Este mércores cúmprense 25 anos do fatal accidente que lle custou a vida ao piloto brasileiro no Gran Premio de San Marino
30 abr 2019 . Actualizado á 10:57 h.ara moitos brasileiros é o primeiro recordo que gardan na súa memoria, outros directamente enterraron a súa afección pola Fórmula Un para sempre, pero todos lembran que facían o 1 de maio de 1994, o día que morreu o último heroe nacional do Brasil, o día que morreu Ayrton Senna. «Neste momento a médica María Teresa Fiandri comunica a todos os xornalistas de aquí do hospital Maggiore de Bolonia que Ayrton Senna da Silva está morto, morreu Ayrton Senna da Silva, unha noticia que nunca nos gustaría dar», anunciou o reporteiro Roberto Cabrini na rede Globo. O corazón do triplo campión do mundo de Fórmula Un deixou de latexar á 18.40 hora local de Italia (13.40 hora de Brasília) e con el millóns de brasileiros enmudeceron, entre a incredulidade e a máis absoluta tristeza. Ocorreu na maldita curva de Tamburello do circuíto Enzo e Dino Ferrari, de Imola, na sétima volta dun Gran Premio de San Marino que nunca debeu celebrarse.
Nos adestramentos dese venres outro brasileiro, Rubens Barrichello, sufriu un impresionante accidente e un día despois morreu o austríaco Roland Ratzemberger nun violento choque case frontal contra a barreira de protección. O domingo, antes de porse ao volante do seu Williams FW16 Renault, Senna criticou duramente a pista, uníndose ás voces que clamaban pola falta de seguridade dos pilotos. O piloto de Sao Paulo saíu desde a pole, pero a rotura da barra da dirección nun mesmo punto no que fora soldada provocou que perdese o control do seu monopraza a case 300 quilómetros por hora e estrelásese contra un muro de protección. «Senna golpeouse forte!», exclamou o veterano xornalista Galvao Bueno, na retransmisión en directo de Globo. Eran a 14.13 hora local.
Senna, de 34 anos, só comezou a recibir atención médica sobre a pista dous minutos e medio despois e dezasete máis tarde foi trasladado ao hospital en helicóptero, aínda que xa era tarde. Co impacto, unha peza da suspensión dianteira saíu disparada como un proxectil contra o seu casco, provocándolle lesións mortais no cerebro. Bianca Senna, sobriña do piloto, encárgase agora de manter vivo o seu legado desde o Instituto Ayrton Senna, un soño do mito brasileiro que se fixo realidade tras o seu falecemento e que ten como obxectivo mellorar a educación pública do seu país. «Foi máis que un piloto, se só fose un piloto non se gañou o corazón de tantas persoas no mundo. Loitou moito por conseguir o que conseguiu e non foi doado. As persoas identifícanse con iso, con esa batalla por conseguir os seus obxectivos», di Bianca nunha entrevista con Efe. Cando Ayrton gañou a súa primeira coroa mundial, en 1988, ela era unha nena e recoñece que non seguía moito as carreiras do seu tío, «só a saída porque sabía que ía gañar». A imaxe que garda del dista moito da do piloto ao límite que se vía sobre a pista: «Era moi diferente, moi cariñoso, moi bromista, moi amoroso e moi querido».O 1 de maio de 1994, Bianca estaba na casa dunha amiga, comezou a ver a carreira e cando ocorreu o accidente foise directa para casa «para ver o que estaba a pasar e aí foi cando se confirmou» o seu falecemento.
A noticia foi un auténtico shock para o país. «Accidente mata a Ayrton Senna», publicaba o diario Folha de Sao Paulo na súa portada. «Brasil perde a Senna», titulaba Ou Globo. Ou Estado de Sao Paulo foi máis incisivo: «Morte de Senna sacode o país e causa indignación con seguridade en F1». Incluso unha estudante de 16 anos suicidouse días despois na súa casa na cidade de Curitiba, no sur de país, para «atoparse» co falecido piloto. Pero a morte de Senna tamén uniu a un país ao redor da súa figura. No fútbol, as irreconciliables afeccións do Flamengo e Vasco dá Gama se hermanaron ese domingo no Maracaná do Río de Janeiro para cantar xuntos «Olé, olé, olé, olá, Senna, Senna!». O Goberno do entón presidente Itamar Franco (1992-1994) decretou tres días de loito, mentres ningúns dos seus ministros, sociólogos e xornalistas trataban de explicar o «baleiro social» que deixaba Senna.
O día despois foi un gran velorio en todo Brasil. Bandeiras negras colgaban nas fiestras, o silencio era reinante e afeccionados congregábanse fronte á casa da familia de Senna, en Sao Paulo. Os seus restos mortais chegaron o mércores seguinte ao aeroporto de Guarulhos envolto nunha bandeira do Brasil, foron recibidos con honras militares dignas dun xefe de Estado, e velados na Asemblea Lexislativa de Sao Paulo. En silencio, máis dun millón persoas despedíronse do último heroe nacional formando unha caravana histórica que atrasou durante dúas horas o funeral, ao que non faltaron grandes iconas como o francés Alain Prost, o inglés Nigel Mansell e o alemán Michael Schumacher, tres dos seus máximos rivais na pista.
Unha das pancartas máis repetidas ese día foi: «Senna está vivo». Un cuarto de século despois a súa mensaxe e o seu legado continúan inspirando a un país que non esquece á súa lenda