Trae Bell-Haynes, xogador do Casademont Zaragoza: «O nivel na creación de Brandon Taylor vai obrigar a estar moi pendentes»
DEPORTES
A áxil base canadense, que debutou na liga Endesa co Río Breogán, considera que a intensidade das afeccións galegas é «algo inigualable»
26 oct 2024 . Actualizado á 12:49 h.O Leyma Básquet Coruña recibe este sábado no Coliseum ao Casademont Zaragoza (20.45 horas, Movistar Deportes), liderado por un vello coñecido do baloncesto galego. Trae Bell-Haynes (Toronto, Canadá, 1995), con pasado no Breogán, predica co exemplo na sala de máquinas do equipo maño, que lidera en puntos e asistencias. Con rumores sobre o posible interese do Real Madrid e o Barcelona, o canadense apunta a Brandon Taylor como o maior perigo do cadro herculino.
—Este sábado enfróntanse ao Leyma Coruña. Como afronta o equipo este partido?
—Creo que máis ou menos da mesma forma que o facemos para todos os partidos. Enfocámonos nos seus xogadores, sabemos que hai moitos moi bos. Por exemplo, Brandon Taylor estivo xogando moi ben neste arranque de tempada, e enfocámonos moito nel e na forma na que se desempeñan na pista de forma colectiva. Sabemos que son rápidos, moi bos no bloqueo e continuación, e, entre outras cousas, xogan na casa. Témonos que enfocar nas cousas que podemos controlar e demostrar a nosa valía.
—Que aspectos do seu xogo preocúpanlles máis?
—Bo, eu non diría que preocupación é a palabra, pero, obviamente, o nivel de creación de Brandon Taylor é algo do que temos que ser conscientes para poder minimizar a súa influencia o máximo posible. O ataque flúe con el á perfección e failles xogar como equipo. Creo que están moi equilibrados, os seus grandes están a funcionar moi ben e a continuidade de moitos xogadores fai que se coñezan o sistema. Sento que non hai só un aspecto que destacar deles, son un grande equipo. Venceron ao Real Madrid na casa, así que teremos que xogar o noso partido e facelo o mellor que sabemos.
—Esta é a súa segunda tempada en Zaragoza. Como foi a súa adaptación á cidade e ao equipo?
—Creo que agora todo vai bastante ben. O ano pasado tivemos uns cantos altibaixos e non fomos tan competitivos como quizais podiamos ser. Creo que a miña adaptación á cidade foi moi sinxela. A xente é moi amigable e acolledora. A miña noiva e eu estamos moi contentos de vivir esta experiencia en Zaragoza. Creo que este ano estamos a ter un bo inicio en canto a nivel de baloncesto. Cremos que podemos ser mellores aos poucos. Todo o mundo está a remar na mesma dirección para conseguilo.
—O Coliseum leva dous cheos consecutivos. Cre que a afección pode ser un factor importante para o seu rival?
—Definitivamente, cento por cento. Xoguei no Breogán e sei perfectamente que os afeccionados e a atmosfera do pavillón axudáronnos a gañar moitos partidos difíciles. A xente do Pazo foi a razón pola que lle gañamos ao Baskonia na primeira volta daquela Liga Endesa, só por pór un exemplo. Sei como de importantes poden ser os afeccionados para axudarte a gañar, e tamén o experimentei aquí en Zaragoza. É o noso traballo intentar xogar mellor que eles para evitar que a bancada se meta no partido.
—É o máximo anotador e asistente do Casademont Zaragoza. Sente unha maior responsabilidade como líder do equipo?
—Si, sento a responsabilidade de ser un líder. É o meu segundo ano aquí e temos un puñado de xogadores novos. Pero creo que a miña responsabilidade recae máis en axudar ao equipo para gañar partidos. Nos dous primeiros foi anotando máis que outra cousa, pero o meu traballo é atopar de que modo podo axudar aos meus compañeiros para gañar cada partido. Ás veces asistindo, ás veces anotando... O que sexa. Non me importa. Fago o que me pide o míster.
—Como equilibra as súas estatísticas individuais co xogo colectivo?
—Intento non pensar nos meus números individuais, mentalízome de que o máis importante é gañar partidos. Se ti e o teu equipo xogades ben e gañades, as estatísticas veñen soas. Intento sempre ter en mente a forma de afectar o xogo positivamente, defendendo e elixindo ben as xogadas de forma consistente. As cifras veñen da man, pero, para min, nunca foron nin un enfoque nin unha preocupación.
«Sempre vou gardar a Lugo e ao Breo no meu corazón»
Bell-Haynes, cuxa primeira etapa en España chegou naquel espectacular Río Breogán de Musa, Kalinoski e Mahalbasic que logrou a clasificación á Copa do Rey, observa con cariño a súa etapa como celeste e celebra poder xogar en Galicia de novo.
—Pasou un ano da súa carreira no Breogán. Gústalle poder xogar en Galicia e nunha nova cidade como A Coruña?
—Estou encantado de poder xogar na Coruña, a verdade. Obviamente, a miña primeira experiencia en España foi en Galicia, así que vivín de preto a paixón dos afeccionados, non só do Breogán, senón tamén do Obradoiro. Vendo o que vin do Leyma, sento que é algo inigualable en calquera outro sitio de España. O Breogán e Lugo sempre van ter un lugar especial no meu corazón por darme a oportunidade de xogar aquí. Sigo apreciando moito o ben que me tratou a xente alí, ese ano foi fantástico.
—Como compararía a súa experiencia no Breogán coa actual en Zaragoza?
—É moi difícil comparalas, honestamente. No Breo era máis mozo e era a miña primeira experiencia en España. Non sabía que agardar da liga, da cultura, a xente, o idioma... En Zaragoza, xa no meu terceiro ano en España, teño unha mellor relación con como xoga e coa forma na que todos os equipos e afeccionados respectan como xoga ao baloncesto. Foi unha grande aprendizaxe que me fixo ser mellor.
—Como cre que evolucionou como xogador desde a súa chegada a España?
—En moitos sentidos. Creo que a miña habilidade para ler o xogo no bloqueo e continuación e a miña capacidade de xerar máis perigo sen necesidade de anotar aumentou moito. Cando estiven no Breo, moitos equipos non me vían como unha ameaza no tiro e cubríanme menos. Penso que é algo no que debo traballar aínda, pero cada vez atópome mellor nese aspecto.