É impactante. A miña mente volve a aquel día cando sendo un preadulto esperteime sabendo que Fernando Martín morrera en accidente. Din que os heroes van e veñen, pero as lendas perduran para sempre. Supoño que Kobe Bryant acada ese chanzo. A miña xeración tivo a sorte de empezar a seguir a NBA con Magic Johnson, Larry Bird e compaña. Ramón Trecet significa moito para nós. Descubrimos o que o baloncesto americano significaba. Logo chegou Michael Jordan. Para min, o mellor xogador de baloncesto de toda a historia. Jordan e os seus Bulls déronnos unha adrenalina distinta. Eran os 90.
E cando chegou o século XXI e xa estabamos enganchados ao móbil, ao computador, e empezaban as redes sociais e todo parecía máis próximo, apareceu Kobe Bryant.
Que o seu pai xogase en Italia, aínda o achegaba máis a todos nós. Era a imperfección de Jordan. Pero obstinado en ser bo, realmente moi bo. Aqueles 81 puntos dunha noite. O seu pique con Shaquille O'Neal. Vestir a cor morada dos Lakers. Dábanlle ese ton de estrela de cine. E para rematar, esa relación que estableceu con Pau Gasol. Permitiu ao de Sant Bou ser o primeiro español en pórse un anel de campión. Un pouco por todo isto, moitos de nós estamos en estado de shock. Porque un tío novo, unha verdadeira estrela do básquet, vaise de forma apurada. Antes de tempo, evidentemente. E vexo que Kobe chegou lonxe, porque cando lle mandei un guasap ao meu fillo de 15 anos para dicirllo, non llo cría. Supoño que xogar á Play Station ten iso. Supoño que ese número 24 o meu fillo haberao elixido moitas veces. E Roque deixoume impactado. Por iso entendo que Kobe é unha lenda. Un deportista de talla mundial para sempre. Verémolo desde outra perspectiva a partir de hoxe. Guau. Hai que gozar cada día ao límite... Polo si ou polo non.
