O ciclista que coroa grafitis

DEPORTES

Mónica Irago

A arte do espray e a bicicleta definen por igual a Anxo Sánchez, profesional do W52-F.C. Porto

19 sep 2017 . Actualizado ás 17:04 h.

Acaba de completar o seu terceiro ano como profesional xunto ao seu mentor, valedor e bo amigo Gustavo César Veloso nas filas do W52-F.C. Porto, o xigante do ciclimo portugués. Gañador en xuño do 2016 da Clásica Memorial Bruno Neves, o seu primeiro triunfo como profesional, Anxo Sánchez (Cambados, 1993) despide o 2017 tendo engordado o seu palmarés coa vitoria na segunda etapa do Gran Premio Abimota. Con 24 anos, e facendo balance do camiño andado, declara convencido que, coa dose de xeito que «tamén fai falta neste mundo, si, véxome correndo no futuro nun equipo UCI ProTour», a máxima categoría mundial. Un escenario que o arousán debuxa na súa abarrotada cabeza, onde a idea de poder explotar todo o seu potencial como corredor de raza que é -o seu tío-avó Marcelino iniciou a saga familiar como primeiro galego en correr a Volta a España - convive coas «mil historias» que se mesturan buscando saír en chorro no próximo reencontro do corredor co espray e unha boa parede. Porque á vez do ciclista convive un grafitero que define por igual a Anxo.

«O grafiti é a chulería da arte ». Entendéndoo así, e visto que «a min sempre me gustou debuxar», era unha cuestión de tempo que Sánchez acabase mirando para a parede. «Por iso metinme tamén na bicicleta. Por chulería», cóntanos. «Cando empecei a competir con 11 anos pensei que ía gañar todo, porque viña de gañarlles a todos os do meu pobo». Pero resultou que «nunca o pasei tan mal como ese primeiro ano».

Esa lección primigenia, e os firmes valores que aprendeu da súa familia, en especial do seu avó Modesto -ciclista e afamado mecánico, fabricante e director deportivo- explican en gran medida o atípico do Anxo grafitero, completamente oposto ao estereotipo.

De «Triplo» a «Dose»

«Con 15 anos o meu amigo Pablo Pintos e eu empezamos a informarnos por Internet. Quería saírme do folio, e había moitas contas en Tuenti de grafiteros. Empezamos a ir a Pontevedra e Vigo en tren, porque alí había moitos traballos na rúa, e tamén por esprays, porque nese momento non era doado conseguilos como hoxe por Internet», lembra.

No porto cambadés de Tragove, «nunha casetilla que despois se tirou, pintei o meu primeiro grafiti, Triplo en verde. Unha firma que o acompañou unicamente tres meses, ata que a cambiou por Dose, por razóns persoais que prefire gardarse para si. E se Anxo xa optou pola información antes que a mera reacción rueira na súa entrada no mundo do grafiti, os seus principios oponse á ilegalidade asociada ao mesmo. «Eu sempre fun respectuoso. Só pinto en lugares abandonados, na miña casa, ou na casa de alguén que mo pida. Nunca se me deu por andar escapando da policía, pintando en trens, nin nada de iso».

E con todo, para o cambadés o grafiti non perde nin un chisco da súa faísca contestataria. «Para min é como un reto persoal. Como ciclista profesional levo unha vida ordenada, organizada; ir adestrar, comer ensalada... O grafiti é como unha forma de expresar a miña rebeldía». De tensionar dous polos opostos que xuntos fan de Anxo Sánchez o que é. O que quere ser.

Excantante e letrista de hip hop, que prefire gañar en Alpe D'Huez a pintar con Belin

Dicimos que Anxo Sánchez é un grafitero atípico. Por declinar a faceta alternativa do pinta e corre diante da policía. Ou porque ata á hora de deixar a súa pegada prefire os espazos pechados, máis persoais, a plasmar a súa obra á vista de multitudes. Por convicción. Pero tamén, comenta, porque «teño un mogollón de ideas, pero a bicicleta quítame moito tempo e enerxía. O problema é que son moi perfeccionista, pero tamén vago, e para facer algo, lévame moito tempo. Hai unha chea de xente, mesmo algunha que non me coñece directamente, que me ofrece a súa casa para pintar, pagando. Pero prefiro non cobrar nada, e facelo cando me dá a vea, cando sinto que teño que facelo».

E que necesita crear Anxo? «Gústanme moito as caras, e os motivos realistas». Como os que ven na obra que asinou 5 anos atrás cos seus amigos Martín Favilla, Marcos Horro e Pablo no patio do Instituto Asorey de Cambados, coa complicidade do centro, que mesmo correu cos 400 euros gastados en esprays. «Deseñámolo entre dous. Eu pintei o rostro central, e axudei co resto», explica. Unha obra que lles levou un verán, por días, e das poucas de Sánchez que seguen en pé. Porque, e nisto non difire do resto dos artistas do xénero, o seu traballo adoita resultar efémero sobre unha parede.

Asociado á súa entrada no grafiti, o cambadés penetrouse tamén no hip hop. Ata o punto de que «tiven un grupo, entre os 16 e os 18 anos, e compuña». Hip hop rama «chulería, do rolo ligoteo». Hoxe veríase «obrigado a facer algo moi bo» para volver a iso. E non ten tempo. Porque a vida é cuestión de prioridades. E a el, se lle dan a escoller entre gañar en Alpe D'Huez ou pintar con Belin, o seu grafitero de referencia, non o dubida: «¡Buah! Alpe D'Huez. Gústame pintar só».