«Son un obreiro do fútbol», recoñece o verdugo do Real Madrid
21 ene 2021 . Actualizado á 21:13 h.José Juan Figueiras García (Vigo, 1979) sabe mellor que ninguén que o fútbol dá unha oportunidade cando menos a esperas. A el, que debutou en Primeira co Celta pero que fixo toda a súa carreira en Segundo e Segundo B, chegoulle con 41 anos, converténdose no heroe do Alcoyano que eliminou ao Real Madrid na Copa. Unha recompensa para quen se considera «un obreiro do fútbol» que nunca esquecerá as paradas que lles fixo a Asensio e Lucas Vázquez para meterse nos oitavos do final.
-Que sensacións lle deixa unha xesta así?
-Estou a asimilar o que fixemos. Foi un partido moi completo de todo o equipo e seguimos na Copa despois de tres eliminatorias (cargaron antes ao Laredo e ao Huesca) e a ver que depáranos o sorteo e a seguir o refacho.
-É o partido máis transcendente que disputou na súa vida?
-Sobre todo a nivel mediático, é o máis importante con diferenza. Non é o mesmo facer un partido así ante o Real Madrid que facelo ante equipos de Segundo B ou Segundo A. Estou un pouco atafegado porque todo son chamadas e mensaxes.
-E nas redes sociais.
-Si, o mércores, antes do partido, tiña mil seguidores e ao acabar, a cifra xa ía en 20.000.
-Como viviu o partido?
-Para nós era un partido para gozar, porque contra un Real Madrid non xoga todos os días. Foi un encontro moi duro con eles tendo o balón e na primeira parte sufrimos moito e encaixamos o gol xusto antes do descanso. Fomos ao vestiario un pouco cabizbajos, pero o míster díxonos que crésemos, que estabamos a xogar co Madrid e que non pasaba nada, que tiñamos que saír con alegría a gozar do segundo tempo, que mentres estivésemos 0-1 estabamos metidos no partido. Xogamos as nosas bazas, aproveitamos un balón parado e na prórroga chegou o gol da vitoria, que foi incrible, nun contragolpe e con Juanan metendo a punterita. Se chega a estar o estadio cheo, non teño dúbida de que o campo cae.
-No momento que se puxeron 2-1, entroulle vertixe?
-Nin o pensas. Cando fun celebrar o gol co equipo ía de camiño e ía pensando: «Nai miña, Juanan, a que leaches». E logo, a sufrir, porque te atacaban Hazard, Marcelo, Benzema, Lucas, Kroos... Dicía: «Nai miña, a que nos vén para aguantar dez minutos agora». Pero o equipo fixo un traballo defensivo espectacular, aguantamos e logramos unha cousa histórica.
-Que paradas foron as máis difíciles das moitas que fixo?
-Quedo con dous: unha a Asensio co balón abaixo e outra a Lucas Vázquez de cabeza.
-Foi o seu día de máis traballo?
-Un de tantos de moito traballo de moitos partidos, pero ao ser contra o Madrid, ao facer un bo encontro, mediáticamente dáte máis repercusión.
-Quen lle ía a dicir que o seu grande escaparate ía chegar aos 41 anos.
-Por iso o fútbol é o máis grande de todos os deportes. O fútbol sempre dá oportunidades, nunca sabes o momento no que pode estar e para min o mércores foi ese momento, pero sobre todo estou contento polo que fixo o equipo.
-Din que é o Buffon dos humildes, Comparte iso?
-Si, sempre dixen que son un obreiro do fútbol. Estiven sempre neste deporte a base de traballo e de sacrificio, heimo currado ao longo de todos estes anos en Segundo B e en Segundo A, as categorías onde fixen a miña carreira a nivel futbolístico.
-Foi o seu partido con maiúsculas como porteiro?
-Hai outros máis, pero a nivel mediático, non hai nada igual. Creo que tamén fixen partidos moi bos sobre todo en fase de ascenso a Segundo A, pero sen dúbida este é o máis importante polo feito de ser ante o Madrid.
-A quen quere agora?
-Non sabemos, dános igual.
-Ver na final?
-Non, véxome adestrando en Alcoy, preparando o partido do domingo co Orihuela. A final son palabras maiores, iso xa sería unha xesta para a historia do fútbol español.
-Todo o mundo lembraralle aquilo de «máis moral que o Alcoyano».
-É o lema do equipo e a verdade é que por moral ninguén nos vai a quitar o soño.
«Cada ano teño que baixar un quilo para seguir áxil»
José Juan ten un segredo para manterse en forma aos 41 anos: cada tempada baixa un quilo de peso, un truco que aprendeu de Andrés Palop.
-Que equipo lle marcou máis ao longo da súa carreira?
-Todos me marcaron, pero onde máis gocei foi no Lugo, con Quique Setién.
-Como chegou ao Alcoyano?
-Eu vivo en Elxe. A miña muller é de Albacete, pero gustábanos Elxe para vivir, os meus nenos están aquí moi a gusto, queriámonos/queriámosnos fincar aquí e xurdiu a posibilidade de xogar en Alcoy.
-Ten data de caducidade?
-Tómomo día a día, non me marco obxectivos porque igual en seis meses pégache un bajón e xa non podes xogar máis. Mellor aos poucos e cando acabe a tempada, se me atopo ben a nivel mental e físico e se o equipo quere que siga con eles, eu estarei encantado de continuar.
-Como está nivel físico?
-Ben. Cada ano que pasa intento baixar un quilo para manterme un pouco áxil, porque se colles peso, ao final, sempre che custa máis.
-Por que a cantos máis anos menos quilos para seguir mantendo o rendemento?
-Comecei a facelo tras escoitarllo a Palop, que dixo que o fixera durante moitos anos e a verdade é que me está axudando moitísimo.
-Que tal como adestrador no club de Saúl?
-Ademais do Alcoyano, son coordinador de porteiros e adestro aos nenos no club Costa City que ten aquí Saúl Ñíguez, o xogador do Atlético de Madrid. Vou abrindo aos poucos outras vías no mundo do fútbol.
