Seis mulleres dirixen clubs galegos nas principais categorías cando fai cinco anos non había ningunha
23 oct 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Cada vez son máis mulleres as que xogan ao fútbol (2.879 licenzas en Galicia ao peche da 16/17), tamén as que arbitran (xa hai dúas galegas, Zulema González e Elena Casal, dirixindo en categoría nacional) e, como non podía ser doutro modo, tamén dirixindo clubs. Esta campaña son seis as presidentas que levan as rendas de clubs, nas principais competicións do balompé na comunidade. En Segunda B está Lupe Murillo (Pontevedra) e en Preferente Carmen Noya (Dubra), Ana Vázquez (Ribadeo), Sandra González (Mondariz), Olga Regueiro (Ribeiro) e Marta Costas (Pontellas). E podían ser máis posto que Ordes e Vilalonga tivéronas ata hai pouco. Pero son seis (de 65), cando fai unicamente cinco anos, no curso 12/13, non había ningunha.
Carmen Noya
«Non quería que desaparecese o Dubra». María del Carmen Noya Iglesias (Val do Dubra, 1971) sempre estivo vinculada ao Dubra, o equipo da súa terra. Pasou cinco anos na directiva e tras a dimisión de José Antonio Ramas, Carmelina púxose á fronte do club no 2015 «para evitar a súa desaparición e dar viabilidade ao novo proxecto». É a primeira muller que preside o Dubra nos seus 45 anos de historia. A razón principal da súa chegada ao cargo centrouse «en que non quería que desaparecese o club. Non quería que se rematase e cada día queremos gañar máis seguidores».
Ana vázquez
«Síntome querida e respetada no Ribadeo». Ana María Vázquez (Celeiro de Mariñaos-Barreiros, 1973) accedeu á presidencia do Ribadeo no 2016. Dúas razóns moi concretas impulsárona a dar o paso: a afección ao fútbol e a súa paixón desatada por un equipo ao que xa levaba anos ligada como directiva. «O anterior presidente deixouno e o club corría o risco de desaparecer», conta. Non fixo falta que lle insistisen. «Este club ten máis de cen anos de historia e non podía permitir que o fútbol se acabara desa maneira, nin por min, que me encanta, nin polos chavales que estaban no equipo», explica. Desde que é a mandamáis, Ana Vázquez nunca se sentiu discriminada ou desautorizada por ser muller. «Todo o contrario. Síntome moi querida e respectada tanto polos meus compañeiros da directiva como por todos os membros da plantilla», afirma a dirixente do club.
Sandra González
«Noto menos presión nesta segunda tempada». Sandra González Otero (Mondariz, 1985) converteuse no 2016 na primeira presidenta da case centenaria historia do Mondariz. «O meu irmán xogaba no equipo, gústame o fútbol e adoitaba ir velo. Como adoita pasar en moitos casos, non había ninguén que quixese asumir o cargo. Ninguén se presentaba e tocoume a min», recoñece.
«En xeral non notei diferenzas no trato por ser muller, cada vez asúmese con máis normalidade. Ás veces veñen do outro equipo e sorpréndense cando che ven, pero non hai problema. Aínda segue ocorrendo que parece coma se os homes, por selo, xa soubesen todo de fútbol e ti, por ser muller, sempre estás a aprender e tes que demostralo. Esta segunda tempada noto menos presión que a primeira, estou cada vez máis cómoda», agrega.
Olga Regueiro
«Somos unha directiva curranta». Olga Regueiro Diéguez (San Cristovo, 1978) é a máxima reitora do modesto Ribeiro. «Cheguei ao cargo por casualidade. O presidente fundador tivo que marchar a Colombia por motivos laborais e eu estaba na directiva, colaborando. Era a única muller na directiva. Non atopei máis dificultades por ser muller. Na directiva todo se decide por consenso», apunta. «Non son moito de palcos. Aquí somos unha directiva curranta, segamos o campo, lavamos a roupa... Pero desde que estamos en Preferente si vou coñecendo algunha e vexo cada vez máis mulleres nos equipos», engade.
Marta Costas
«Ás veces o trato é diferente». Marta Costas (Mos, 1977) é presidenta do Pontellas desde o 2016. «Cheguei por mor de que o meu fillo xogaba aquí. O club estaba nun momento complicado e necesitaba xente nova para sacalo adiante. Como sabían que me gustaba o fútbol, fixéronme case unha encerrona para que acabase sendo presidenta. Non me sentín nunca discriminada, pero si que é certo que ás veces o trato é un pouco diferente. Sempre hai xente que pensa que por ser muller non sabes de fútbol. Non é que cho digan directamente, pero sabes que hai eses comentarios».
Esta reportaxe foi elaborado por Iván Antelo, Carmen García de Burgos, I. Meitín Buján, Naso Calvo, Maite Rodríguez e Míriam Vázquez Fraga
«O Pontevedra estaba canalizado á disolución»
Guadalupe Murillo Solís (Pontevedra, 1970) é o rostro máis recoñecido de todos porque a dirixe desde o 2014 a un dos históricos do fútbol galego. «O Pontevedra estaba canalizado á disolución, a empresa que dirixo foi á ampliación de capital e puxo unha cantidade importante de diñeiro. E detrás dela, como eu pasara moitos anos neste club e sempre lle tiven cariño, porque é a túa cidade e coñeces ás persoas que están dentro, entendín que había que vir formar parte do consello de administración», explica.
«Este é un mundo complicado. Habitualmente non está feito para nós, pero se ti che pos a iso seguro que chegas. Como mulleres temos tantas cousas que facer no mundo, que se cadra non apetece facer isto. Eu animo a todas as que teñen ilusión a intentalo, que non se desanimen antes de empezar. Non está pechado a nós este mundo. O meu consello é que o intenten, que seguro que o conseguen. Hai que ter moitísimas ganas e saber que isto non é doado, e que non podes desesperarche e afundirche pronto», agrega.
as presidentas do fútbol galego