Foi un partido bastante eslamiado e espeso. Faltoulle de todo. Coa calidade de tantos grandes xogadores no campo apenas houbo os escintileos dalgunhas ocasións illadas e os goles. Non brillou ningún equipo, nin o xogo en xeral, nin os adestradores nas súas formulacións. O Barcelona na primeira parte superou claramente ao Madrid. Así foi en ataque e defensa fronte a un rival moi perdido en todos os sentidos e que chegou ao descanso sempre a remolque. Na segunda parte, en cambio, o Madrid mellorou, pero a dúbida é se isto sucedeu porque os azulgranas lle entregaron o dominio, ou se foi porque os brancos apertaron máis. E cando lle dás o balón a un equipo desta calidade... futbolistas así se volven decisivos.
Xavi quixo protexer moito o resultado, á espera dos erros dun adversario que se atopaba moi lonxe do seu mellor día. Non era un mal plan, porque nin Vinicius nin Bellingham estaban a xogar ben e dominando as súas parcelas. Nese contexto, por que non apertou máis o Barcelona e lanzouse a matar o partido? Todo o contrario. Conformouse co resultado. Non foi a polo segundo gol. A idea cando ves a un adversario noqueado sempre debe ser levalo á lona.
O Madrid estaba grogui, pero os cambios viñéronlle ben. Ancelotti acertou sobre todo ao retirar a Kroos, que contra os equipos grandes hai tempo que en defensa pásao moi mal e en ataque non desequilibra. Modric deulle outro sentido ao xogo. Onda Valverde, Tchouameni e os laterais fixeron mellor ao seu equipo. Ata Bellingham sentiuse máis a gusto. Así, os brancos moveron mellor o balón, e o Barcelona meteuse moi atrás.
A Bellingham defíneo que, sen completar un grande encontro, porque perdeu moitos balóns e estivo pouco acompañado polos seus compañeiros, abondáronlle a súa forza e habilidade innatas para marcar dous goles e decantar o clásico. É un xogador completísimo que, desde 40 metros ata a área pequena, vólvese letal. O auténtico futbolista total.