Está claro que un Barcelona-Real Madrid non é un partido calquera, aínda que a diferenza entre ambos, neste momento, é abismal. A necesidade de títulos, a necesidade que teñen os adestradores de reivindicarse e de volver sentirse grandes as institucións, minimiza as grandes diferenzas, que a priori, deberían observarse sobre o céspede.
O Real Madrid de Ancelotti é un equipo coas ideas moi claras, un técnico con moito sentido común, gran xestor do grupo e que, principalmente, pon a xogar aos bos, sen darlle moitas voltas ao debuxo táctico e sen mostrar excesivas modificacións no que se refire ao modelo, sistema e variantes no xogo. Este contexto tan uniforme permite destacar a un persoal moi experimentado, que ten claro que é o que lle pide o seu adestrador e que é o que ten que facer para plasmalo.
Con todo, o Barcelona de Xavi Hernández atópase nun período constante de cambios, con xogadores mozos que están a ter que asumir demasiado rápido a condición de líderes dentro e fóra do campo, que intentan xogar a algo que moitos levan adestrando desde pequenos, pero que, de momento, con estas pezas, non logran facer efectivo.
Os dous conxuntos chegan cun sistema ben definido, máis aló de quen o configure, un 1-4-3-3, pero con notables diferenzas á hora de executalo. Un Barcelona obcecado no seu xogo de posición, con moi pouca verticalidade e tratando de adaptar a versatilidade do seu xogo por banda, e un Real Madrid que se fai moi forte en mediocampo e, a partir de aí, busca asociacións rápidas sobre Vinicius e Benzema.
A gran diferenza entre estes dous equipos estará nas áreas, mentres ao Real Madrid cústalle pouco xerar ocasións de gol, ao Barça cústalle un mundo e o peor para os culés é a dificultade que teñen para defender preto da súa área ou en transición defensiva.
No Barcelona o problema é que todos agardan aos que non están: Ansu, Araújo, Ferran, Pedri… Mentres que o Real Madrid confía nos que levan estando toda a tempada, Benzema, Vinicius e os que están a vir, como Asensio.
Todo duelo entre o Real Madrid e o Barcelona supón un extra para os seus futbolistas, que fai que todo se iguale un pouco máis, pero a realidade é que hoxe merengues e culés viven unha realidade oposta, entre a fiabilidade do primeiro e a inseguridade do segundo.