Míchel era o neno de Vallecas, o xogador cosido ao escudo do Raio, o fillo pródigo dun barrio que ten como principal orgullo contar co seu equipo en Primeira División. Pero Miguel Ángel Sánchez Muñoz xa demostrou que a súa relación co mundo do fútbol pode traspasar fronteiras.
Fixo carreira no Huesca e non só se asentou no Xirona, senón que se converteu nun cidadán máis da cidade que rodea o estadio de Montilivi. Mesmo aproveitou o tempo para aprender catalán e comunicarse cos seus novos veciños. Moitos dos que hoxe falan del, quedaron nese detalle e algúns mesmo o cuestionaron, pero o fenómeno Míchel vai moito máis alá do idioma que empregue nas roldas de prensa e nas entrevistas.
O mozo de barrio construíu unha obra inmensa. Co apoio de City Football Group, certo, pero máis aló da conexión co City, a liga española necesitaba un exemplo así. Un equipo da tropa de secundarios que se subise ás barbas dos máis poderosos e que o fixese cun fútbol alegre, atrevido e cargado de goles. Nada de sobrevivir colgado do traveseiro.
O segundo posto que agora defende é unha excelente noticia: porque rompe o monopolio, porque demostra que outro fútbol é posible e que ás veces os orzamentos non o son todo. En teoría (pola conexión cityzen) o Xirona conta co décimo quinto límite salarial, con 52 millóns, moi por baixo da clase media, pero o seu rendemento hase multiplicado, polo menos, por tres.
Que o Xirona asaltase a zona Champions ademais de animar ao resto dos mortais créalle un problema aos organizadores da Supercopa, que ven como Barcelona e Atlético non poderán acompañar ao Real Madrid en Arabia. Unha chea de motivos que van moito máis alá do idioma en que se exprese Míchel.