Rodrigo Corrales non se cansa de sumar títulos. Se hai apenas dous meses o porteiro cangués volveu a casa cun segundo bronce olímpico, a semana pasada converteuse no gran heroe para que o Veszprém colgásese o título de gañador do Mundial de clubs de balonmán despois de superar ao Barcelona nas semifinais e ao Magdeburgo no partido definitivo. En ambos os casos, tras unha prórroga e con Rodrigo facendo paradas de todas as cores. De feito, foi un do elixidos para o sete do campionato.
Quizais porque leva case toda unha vida lonxe de Galicia e moitos anos fóra do balonmán español, non existe a conciencia clara da dimensión deste xigante de máis de dous metros que ía para xogador do fútbol e rematou superando con fartura o centenar de internacionalidades cos Hispanos.
Arxoo non só o gañou todo na Asobal, Francia e Hungría, ademais de coleccionar podios coa selección española, senón que o fixo mantendo a humildade e tendo claro que as súas raíces seguen no Morrazo e no Cangas, o club onde agarda rematar a súa carreira cando o corpo lle mande o aviso correspondente.
Corrales, ademais de protagonista esencial en triunfos craves, tamén deu leccións de xogador de equipo, de saber arroupar a Gonzalo Pérez de Vargas cando o toledano tivo maior continuidade na selección. Do mesmo xeito, malgastou honestidade para quedarse á marxe dalgunha convocatoria de seleccións cando os problemas físicos así o aconsellaban. Aínda correndo o risco de dar un paso atrás.
Pero o cangués teno todo. O primeiro, un rendemento espectacular, pero tamén unha bonhomía que en absoluto está rifada coa súa voracidade por gañar títulos. Un xigante dentro e fóra da pista e un cheque ao portador para o balonmán galego.