Imaxinar dirixir a unha organización que dispón dun presuposto de 382 millóns de euros, coa vida resolta por dispor dun salario anual dun millón de euros e cunha aparente falta de control para poder contratar a todo o persoal de confianza que queiran. Terían na súa man a xestión directa dun centenar de persoas, que ademais de traballar no seu labor, deberán esforzarse en agradarlle. Vostede ten o botón vermello do despedimento, co diñeiro que xera o fútbol español, para invitalos a saír se non o fan.
Pois así é como está montada a Real Federación Española de Fútbol. O foi no pasado, co inhabilitado Ángel María Villar como anterior expoñente; éo agora con Luis Rubiales; e seguirao sendo mentres non se cambie o sistema de elección do seu presidente e non se establezan uns mecanismos de control reais e transparentes. Urxe derrubar todo. De arriba a abaixo. E crear un novo Regulamento Xeral que remate co feudalismo que aínda impera. A RFEF necesita a súa propia Toma da Bastilla. Pasar pola guillotina aos señores do fútbol, cambiar as leis e darlle voz e voto ao pobo. Entender a metáfora.
A RFEF está montada da seguinte forma. Os baróns das territoriais dominan as súas parcelas, conseguen que as súas persoas e clubs de confianza sexan os seleccionados nas eleccións e estes son á súa vez os encargados de dicir quen é o presidente, Por tanto, controlando á maioría de presidentes autonómicos, dispós do control absoluto da Asemblea.
E isto é algo que teñen moi presentes todos as xerarcas do fútbol español. Rubiales tamén, claro. Por iso, casualidade ou non, sacouse da manga antes das últimas eleccións unha nova normativa de «profesionalización das territoriais». Ver dun modo menos edulcorante. Pór un soldo aos presidentes autonómicos, abonado pola propia RFEF, de entre 85.000 e 150.000 euros anuais por cabeza. Controlada a Asemblea, o seguinte punto foi contratar a xente da súa enteira confianza. «Empezámoslle a chamar Kennedy. Non quería á súa ao redor xente que lle levase a contraria», confesou o seu tío, Juan Rubiales, o seu antigo xefe de gabinete, nunha entrevista nO Mundo. Aí teñen a outra pata do banco.
Entenden mellor agora esa ovación na Asemblea? E a Luis de la Fuente? E a tardía reacción dos presidentes das territoriais? Chámase medo. Moi respectable, por certo. A outro nivel, pero seguramente a calquera de nós pasaralle algo parecido. Neste caso, é o que ten vivir de xeonllos ante un oligarca. Que só te atreves con el cando o crees morto. Por moito que che repugne. É o prezo para pagar pola vasalaxe.