Só el e Raikonnen sobreviven á «era Schumacher»
24 nov 2018 . Actualizado á 05:00 h.O barco de Fernando Alonso suca as súas últimas ondas na Fórmula 1. Esta fin de semana, Abu Dabi convértese no centro das homenaxes, recordos, bágoas ás agachadas, risos, suspiros de alivio -aínda que non o pareza estes días, o asturiano tamén deixou uns cantos inimigos polo camiño- e sobre todo a certeza de que a competición perde a un piloto sen igual, dos que marcaron unha época.
Os números de Fernando Alonso non son máis que briznas de herba á marxe do camiño que asfaltou nos seus 18 anos en Fórmula 1, 17 deles como piloto oficial. O asturiano viviu posiblemente un dos maiores cambios xeracionais da historia recente do motor: comezou cando Michael Schumacher estaba no seu apoxeo, fíxolle fincar o xeonllo e acabou vendo como, despois do seu curto reinado, superábanlle os mozos Lewis Hamilton e Sebastian Vettel, os grandes dominadores desde que Alonso cedeu o seu trono en 2006.
A figura de Alonso transcende os números, e iso é algo que moi poucos lograron na historia do automobilismo. O número de bicampións do mundo é relativamente alto. Alonso é 'só' un dos seis homes que se foron da Fórmula 1 con dous títulos. Nos libros de estatísticas da disciplina raíña do automobilismo de asfalto están Alberto Ascari, Jim Clark, Emerson Fittipaldi, Mika Hakkinen, Graham Hill e o propio piloto español con dúas estrelas sobre o seu escudo. Dez pilotos lograron, polo menos, un título máis que eles, e outros dezaseis quedaron a un de igualarlles. Alonso vaise da Fórmula 1 formando parte dos 33 campións do mundo da competición.
Pero máis aló diso, das súas 32 vitorias, 22 'poles', 97 podios e 23 voltas rápidas, Fernando Alonso aglutina en si un carácter propio doutra época. Non é casual que deixe a Fórmula 1 para seguir competindo. Iso é cousa do pasado, cando os pilotos non vían suficiente o 'gran circo', cando non eran máis de 20 carreiras por ano, senón que a duras penas superaban as 15. O asturiano descubriu que fóra da xigantesca carpa que tapa o 'paddock' onde viviu case a metade da súa vida había un mundo marabilloso, con carreiras que duran o que varios Grandes Premios e que se poden decidir en apenas cinco minutos. A 'tripla coroa' non é calquera cousa.
Non é casual que Alonso teña características de moitos dos mellores da historia: a determinación case enfermiza de Ayrton Senna, a frialdade e capacidade analítica de Alain Prost, a dureza e fiereza de Nigel Mansell, o carácter gañador e ás veces cruel de Niki Lauda, a caballerosidad cando foi necesaria de Jim Clark, e por amais de todo, a brillantez en case todos os aspectos que separan aos bos das lendas. Tampouco é casual que en calquera enquisa que se faga, ben a afeccionados, ben a pilotos, ben a xefes de equipo, todos respondan que Alonso merecía deixar a Fórmula 1 con algún título mundial máis.
Non é Fórmula 1 para vellos A mellor proba de que Alonso é un piloto que transcende unha única xeración é que pode dicir que competeu contra un pai e contra un fillo, os Verstappen. Con Jos coincidiu dous anos, en 2001 e en 2003, mentres que con Max fíxoo os catro últimos. Lembrar os primeiros días de Alonso na competición, tamén é falar dunha época que parece a prehistoria.
O propio piloto dicíao na rolda de prensa do xoves, cando lle preguntaban polos consellos que lle podería dar aos mozos que chegan, como Lando Norris, George Russell ou Charles Leclerc, que son tres dos chamados a dominar nun futuro a competición onda a gran realidade que xa é Max Verstappen. «Probablemente os meus consellos non serían moi útiles, porque os meus inicios foron moi diferentes», dicía Alonso, con certa nostalxia nos ollos e na voz. «Non puidemos probar o coche antes de Australia, o equipo estaba en bancarrota e Paul Stoddart veu no último momento para levar o coche alí no seu avión. Estudamos o volante o mércores e o xoves de Australia. Lembro saír ao 'pitlane' nos primeiros libres e había unha cola de coches diante, porque aínda estaba o semáforo en vermello. e case me estrelo contra eles porque non atopaba o botón de neutral!», relataba. Só Kimi Räikkönen chegou a vivir algo similar, aínda que o finlandés se nega a deixar a competición e prefire unha xubilación anticipada en Sauber.
311 Grandes Premios despois daquel susto en Melbourne, Alonso fai as maletas. Un adeus con sabor a 'ata logo', máis desexado que confirmado por todas as partes, que se fará pola porta de atrás en termos de resultados. Quizá porque sabe o que é bregarse no barro, sexa máis propicio este final que facelo en todo o alto. Porque máis aló dos seus resultados e os seus títulos, leva o respecto unánime de todos. Dicíao Lewis Hamilton: «Foi unha honra correr na mesma era que Fernando Alonso». E como el, seguro que Michael Schumacher, se puidese falar, diría algo moi similar.