O combinado adestrado por Luis de la Fuente volve xogar en Chipre un cuarto de século despois da maior vergoña da súa historia, que lle custou o posto ao entón seleccionador
15 novs 2023 . Actualizado ás 21:42 h.Egomitis, Gogic e Spoljaric poderían claves lingüisticas para penetrarse na saga de cómics de Astérix. Con todo, son nomes que forman parte de «a derrota máis humillante da historia do fútbol español», tal e como destacaban as crónicas deportivas dunha calorosa de noite de setembro de 1998 en Larnaca (3-2). Foi a última vez que a selección española absoluta de fútbol xogou en Chipre e recibiu un correctivo humillante, denigrante e vergoñento, segundo os cronistas enfurecidos que asistiron ao encontro que deu por finiquitada a etapa de Javier Clemente no banco de España. O duelo foi a gota que colmou un vaso que se encheu durante os últimos torneos: a Eurocopa de 1996 celebrada en Inglaterra, e a Copa do Mundo de Francia, en 1998.
Este xoves (18.00 horas, A 1), o combinado que prepara Luis de la Fuente regresa ao lugar onde caeu o seu homólogo coa innegociable obrigación de gañar para manter o primeiro posto do grupo. Non é esta unha cuestión baladí, pois resulta vital de cara ao sorteo da Eurocopa.
O público chipriota viviu a festa xamais celebrada nun país, tradicionalmente ponte principal entre os tres continentes, África, Asia e Europa, que pertence ao terceiro mundo futbolístico. España volve pisar a illa do mar Mediterráneo un cuarto de século despois, e a actualidade lembra, ademais de con o duelo dos homes de Luis de la Fuente, xa clasificados para a próxima Eurocopa, aquela España de Clemente, que entre 1992 e 1998 viviu unha etapa convulsa, a través dun documental de televisión estreado estes días.
Cuestión de estado
A derrota en Larnaca, a primeira da fase de clasificación cara á Eurocopa 2000, ante un equipo repleto de afeccionados que ocupaba o posto 78 do ránking FIFA converteuse nunha cuestión de estado e noutro bochorno mundial para a federación española antes do recente terremoto vivido co caso Luis Rubiales. Tras o fracaso no Mundial de Francia, comezaba un novo curso escolar para a selección e, co atropelo en Chipre houbo pronunciamientos políticos e peticións ao presidente de entón, Anxo María Villar, de decisións drásticas.
«Chegamos a un acordo. Nin me cesaron nin dimitín. Non vos tiven medo nunca nin merecedes que eu volo teña (á prensa)», dixo o técnico vasco no seu adeus tras seis intensos anos dirixindo o combinado nacional. Un adestrador que nunca deixou indiferente. «A actuación do equipo foi tan triste que converteu aos xogadores de Chipre, un dos países máis pobres futbolísticamente do mundo, en verdadeiras figuras de nivel mundial», apuntaba unha das crónicas da época rescatada da hemeroteca.
Ao de Baracaldo saíulle caro o invento levado a cabo no estadio Antonis Papadopoulos. Clemente pareceu retar a quen lle acusaban de defensivo e fóiselle a man. Sacou de inicio a cinco dianteiros: Etxeberria, Luis Enrique, Raúl, Alfonso e Morientes, nun partido que rematou tres a dous en terras chipriotas, e que completou no once con Cañizares, en portería; Míchel Salgado, Alkorta, Nadal e Sergi, na liña defensiva, e Fernando Hierro , que levaba dous anos xogando de central no Real Madrid, como único mediocentro.
Aquela selección, con José Antonio Camacho no banco, rematou clasificándose para a Eurocopa do 2000, pero Chipre xa entrara na historia. Un país que nos últimos anos converteuse nun lugar cómodo e popular para o futbolista español. Ata 16 xogadores e catro adestradores disputan actualmente a liga do país, que conta con 14 equipos e na que destaca o AEK Larnaca, con cinco futbolistas nacionais que ata hai pouco preparaba o tamén español José Luis Oltra, exentrenador do Real Club Deportivo da Coruña.
Hoxe, a selección ten un trámite que debe cumprir con, polo menos, un aprobado que non a poña en apertos.