Martínez Munuera, encargado de dirixir o Real Madrid-Barça deste domingo, utiliza un chifre creado nos anos 70, coa embocadura de silicona, personalizado e que pode chegar aos 115 decibeis
18 mar 2022 . Actualizado á 10:31 h.O clásico deste domingo entre Real Madrid e Barcelona pitarase cun Fox 40. Juan Martínez Munuera utiliza este famoso chifre do Canadá, produto dunha empresa familiar que fabrica 15.000 ao día. En España vende 170.000 ao ano, en deportes, seguridade e socorrismo. O seu inventor, Ron Foxcroft relata a EFE como o creou nos anos 70. «Resúltame moi emocionante cada vez que a Copa Mundial de Fútbol está na televisión e vexo os árbitros co meu chifre ou cando o usan nos Xogos Olímpicos porque fun árbitro nos Xogos de verán de Montreal en 1976», explica Ron Foxcroft, o pai do chifre que se vende en 140 países do mundo a un prezo medio de 8 dólares por unidade e que nas últimas décadas convertéronse nun dos máis populares para árbitros de todo tipo de competicións como a Copa Mundial de Fútbol ou a NBA.
A empresa alacantina Made for Sport (MFS) é a importadora en España dos chifres Fox 40 e distribúen cada ano unhas 30.000 unidades para o segmento do fútbol, incluídos os que usan os árbitros de Primeira División, pero abastecen a todos os deportes así como a outras actividades, como seguridade e socorrismo, con ata 170.000 unidades fornecidas cada doce meses.
O responsable de Compras de MSF, Rubén Pérez, relatou que moitos dos colexiados das ligas profesionais piden «personalizar» o seu chifre incluíndo o seu nome, apelido, o número de licenza ou, incluso, co seu alcume, o cal se fai cun láser a ambos os dous lados do obxecto nunha superficie de 1 centímetro cadrado.
Estes chifres moi apreciados porque os seus 115 decibeis non fallan baixo a choiva. Teñen un custo de 5,99 euros (o clásico) e de 9,19 os que levan embocadura de silicona, elixidos para evitar que queden marcados os dentes e teñen un agarre máis cómodo.
O empresario que arbitrou o primeiro partido universitario de Jordan
Na década dos anos setenta, Foxcroft era un incipiente empresario, cunha crecente familia e propietario dunha empresa de transporte por estrada na localidade canadense de Hamilton, a uns 70 quilómetros ao suroeste de Toronto. Pero Foxcroft, que segue traballando cada día aos seus 76 anos de idade, tamén era un deportista ao que unha lesión apartou do fútbol americano e que canalizou a súa paixón cara á arbitraxe de baloncesto. «Tiñamos pouco diñeiro. Investira todo na miña compaña de transporte. E para pagar a comida, arbitraba na competición de baloncesto universitario NCAA. Cheguei a arbitrar o primeiro partido que xogou Michael Jordan (naquel momento coñecíaselle como Mike Jordan) con Carolina do Norte en 1981», explica o empresario con orgullo.
Para entón, Foxcroft xa tivera os seus máis e os seus menos cos tradicionais chifres que utilizan unha bóla, en moitas ocasións de cortiza, para xerar o seu característico son. Quizais o peor momento foi durante a final de baloncesto masculino dos Xogos de Montreal. Foxcroft tivo que soportar a ira dos preto de 18.000 espectadores que presenciaban o partido cando a cotenada dun xogador iugoslavo a outro de Estados Unidos quedouse sen penalización.
Chifres sen problemas
E non porque Foxcroft non o vise ou non o indicase. Pero cando foi asubiar a falta, a bóla quedou encasquillada e o pito non emitiu ningún son. Anos despois, en 1984, durante un torneo preolímpico en Sao Paulo (Brasil), sucedeulle o mesmo ante 15.000 espectadores. «Díxenme xa basta. Alguén ten que deseñar un chifre que non falle. E cando volvín ao Canadá contratei a un deseñador e enxeñeiro industrial, Chuck Shepherd, un xenio que recentemente morreu. Pedín un préstamo de 150.000 dólares e durante tres anos e medio traballamos xuntos. Contratamos outro enxeñeiro, un científico doutorado en son e un profesor de música», lembra Foxcroft. «E tras tres anos e medio, finalmente tiñamos dous prototipos do que hoxe é o Fox 40 Classic», engadiu.
Agora o problema era vendelo. E durante dous meses, literalmente non vendeu nin un pito. Ata que en 1987 foi designado como árbitro para os Xogos Panamericanos que se celebraban ese ano na cidade estadounidense de Indianápolis.
Foxcroft levou os seus dous prototipos, que lle custaran 150.000 dólares, e unha madrugada, ás 2.00 da mañá, púxose a tocar o chifre na residencia onde se hospedaban o resto de árbitros.
120 decibeis
«A xente veu correndo, atraída polo precioso son penetrante, con pulsación, a 120 decibeis, do chifre. Preguntáronme se podían comprar un. E eu, seguindo a recomendación da miña muller Mary, díxenlles que era imposible porque todas as miñas existencias estaban esgotadas. Pero se querían, podían realizar novos pedidos», di cun sorriso.
Esa semana, Foxcroft vendeu 20.000 chifres a un prezo de seis dólares por unidade e puxo a primeira pedra do seu imperio. A calidade do chifre Fox 40 Classic fixo que a súa popularidade rapidamente fose máis aló do mundo deportivo. Foxcroft empezou a producilo en cores chillones e o chifre empezou a ser adoptado en masa por salvavidas, equipos de procura e rescate, o Servizo de Gardacostas, as forzas de seguridade…
«É do que estou máis orgulloso. Porque este chifre salva vidas. Esta mesma semana, un esquiador nas montañas do oeste de Canadá perdeuse á noitiña. Os equipos de rescate atopárono grazas ao seu chifre Fox 40 en metade da noite, con temperaturas moi por baixo de 0, cunha perna rota encallada nun orificio», di con emoción contida. «Estas son as historias que me manteñen en marcha cada día a pesar dos meus 76 anos», engade.
Todos os anos, Foxcroft, os seus fillos cos que comparte a xestión da compaña, e o seu persoal engaden novas características ao deseño. Agora, ningún dos 41 modelos de chifre de Fox 40 é utilizado na maioría das ligas deportivas en todo o planeta.
Foxcroft recoñece que baloncesto e fútbol son os seus mellores mercados deportivos pero que na actualidade entre o 60% e o 70% das súas vendas totais son para o segmento de seguridade e procura e rescate. «Estamos a salvar vidas», conclúe con orgullo.