Arsene Wenger acada hoxe os 1.000 partidos a cargo do Arsenal, no que instaurou o gusto polo xogo e co que gañou 3 Ligas e 4 Copas
22 mar 2014 . Actualizado á 14:06 h.Arsene Wenger, o técnico francés que levou os modais europeos ao fútbol británico, cumpre hoxe mil partidos no banco do Arsenal. Os cambios que introduciu no club de Londres xa hai case dúas décadas foron tan profundos e os éxitos que logrou nas súas primeiras tempadas marcaron tanto aos afeccionados que os 8 anos, 9 meses e 27 días de seca minaron a súa autoridade.
Con 64 anos (Estrasburgo, 22 de outubro de 1949), o francés é un dos adestradores que máis tempo se mantivo a cargo dun equipo de elite e aférrase á súa lenda para continuar ao mando dun equipo que perdeu algo do brillo dos seus primeiros tempos. A finais de setembro de 1996, os gunners anunciaron que o posto de adestrador, para que o que se barallou o nome de Johan Cruyff, sería para Wenger, ata entón técnico do xaponés Nagoya Grampus. Á prensa o nomeamento pareceulle pouco serio: «Arsene Who?» (Arsene quen?), preguntábase.
Ademais dun descoñecido en Inglaterra, era un home de aparencia refinada e no norte de Londres pensaron que tería dificultades para domar un vestiario con futbolistas con fama de alborotadores, como Ian Wright e Tony Adams. Os modais de Wenger, como se encargaría de demostrar, escondían un carácter férreo e a súa traxectoria como adestrador era máis sólida do que moitos pensaban.
Con 39 anos gañara a liga francesa co Mónaco (1988) e, en 1994, rexeitara unha oferta do Bayern Múnic para retirarse 18 meses a Xapón, de onde regresou coas ideas renovadas e unha Copa do Emperador na maleta. O primeiro que fixo ao chegar ao vestiario de Highbury foi establecer severas prohibicións entre os seus xogadores. Ás súas ordes quedaban proscritas as barras de chocolate e os doces que circulaban antes e despois dos partidos, así como as innumerables pintas de cervexa.
Pero, sobre todo, quedaba prohibido lanzar balóns cara ao campo contrario confiando en que algún compañeiro adiantaríase á defensa, esa forma de xogo tan inglesa. Wenger non era Cruyff, pero o estilo que tiña na cabeza parecíase máis ao fútbol de toque do Barcelona que gañara a Copa de Europa catro anos antes que ao combativo Arsenal de Bruce Rioch, que a tempada anterior quedárase a 19 puntos do Manchester United e clasificouse para a Uefa na última xornada. Na súa primeira tempada os gunners remataron terceiros, a 7 puntos do United, e Wenger gañou o respecto de todos en Highbury e o alcume de Le professeur (O profesor). Na seguinte campaña, o Arsenal conquistou a Premier e a Copa de Inglaterra, unha conxunción que non se daba desde 1971.
Os anos seguintes foron unha sucesión de éxitos: dobrete no 2002, a liga no 2004 e a Copa no 2003 e o 2005, mentres que no 2006, quizais o clímax da súa carreira, levou ao equipo á final da liga de Campións, que perdeu en París ante o Barcelona de Frank Rijkaard.
Wenger forxouse certa fama de avaro en canto a fichaxes de novas estrelas, coma se os fondos do Arsenal fosen os seus propios aforros, segundo unha broma habitual en Inglaterra. Con todo, ninguén lle regatea os acertos da súa política: Patrick Vieira, Thierry Henry, Gaël Clichy, Cesc Fàbregas ou Van Persie, entre outros. Rompeu a súa habitual moderación no gasto este verán, cando pagou polo alemán Mesut Özil 50 millóns de euros. O motivo para ese cambio de estratexia é que a confianza no adestrador, que durante anos pareceu ilimitada, comezou a sufrir as primeiras gretas a pasada tempada, cando o equipo sufriu ata a última xornada para entrar en Champions.
Este curso, á falta de oito xornadas, o Arsenal é terceiro, a catro puntos de Chelsea, e hoxe visita Stamford Bridge nunha ocasión especial na que Wenger cumprirá mil partidos no banco e podería achandar o camiño para volver gañar unha liga se leva os tres puntos do oeste de Londres.