O triatleta tudense cambia de adestrador tras oito anos e a uns meses da cita paralímpica de Tokio
06 dic 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Aos seus 40 anos, o triatleta e exciclista profesional Gustavo Rodríguez (Tui, 1979) enfróntase ao que seguramente é un dos anos máis ilusionantes da súa carreira. Cos Xogos Paralímpicos de Tokio -para os que se clasificou como guía de Héctor Catalá- no horizonte, o deportista optou por buscar novos estímulos tomando unha decisión «nada doado», un cambio de adestrador tras oito anos traballando con Diego Álvarez.
Do que acaba de deixar de ser o seu técnico explica Gustavo que foi a persoa que lle introduciu no mundo do tríatlon. «Estoulle moi agradecido. Realmente foi o primeiro adestrador en serio da miña carreira deportiva, porque no ciclismo e no deporte en xeral, antes non se planificaba tanto os adestramentos como agora», se sincera. Recentemente saído do ciclismo entrou en contacto con Álvarez: «Ensinoume a coñecer e comprender o deporte como o fago agora».
Con todo, Gustavo sentía que necesitaba «algo diferente» para afrontar esta tempada tan importante. «Son oito anos, xa sabía o que tocaba ao empezar e en cada momento, estaba talvez acomodándome», analiza. E esa convicción foi a que lle levou a «saír da zona de confort» buscando «un estímulo novo» que poida mellorar o seu rendemento tanto a nivel individual na longa distancia como con Catalá no tándem, afirma. «Aínda que doia a decisión, tocaba tomala», argumenta.
O elixido é Javier Soa, un técnico ao que seguía en redes, co que coincidira nalgunha ocasión, ao que escoitara en charlas e do que tiña moi boas referencias. «É un gran adestrador, moi metódico e rigoroso, con experiencia contrastada. Estou aprendendo moitas cousas desde o principio e vendo un xeito novo de traballar», recalca con satisfacción.
Comezaron a traballar fai tres semanas, tempo suficiente para que Gustavo fale de «cambio radical». «A esencia coincide, pero hai detalles moi diferentes, outra forma de afrontar a preparación», comenta. O ejemplifica coa natación, onde antes apostaban por «moitos metros» e agora céntranse «máis na técnica, na calidade». Isto está tendo o efecto que Gustavo buscaba de revulsivo e ilusións renovadas. «Hai tempo que me apetecía traballar con Javi e para min é un privilexio», engade.
O entusiasmo e a ilusión non quitan para que tamén haxa certa incerteza. «Cando recibes as semanas non sabes que vai tocar e están as ganas de algo novo e tamén a incógnita de se funcionará ben», sinala. Porque admite que levar tanto tempo co mesmo técnico dáballe a seguridade de seguir un método que xa sabía onde conducía. «Adoita dicirse que se fas sempre o mesmo, non agardes resultados diferentes. E eu quería evolucionar», profunda.
Balance
Á hora de facer balance do 2019, Gustavo cre que é «bastante positivo». Aínda que non logrou o obxectivo de clasificarse para o Mundial de Ironman de Kona, subliña que se acadou «o nivel para pelexalo, que era o que buscaba». Lembra que entran en xogo factores como a sorte, e especialmente os rivais que lle tocaron nas carreiras que elixira, todas elas internacionais cando en anos anteriores a mayar parte do seu calendario era nacional. «Conseguín baixar de oito horas, que era algo que vía afastado, e é certo que ser terceiro ou cuarto non é tan vistoso, pero era un calendario de calidade con probas de nivel».
En paratriatlón, Catalá e Rodríguez si superaron todas as expectativas. «Os obxectivos cumpríronse e excedéronse. Imos presentarnos no ano olímpico sendo campións mundiais e para nós é algo importante», valora reiterando o ilusionante de estar en Tokio con opcións de subir ao podio. «Algún resultado máis a nivel individual fose a guinda ao pastel deste ano, pero estou satisfeito», sintetiza.