O 31 de xullo, último día da tempada pasada para a pesca de troitas, por aquilo de dicir que aínda non a abandonei definitivamente, decidín dar un paseo, cana en ristre, pola beira dun río de inesquecibles e estrañados recordos doutros tempos mellores.
En primeiro lugar, achegueime a un das súas vellas pontes de pedra no que xa me detivo en incontables ocasións, paseado, peixe e tomado o bocadillo observando o discorrer da auga e gozando dos saltos malabares das troitas. A miña sorpresa foi maiúscula cando vin que o río estaba desaparecido entre unha maraña de zarzas de dous metros de altura entrelazadas e impenetrables que tamén invadiran sen piedade as súas dúas beiras.
Desgustado e triste, decidín cambiar de ponte en busca doutro tramo apropiado por onde puidese dar o meu paseo, pero de novo topeime coa triste realidade de que tamén en leste o río discorría entre un demo de zarzas. Non entendía nada. Como podiamos ter chegado a esta situación, despois de ter gozado duns ríos cheos de vida, de augas cristalinas e beiras coidadas e limpas.
Estaba con eses pensamentos cando se detivo ao meu lado o todo terreo do guardarríos, que despois de saudarme educadamente pediume a documentación. Deille as queixas e, ante min estupor, a súa resposta foi a de que a el non tiña nada que dicirlle porque entre as súas obrigacións non figuraba a de manter limpos os ríos que estaban baixo a súa vixilancia. Un par de chamadas á Xunta de Galicia confirmáronme que, efectivamente, o guardarríos tiña razón.
Hai uns anos, nun deses días nos que era mellor que lle deu unha gripe, a alguén desde a Administración ocorréuselle a idea de prohibir toda curta de calquera árbore, mata ou vexetación nada nas beiras dos ríos. Tal prohibición ía directamente dirixida en exclusiva aos ribeiregos, porque obviamente ninguén máis que eles podían facer uso dalgunhas das súas ramas para as necesidades dos seus labores. A cambio, aínda que só fose pola conta que lles tiña, mantiñan as marxes impecablemente transitables.
A ver se algún día se nos explican as razóns polas cales se tomou, e aínda persiste, semellante medida. E como, segundo dixéronme, as multas son de garabatillo, agora os mesmos nin se achegan á auga e como os guardarríos nin queren nin teñen por que desenvolver tal labor, a beira dunha boa parte dos nosos ríos hase convertido nunha selva impenetrable.
Con tales perspectivas a esperanza para o inicio desta nova tempada de pesca, cunha auga que non reúne condicións para manter altas poboacións de troitas e cunhas beiras aptas só para os xabarís, que se pode agardar? Pois nada, que será peor que a pasada, que á súa vez xa foi peor que a anterior, que así mesmo foi peor que a outra e así ata que se nos ocorra parar…
Sinto non achegar mellores noticias, pero non temos razón algunha que nos anime a crer que non vai ser así.
As dúas fotografías que ilustran este artigo están feitas no mesmo tramo de río. Unha, o 31 de xullo do ano pasado e outra, quince anos atrás. Sen máis comentarios.