«O máis importante é que o pasases ben». Esa frase escoiteilla a moitos pais despois de ver perder aos seus fillos un deses partidos que desatan paixóns. Porque non nos enganemos, poucos diríano cando o seu neno gaña 12-0 cun triplete do seu fillo.
Pois sento contradicir esta manida expresión. Facer a croqueta durante un adestramento mentres o adestrador trata de explicar un exercicio ou bailar unha canción de Rosalía que se coa no ambiente durante un partido é divertido para os nenos e entraría dentro dese amplo concepto de «pasalo ben». Tamén non acudir a adestrar un mércores (normalmente chuvioso) escusándose nunha dor nun abdutor ou unha enfermidade da que o sábado de partido xa nin hai rastro.
O máis importante no fútbol base non é pasalo ben. É aprender. A xogar, por suposto, pero sobre todo os valores que che ensina un deporte de equipo. Se o gozar persoal é unha falta de respecto ao profesional que trata de ensinar ou lastra o adestramento e a aprendizaxe dos teus compañeiros non é algo que deba aplaudirse. E non censuro aos nenos que o fan. Sobre todo se son moi pequenos. Eles teñen dereito a equivocarse. Pero si aos pais que, lonxe de reprendelos, rin as grazas e non apoian os seus adestradores.
Porque, aínda que haxa medo a dicilo, gañar importa. Supón unha lección de vida para os nenos. A vitoria é a recompensa que todos necesitamos o noso traballo. E os pequenos poden aprendelo sen chegar ao 1,30 grazas ao deporte. E máis se gaña co poder do equipo, sendo bo compañeiro, e despois dun enorme progreso colectivo. No fútbol, como na vida, pérdese máis que gaña. E non cabe restarlle valor á derrota. Necesitamos aprender a convivir con ela, xa desde a infancia.
Pero ollo. O outro extremo tamén é daniño. Graveime a lume a frase dun grande como Pablo Fernández, alma máter do Montañeros: «Moitos pais só queren gañar e non valoran o que aprenderon os seus fillos». E esa é a clave. Aprender, por amais de todo. Tamén de pasalo ben.