A extraordinaria eliminatoria que libraron o Manchester City e o Real Madrid, nos dous partidos, xerou certo debate entre o modelo Guardiola e o método Ancelotti. E aí está, probablemente, a gran diferenza. O adestrador español parte dunha formulación teórica que busca dominar a través da posesión de balón, canto máis preto da portería rival, mellor. O técnico italiano busca as estratexias e habilidades que mellor se adaptan ao talento dos seus xogadores. Nesa liña estaba tamén Zidane, que foi en tempos o seu segundo adestrador. Conseguiu gañar tres Champions seguidas, sen un modelo que o identifique. O mesmo sucede con Ancelotti. Pero non con Guardiola. Non hai máis que ver o seu Barcelona, o seu Bayern de Múnic e o seu Manchester City. A que xoga un? E o outro?
O cruzamento decidiuse nos penaltis despois de que o equipo branco puxese o autobús na volta (é máis expresiva a terminoloxía de Maguregui que iso do bloque baixo). Un ano antes varreron os ingleses (1-1 no Bernabéu e 4-0) no Etihad). Fai dous, o conxunto merengue levantou unha eliminatoria imposible. Na etapa de Guardiola no Bayern, o Madrid dos atletas foi un ciclón.
En deporte ninguén ten o segredo do éxito garantido. No fútbol, moito menos. Gana o que mellor compite, ás veces arroiando, outras contra vento e marea. E todas as propostas son tan válidas como lexítimas.
Este sábado, en Balaídos, o As Palmas de García Pimienta minimizou ao Celta de Giráldez durante media hora. Quitou o balón, mareouno, foi acurralando. Pero deixou gretas que os vigueses espremeron antes do descanso. E cando os insulars deixaron de monopolizar a posesión e os locais conseguiron axustar a súa presión e sortear a do rival en tres ou catro pases, o partido cambiou.
O fútbol é dos futbolistas. E dos momentos. E a miúdo é indescifrable.