Germán Lux: «Atopábame fisicamente ben para seguir, pero as ganas xa non estaban»

Construír con optimismo e sen mirar atrás. Así cimentou Germán Lux (Carcarañá, Arxentina, 1982) a súa longa carreira como profesional. Unha traxectoria que decidiu dar por finalizada o 21 de decembro do ano pasado. Non chegou a celebrar os 40 anos baixo paus. O arxentino comezou a súa andaina en River Plate, destino no que quixo pór fin á mesma. Pechou o ciclo en casa pero, entre tanto, gozou de Mallorca e da Coruña. Seis anos defendendo a elástica do Deportivo abondaron para marcarlle e crear un vínculo moi forte. Agora, o Poroto prepárase para, nun futuro, adestrar a gardametas. 

—Hai uns meses despediuse do fútbol. A súa vida será diferente.

—Sigo aproveitando o tempo noutras cousas que, pola dinámica e o vórtice de tanto tempo pertencendo a un club, un afástase. Os seus fillos, estar en casa, a familia... Agora estouno facendo con moita tranquilidade, estou feliz. Máis adiante, seguramente, empezarei a preparar o postretiro. Seguramente o meu futuro estea vinculado ao fútbol, e niso voume a preparar.

—Bótao xa de menos?

—Non che podo dicir un pouco, ¡é moito! Non se se estraño ir tirarme para un lado ou para outro, o meu adestramento en si. Pero si o día a día, a dinámica. O levantarche e ir adestrar, volver a casa, descansar, os domingos e as fins de semana o partido e as concentracións… É imposible non estrañalo, pero estou a levalo bastante ben de momento. Mellor do que pensaba, aínda que aínda é algo recente.

—En que momento expúxose a retirada?

—Fisicamente, estou (ou estaba) en condicións de seguir en actividade noutro lado, pero canseime un pouco mentalmente. Os dous últimos anos practicamente non xoguei. Asumín ben o rol que tiña dentro de o persoal, con moita enerxía e alegría, sendo positivo e construtivo, tratando de axudar no que podía aos meus compañeiros e corpo técnico. Funme cansando aos poucos no mental. Considerei que era o momento de dar paso tamén aos mozos máis novos, tiña unha idade razoable para descansar un pouco e ir preparándome para outra cousa.

—Sería bastante duro para vostede tomar esa decisión.

—Si. Sentíame ben fisicamente, está claro que moitas ganas non tiña porque o fixen e retireime. Puxen moitas cousas na balanza e creo que tomei a decisión correcta. Estaba ben, pero as ganas non estaban, estaban as de deixar. Por iso fíxeno.

—Ademais fíxoo na súa casa, onde empezou todo. Imaxino que non habería para vostede un mellor lugar para retirarse.

—Tal cal. Hai pouco entregáronme un cadro conmemorativo pola miña traxectoria. Formeime neste club, onde son feliz. Saín e estiven en Mallorca e no Dépor, que é outro lugar no que fun moi feliz. Déronme a oportunidade de poder volver, competir, xogar a Copa Libertadores, que era o desafío que quería. E, no transcurso destes cinco anos, gañamos moitas cousas. Tomei a boa decisión de volver. Estou contento co que fixen, contento de ter rematado a carreira aquí. Hoxe dou a etapa por pechada, fíxeno no club no que quería.

 —E fíxoo despois de proclamarse campión de liga. Unha alegría.

—Si. Aínda que máis aló dos títulos, que no persoal son lindos, quedo con outras cousas. quedo co importante de ter pertencido nesta profesión e manterme moitos anos, poder mirar de cara a todos, de ter compartido vestiarios e persoais con grandes xogadores… O que realicei éncheme de orgullo ata o día do meu retiro.

 —Que reflexión fai sobre a súa carreira?

—queda sempre o sabor de boca do que vou deixando como persoa, das grandes amizades e compañeiros que teño, os vínculos que fixen… Para min, a parte humana é o máis importante que hai, os valores, a educación, máis aló de calquera resultado.

 —Cambiaría algunha decisión ou algún aspecto dos seus anos como profesional?

—Si, pero nunca me detiven. Seguramente cometín moitos erros ou, talvez, co resultado oposto cambiase ou feito outras cousas. Pero non son de reprocharme nada. A nivel deportivo, cambiase. Pero xa está. As cousas déronse así, e non volvo atrás. Son de mirar adiante.

