción, porque, á marxe dos resultados, conseguimos ser un grupo moi forte a nivel táctico e humano.
—Colleu ao equipo nunha situación moi complexa.
—Encántame adestrar e levaba sen facelo desde a tempada coa Cultural Leonesa na División de Honra xuvenil —no 2022-23—, así que, cando me chegou a proposta, non mo pensei moito. A semana antes de asinar púxenme a ver vídeos como tolo, pero aos xogadores hai que coñecelos persoalmente. Quedo con que o grupo humano é incrible, é dos mellores vestiarios que vin. Os xogadores de casa son excepcionais, teñen ao club moi arraigado, e os de fóra conectaron moi ben. Quizá non tiñamos unha dos mellores persoais da liga, igual que tampouco serei o mellor adestrador da categoría, pero compensamos esa menor calidade con moito traballo.
—Cal foi a clave para acadar o obxectivo?
—O mérito dos xogadores para adaptarse aos tres adestradores que tiveron. Eu fixen un esforzo por adaptar o que sento a eles, pero a súa resposta foi incrible. Non teño un sistema de xogo común, custoulles tres ou catro semanas, pero o interiorizaron e acabaron xogando case de memoria. Cando gañamos a rivais de arriba, como o Vilalbés e a Sarriá, foi porque fomos superiores de principio a fin, non agardando atrás ou facendo algo heroico.
—Remataron con catro vitorias consecutivas en Cantarrana.
—Unha das cousas que percibín ao chegar foi que a afección estaba triste. Vían un equipo que non arrincaba, ao que calquera rival podíalle pintar a cara. Creo que recuperamos á xente e cando a masa social, a directiva e os xogadores únense, o fútbol é unha festa. Estes últimos partidos en Cantarrana daba gusto.
—Que importancia tivo recuperar a Fanego e Santín?
—A súa volta foi importante. Tiveron que xogar lesionados e iso fixo que dúas doenzas que eran para 15 días alongásense dous meses. Santín puido xogar os últimos partidos e Fanego cinco, practicamente seis tamén. Lesionouse Germán, Santín estaba justito, pero tivemos paciencia para agardalos e eles fixeron un esforzo moi grande. Teñen moito mérito.
—Queda un partido no feudo do campión VDE Ourense, que Viveiro veremos alí?
—Imos intentar competir. Temos un persoal moi curto e non hai ningún xogador que non participase ata o de agora. Máis ou menos utilizámolos a todos, aínda que ningúns tiveron máis minutos. Seguramente non saquemos o mesmo equipo da fin de semana pasada, pero sacaremos un once para competir e oxalá se dea ben. As condicións do partido son outras, para os dous, pero iremos coa máxima intención de despedir ben a tempada.
—Fala da repartición de minutos. Con vostede foron importantes futbolistas que apenas contaran.
—Esquerdeiro cumpriu moi ben en todo o período que estivemos sen Fanego. Con Xoel quedei tolo cando vin que non xogaba nada porque me atopei a un xogador con moita capacidade técnica e táctica ao que só lle facía falta un empuxón. Ademais, é de casa, e á xente de fóra gústalle ver xente de casa no equipo. Integramos a todo o mundo e iso axudounos a crecer como grupo.
—O ataque é o mellor deste equipo?
—Aínda que me adaptei aos xogadores, creo que un adestrador ten que facer o fútbol que sente, porque se fas algo no que non crees é moi difícil convencer o grupo. Veulles moi ben o que propuxemos porque tivemos moito xogo por fóra, acabamos rápido as xogadas, fomos, intensos, rápidos, dinámicos... Unha vez que nos adaptamos, o equipo xerou ocasións de gol con moita facilidade.
—Renovará?
—O presidente díxome que a ver cando nos sentamos a falalo, pero foi un período moi intenso emocionalmente e non sei aínda que vou facer. Necesito rematar, tomarme uns días e xa veremos. Aínda así, só teño palabras de agradecemento a todo o mundo.