Dani Vivian, defensa do Athletic: «Non me probes, pero falo galego»

Despois de callar unha boa tempada con no xuvenil C do Santutxu, o Athletic fichouno para a súa filial, o Basconia. Tiña 16 anos. Con 20, mandouno a Miranda de Ebro a facer a mili futbolística. O porte e o carácter de Daniel Vivian Moreno (Vitoria, 1999), con 1,84 de estatura, eleváronlle como capitán en Anduva. Regresou a San Mamés xa coa ficha do primeiro equipo. Con Valverde chegoulle a este central de corte clásico a chamada da selección española. Cando a Fundación do Athletic invitoulle para explicar a súa traxectoria nunha charla, a parafraseó coa Metamorfose de Franz Kafka. En Ourense, a familia paterna deste alumno de Contabilidade e Finanzas non lle perde a pista. Hoxe (22.00 horas, Dazn), Dani Vivian chega co flamante campión de Copa a Balaídos para enfrontarse a un Celta necesitado.

—Hai algo de galego en vostede?

—O meu avós por parte de pai son de Berrande, unha aldea de Vilardevós. Emigraron buscando traballo a Alemaña, Holanda e Francia. Acabaron en Vitoria. Alí o meu pai coñeceu á miña nai, que é de Talavera. Ata os 16 anos pasei todos os veráns en Galicia. Todos, eh? Iamos á casa dos meus avós. Alí as festas son o 24 de agosto, por San Bartolomé. Sempre faciamos por estar nesas datas. Xa sabes como son as aldeas, que tes relación con todo o mundo. Non me probes, pero falo galego (risos). Ao meu irmán e a min encantábanos ir ás Rías Baixas. Con 16 anos, de feito, pasei directo da praia da Lanzada a Lezama porque me chamou o Athletic. Agora cústame máis escaparme, pero todos os meses de xuño, que adoitamos ter unha semanita, intento ir a Galicia. A miña tía e os meus primos seguen en Verín e estamos moito en contacto.

—Con ese sangue galego, ten máis afinidade polo Celta ou polo Deportivo?

—Polos dous. Xa sei que alí é raro cando o dis, pero é a verdade. O outro día, na miña casa, celebramos o ascenso do Dépor. E polo Celta tiro moito tamén. Aos equipos galegos sempre tiven o desexo de que lles vaia ben. Gústame moito xogar en Balaídos, é unha afección de Primeira. Oxalá se salven, aínda que mañá non lles podo desexar que gañen.

—Pois falta failles.

—Sabemos da necesidade que ten o Celta. É un grande equipo ao que moitas situacións non lle saíron de cara, a pesar de facer méritos. O partido de ida en San Mamés resume a súa tempada. Fixeron un partido brutal, pero fóronse sen carga porque lle remontamos no último minuto. A nosa opción de Champions está moi difícil, pero imos a Vigo con ambición.

—Co título de Copa, despois de corenta anos, xa teñen a tempada máis que solucionada.

—Hai unha cousa que se me quedou gravada da final. As rúas de Sevilla estaban repletas de afeccionados do Athletic, foi unha mobilización incrible. Cando o Mallorca nos meteu o gol foi un bajón tremendo. Contáronmo logo os meus pais, que estaban na bancada. Todo o mundo calado, frustrado. O peso da historia, das finais que se nos escapasen, era terrible. Despois de gañar nos penaltis, a xente estaba esnaquizada. Fora tantísima a tensión, que tardou en saber como celebralo. Deuse conta despois, cando sacamos a gabarra. E a min pasoume o mesmo. O primeiro que sentín foi unha liberación enorme.

—Non se queixará da festa.

—Foi algo tan grande que ata a xente que non é do Athletic diche que lle pareceu preciosa a forma na que o celebramos. Saímos tamén como unha cuadrilla calquera de amigos a comer e a tomarnos algo, empezou a unírsenos a xente pola rúa e acabamos enchendo unha praza enteira. Foi todo improvisado. Fíxose moi sonoro, moi viral. Gocei moitísimo. Foi moi especial, non só polos xogadores, pola identidade da xente de aquí co club. É brutal o respecto que ten cara a nós.

«Decateime que ía á selección indo á pastelería a pola torta de cumpre da miña nai»

A campaña para Dani Vivian está a bater calquera expectativa. Ao seu papel co Athletic súmalle o seu debut coa selección española contra Colombia en marzo.

—Quen lle escribiu o guion desta tempada?

—Buffff... tiven anos bos, pero o deste é unha tolemia. Xoguei todo co Athletic, gañamos a Copa e xusto ese mesmo mes chamárame a selección. Aínda non son capaz de valorar as cousas ben, igual cando volva ás Rías Baixas a relaxarme tomo conciencia.

—Como se decatou de que ía ser internacional?

—Foi unha anécdota moi chula. Ese día era o aniversario da miña nai e fun co meu pai para comprar a torta. A convocatoria ía saír ás 12.30 e xa andabamos pendentes, pero, non sei por que, adiantouse unha hora. Estaba a ir á pastelería e ao baixar do coche empezoume a vibrar o WhatsApp ás toas. Unha mensaxe de felicitación, outro, outro máis... Emocioneime. Cheguei a casa coa torta na man e a convocatoria da selección. A miña nai díxome: «Mellor regalo non podías facerme, fillo».

—No verán hai unha Eurocopa.

—Sería unha forma incrible de rematar este ano marabilloso. Intentarei facer méritos para que o meu nome estea aí. Oxalá. E xa non só estar, poder gañala.

—Tivo que saír do Athletic, ao Mirandés, para curtirse. O tempo deulle a razón.

—Hai veces nas que un ten que tomar decisións, aínda que doian. Fun porque cría que o importante era estar preparado para a elite. Logo, se non o estás, xa non hai tempo para nada.

---

---