—Cal será o seu futuro? Gustaríalle ser adestrador de porteiros?

—Si, estou a empezarme a preparar para adestrar a porteiros. Empezar a levalo a un computador ou cartafol para telo preparado o día de mañá por se, nalgún momento, permíteseme facelo. Xa fixen o curso de adestrador tamén, e de cando en vez anótome nalgún outro curso de secretario técnico. Para ir facendo cositas que a un lle vai enchendo de información, de contexto, de preparación. Máis aló dos anos como profesional, creo que hai que prepararse. Creo que non é doado parar e ser adestrador ou pertencer a un corpo técnico, hai que prepararse. O meu rumbo vai ser polo lado dos porteiros. Estiven 21 anos nese posto, e teño moita experiencia nel. Pero nunca hai que descartar outras posibilidades, ou polo menos eu non o fago. 

«O ADN que ten o Dépor son os seus seareiros»

Fai cinco anos que Germán Lux abandonou o equipo coruñés en busca de novos retos. Pero por moitos anos que pasen, o seu sentimento cara ao Deportivo e a súa xente, non cambia. Celebrou dous ascensos, un descenso e puido xogar na elite do fútbol español.

—Falando un pouco agora do Deportivo… Que supuxo para vostede o seu paso polo club branquiazul?

—Na parte persoal, o meu fillo pequeno naceu na Coruña, e os meus seis anos no Dépor foron marabillosos. Todos os anos quero volver á cidade, fixen grandes amigos, fun moi feliz. É un club deses que me gustan, nos que a xente respira fútbol, nos que a cidade está ligada ao equipo estea na categoría que estea. É un orgullo ser do Deportivo. A xente, a afección, é única. Os compañeiros... Falo con Álex Bergantiños, con Suso Méndez, os utilleros... Xente nobre que nunca debería irse. 

—Como deixou ao equipo e mire como está agora…

—Ao Dépor ségueselle sempre. Obviamente que todos queremos que empece outra vez a escalar posicións. Non na táboa, senón en categorías. É un club que non debería ter chegado ata onde está… pero así é o fútbol, estas cousas pasan. Hai que aprender, acompañar, como o fai a xente. Aínda que cambiou moito, o que non o fai é a afección. O ADN que ten este club son os seareiros. Hai que seguir crecendo e, entre todos, que volva á súa posición, que é a máxima categoría, de onde nunca debería ter baixado. É o que desexo, que volvan.

—Hai algunha anécdota, algún recordo do que garde especial cariño?

—Hai moitos momentos moi lindos, estiven moi feliz. Xamais esquecerei da tempada na que descendemos e volvemos ascender. Ese torneo en Segunda, ese partido, ese ascenso, os festexos... Tiñamos máis abonados nesa categoría que en Primeira. Foi algo incrible, quedo con iso. Foi moi especial, e aínda hoxe o sigo lembrando.

—Gustaríalle nalgún momento volver estar vinculado ao club?

—Imaxine o que sinto que, aínda vindo para aquí, parece que sigo vinculado e non teño nada asinado (ri). Para min, o Dépor e A Coruña son moi grandes. Ás veces non se se o explico ben, pero eu teño un sentimento cara á cidade moi forte. Oxalá os camiños póidanme volver conducir ao club. Cando un estivo moi ben e foi feliz, non queda ningunha dúbida. Pero iso é paso a paso. Se hoxe me dis se me gustaría adestrar aos porteiros do Dépor, dirixir ao equipo, estar no club… se che digo que non, vouche mentir. Iso é parte do que vén agora, de ir preparándose. Se os camiños me conducen a estar na Coruña, por que non?

—Non podía deixar de repasar a súa carreira sen pararme nos Xogos Olímpicos de Atenas. Medalla de ouro e imbatido. Un torneo redondo.

—Son as partes emotivas. Chega o resultado, e coróao co campionato. Fixémolo con Marcelo Bielsa, co que meses antes da competición nos quedamos fóra da Copa América ante Brasil nos penaltis. Fomos ás olimpíadas e foi a primeira medalla de ouro conseguida polo fútbol arxentino. Era un bo grupo e deuse a peculiaridade de que non nos fixeron goles. Fixemos entre todos unha pequena marca que non se puido superar. Máis aló de non recibir goles, no persoal, para min armouse un grupo excelente tanto no humano como no futbolístico. Tiñamos un gran equipo.

---

---

---