Moitos asentos baleiros alí onde enfocaban as cámaras e sen unha alma nos máis afastados do verde, grafía árabe na publicidade ao redor do campo, chilabas pola bancada e un estadio no medio dalgún lugar de Arabia onde non é difícil imaxinar, ao abrir a porta 23, un camelo, dunas e dúas ou tres palmeiras. O verán volveu ao fútbol español tras os Reyes Magos, nun partido? con menos intensidade que moitos de solteiros contra casados da nosa xeografía estival de festas gastronómicas. Visto o visto, propoño que esta Supercopa déixese de timideces e convértase no que lle pide o corpo, aquel torneo de Nadal do Madrid de baloncesto, máis que nada polas datas. Con Zidane tratando de xustificar as fichaxes de Mendy e Jovic desde o once inicial, Casemiro comentando entre sorrisos cada xogada cos seus compañeiros e Isco confirmándose como o mellor xogador español de fútbol sala, basta apuntar que, á hora de xogo, a única igualdade era a faltas (5-5). Ata o Valencia cumpriu que dá xenio o seu papel de esparrin. Non se interesou pola cor da camiseta de Courtois antes do descanso. Ah! E as entradas de James e Mariano nos minutos finais coméntanse por si soas.