A actuación do madrileño en Mónaco quedou enmarcada nun dobre adiantamento que se levou os eloxios unánimes da fórmula 1
27 may 2019 . Actualizado á 20:17 h.Cando un estranxeiro convive moito tempo cun español, normalmente adáptase á súa forma de falar. Poucos idiomas máis vehementes que o castelán, capaz de utilizar unha trintena de termos distintos para referirse ao mesmo: valentía, coraxe, valor, ousadía, guindo, brío, intrepidez, arresto, hombría, agallas, enteireza, atrevemento, denuedo... Botarlle tal supón mostrar unha coraxe, un valor ou unha ousadía moi ao alcance de moi poucos. Por iso, ver esa moi española expresión escrita por un moi americano Zak Brown renxe, aínda que non de xeito negativo.
O CEO de McLaren levaba unha semana para esquecer. O desastre das 500 Millas de Indianápolis fixo que os termos Triplo Coroa e Fernando Alonso fosen sinónimo dun amargor especial, sobre todo nunha semana como a que tradicionalmente acaba coa cita no óvalo máis famoso do mundo e o GP de Mónaco. Na primeira non chegaron nin a participar por unha serie de erros máis propios dunha comedia de Rowan Atkinson, Mr. Bean, que de profesionais dedicados ao automobilismo deportivo. No segundo, disputado no Principado máis famoso do mundo, tiñan que sacar un bo resultado ou, polo menos, non facer un espantoso ridículo que lles puxese aínda máis na picota, co propio Brown á cabeza.
Aí apareceu a figura de Carlos Sainz. Cunha saída fulgurante que só viron os que puideron ter enchufada na súa televisión ou nos seus dispositivos informáticos a cámara subxectiva do piloto, deixouse atrás aos dous pilotos de Toro Rosso. A ambos pola parte exterior da curva 3 e en apenas uns poucos metros. Entre gardarraíles, coa adrenalina a 1.000 por hora e a certeza de que podía saírlle moi mal a aposta, Sainz mostrou unhas agallas que moi poucos terían. Botoulle un par deses que dicía Brown en Twitter: «Gran movemento de Carlos Sainz na primeira volta na praza do Casino», escribiu, co hashtag citado das gónadas.
Non lle falta razón a Brown de cualificar así a actitude de Sainz. Despois dun inicio de tempada nefasto, con tres abandonos como tres soles, o español erixiuse no líder que agardaba del, dentro do contexto no que se move a actual McLaren. Se ten que queixarse, quéixase; se ten que eloxiar, eloxia; e se ten que festexar, festexa. É o que ocorreu o domingo, que despois de consumar un sexto posto e meterse entre os dez primeiros por terceira carreira consecutiva, a Sainz o corpo pedíalle festa.
Dito por el, parece sinxelo o que fixo na primeira volta de Mónaco. «Saín ben e case paso a Gasly e a Kvyat, pero quedeime encerrado na curva 1 e Albon colleume o exterior. Cheguei á curva 3 en paralelo con Albon e tireime por fóra tan rápido que hei visto que podía pasar a Kvyat tamén e paseilles aos dous», relataba riseiro, case trazando mentalmente os pasos sobre os pilotos de Red Bull e Toro Rosso.
Sainz vai crecendo aos poucos dentro do seo de McLaren, onde son conscientes do potencial que ten. Non ten o fulgor efervescente dun Max Verstappen ou un Charles Leclerc, capaces ambos de levar ao límite esa idea tan 'senniana' de que se ves un oco e non te tiras a por el, non es un piloto de carreiras. Pero si é un corredor constante, dos que pode manter unha regularidade moi alta ata colocarse moi por amais do que, por rendemento e prestacións puras, o seu monopraza debería soportar.
Non hai nada feito, aínda, pero Sainz quitouse de amais un peso importante. Lando Norris empezou a tempada por diante e moitos viron como se desempoaban os vellos sabres, gardados desde 2007, cando un imberbe piloto británico puxo en ebulición a paciencia dun piloto español. Nin Norris é Hamilton nin Sainz é Alonso, nin moito menos, pero as afiadas plumas de alá e de acá xa tiñan preparada a tinta sanguenta para cravar sobre o papel as crónicas dunha nova refrega anglo-española. Sainz encargouse, de momento, de apagar eses rescaldos a base dun comportamento exemplar tanto fose como dentro da pista, onde a súa relación con Norris non é nin moito menos de inimizade, senón dunha proximidade notable entre ambos.
Para levar con bo pé este tipo de situacións, tamén Sainz demostrou unha madurez propia de quen se sabe comprometido co seu traballo. Ás veces, hai que botarlle máis 'bemoles' a iso que a adiantar a tres coches en Mónaco. Sendo isto último terreo vedado para o común dos mortais.