O xa exgardameta de 36 anos colga as luvas e eliminou todos os seus perfís das redes sociais
04 ene 2018 . Actualizado á 16:28 h.«Cando se apague a luz, que un día apagarase, eu estarei cos nenos, ensinándolles o que poden chegar a ser cando se acenda a luz. Pero eu xa non. Agardo que cando a luz se apague, sexa difícil atoparme», avanzou durante unha entrevista á televisión colombiana RCN concedida en 2015.
Víctor Valdés, probablemente o mellor porteiro que tivo o Barcelona na súa historia, decidiu apagar definitivamente as luces, aínda que xa fai máis de medio ano que non se sobe aos escenarios. E é que o meta catalán (L'Hospitalet de Llobregat, Barcelona, 14 de xaneiro de 1982) estaba retirado do fútbol profesional desde que finalizase o seu contrato co Middelsbrough ao final da pasada tempada. Esta semana, a piques de cumprir os 36 anos, decidiu desaparecer definitivamente da vida pública eliminando o seu perfil de porteiro internacional en todas as redes sociais para mergullarse no seu anhelado anonimato.
Valdés, o neno que, como el mesmo recoñeceu, nunca quixo ser porteiro, sempre soñou con desaparecer sen deixar rastro. Incluso cando o Barça brindoulle a posibilidade de despedirse con todas as honras, tras doce anos gloriosos (2002-14) nos que disputou 602 partidos defendendo a portería do conxunto azulgrana. Co Barcelona asinou actuacións memorables, sendo decisivo en finais de Champions como as de París ou Roma. Gañou 6 Ligas, 2 Copas do Rey, 6 Supercopas de España, 3 Ligas de Campións, 2 Mundiais de Clubs e 2 Supercopas de Europa. Ata que dixo basta.
Pensou que era o momento de iniciar unha nova aventura, e ano e medio antes de acabar o seu contrato, anunciou que non pensaba renovar, porque quería acabar a súa carreira lonxe do Camp Nou. Só alguén como el pode querer despedirse dese xeito do club da súa vida. A mala sorte cebouse con Valdés o 26 de marzo de 2014 cando, aínda como azulgrana, nun partido de Liga ante o Celta, rompería o ligamento cruzado do seu xeonllo dereito, unha lesión que frustraría a súa fichaxe millonaria polo Mónaco e a posibilidade de disputar o Mundial do Brasil con España.
Coa 'Vermello' gañou o Mundial de Sudáfrica 2010 e a Eurocopa de Polonia e Ucraína 2012, pero sempre viviu á sombra de Iker Casillas. Este xoves, o gardameta madrileño acordouse del na súa conta oficial de Twitter. «Non fai falta ver o teu palmarés para saber o grande que fuches. Sorte na túa nove etapa, Víctor», escribiu onda unha fotografía na que aparecen ambos os abrazándose nun partido da selección.
Cando Valdés escoitou aquel chasquido no seu xeonllo dereito soubo que a súa carreira cambiara para sempre. O infortunio arruináralle a posibilidade de asinar o contrato da súa vida. E, sen un club onde acubillarse, marchou a Alemaña a recuperarse da lesión. «Volvín á vida real, a pagar un café, a tocar moedas. Alí comprábame o meu billete de tranvía, ía con muletas, estaba só», lembra nesa crúa entrevista á televisión colombiana sobre aquela etapa de tres meses en Augsburgo.
Outro quizá non o soportaría, pero para Víctor, volver ser un cidadán do montón nun lugar onde ninguén lle paraba para facerse unha foto ou a pedirlle un autógrafo, non foi un descenso aos infernos. En realidade sóubolle a gloria. O que fóra cinco veces porteiro menos goleado da liga española (2005, 2009, 2010, 2011 e 2012), intentou rehabilitarse como futbolista no Manchester United, co que asinou un contrato de ano e medio máis outro opcional en xaneiro de 2015.
Pero de novo cruzouse no seu camiño o técnico holandés Louis van Gaal, con quen anos atrás xa tivo un agre enfrontamento despois de que lle obrigase a volver ao Barça B tras facelo debutar co primeiro equipo. O terrible temperamento de porteiro e adestrador volvía coincidir nun mesmo vestiario con idéntico resultado. O conflito estalou esta vez cando Van Gaal quixo que Valdés xogase co equipo reserva. Ao final, o español, que acabou sendo apartado do primeiro persoal, tivo que buscarse a vida noutro sitio.
O seu destino foi o Standard de Lieja belga, onde chegou como cedido no mercado de inverno da tempada 2015-2016. De aí, marchou ao Middlesbrough, equipo no que xogou a pasada tempada -a última da súa carreira- ás ordes de Aitor Karanka. Pero desde a lesión, Víctor Valdés non volvera a ser o mesmo e el sabíao. Na súa cabeza facía tempo que roldaba a idea de colgar as luvas e empezar unha nova etapa, como home de negocios, afastado do fútbol.
El, que nunca quixo ser porteiro, deixouno, como sempre, ao seu xeito. Primeiro, baixándose do escenario, sen facer ruído. E meses despois, apagando definitivamente os focos. Coma se a escuridade das redes puidese borrarlle dunha plumada da historia do fútbol. Coma se non existisen nin as videotecas nin as hemerotecas, nin os museos cheos de Copas, nin as follas de servizos, nin os recordos dos afeccionados ao fútbol que tiveron a sorte de ver como paraba Víctor Valdés, probablemente o mellor gardameta que xamais tivo o Barcelona.