Do «cantar de peito» de Tanxugueiras á suavidade experimental de Gala i Ovidio

Gala i Ovidio non nace como unha colaboración puntual entre Aida Tarrío de Tanxugueiras e Raül Refree, músico e produtor que traballou con figuras como Rosalía, Silvia Pérez Cruz e Kiko Veneno, entre outras. «Para nós poñerlle nome ao proxecto mellor que chamalo Raül e Aida, é dicir que isto vai para tempo», anuncia a vocalista. «Isto non é unha colaboración puntual, é un grupo», recalca Raül. Ao comezo da entrevista, el, catalán, pide non mudar o idioma. «Entendo perfectamente o galego», di. Igual que ocorre nos textos do disco, esta lingua e o castelán altérnanse na charla, que ten lugar no Teatro Colón da Coruña. 

Alí ensaian o debut en vivo do dúo (xoves 28 de agosto, 21.00 horas, 21,60 euros), un dos pequenos grandes acontecementos da música nacional deste ano. O empurrón do coordinador artístico da Romaría de Santa Margarida, Antonio Prado, foi definitivo. «Estabamos moi felices co noso refuxio do estudo. Queriamos facelo en directo algunha vez, pero non tiñamos présa. Esta proposta activouno», sinala Raül, que recalca que camiñan por parámetros á marxe da industria musical: «Isto empezou polo pracer de tocar xuntos. Precisamente por iso, non quixemos que o proxecto se rexese por unhas regras comerciais. É como un capricho que facemos extensivo á xente». Aida referenda o discurso: «Facemos música para nós. Se chega á xente, perfecto. Hai unhas semanas quedamos para empezar a perfilar o repertorio e pensaba para min: “E que son moi bonitas esas cancións”. Iso xa vale a pena».

A produción concrétase en dous EP cuxos títulos, Un final e Que pareza un principio, apelan á continuidade. Neles, ou dúo parte dunha tradición que podería ligalos a Tanxugueiras para logo transitar todo tipo de paraxes sonoras. «Eu veño dá música tradicional. Non queriamos escapar de aí, pero se probar novas cousas», comenta Aida. Nos dez temas publicados hai melodías pop, trazos de música industrial, chispas de metal, aromas de copla española e ecos de xota. Non hai límites fixados? «Eu creo que este é un proxecto de fluír, aínda que chega un momento no que hai que sentar e ver do que imos falar», di ela. Raül complementa a visión: «Escoitamos moita música. Antes que músico, son melómano. Gústame escoitar música e fágoo constantemente. A mesma sensación que tiña cando aos 15 anos ía a un concerto e dicía: “Eu quero facer iso” ségueme pasando agora. Non podo entender a música como un estilo concreto. Poida que sexa unha deformación persoal. Ao final, as liñas están totalmente diluídas. O entender a música sen fronteiras provoca esa sensación de liberdade total».

Eliminando as divisións, aparece unha Aida que, en moitos dos temas, canta dun modo sorprendentemente suave e calmo. «Xa non é o cantar de peito», ri, consciente do cambio. Algunha vez chegara a un territorio tan pop? «Non, nunca xamais —confirma—. De feito, a colocación vocal e a forma de cantar a maior parte dos temas é moi diferente ao que eu estou acostumada, pero a min encántame poder saír de algo que teño tan mamado como o tradicional». De todos os xeitos, Raül pensa que, por moito que se distancia das orixes, a esencia sempre está aí: «Aínda que cante unha canción pop, o seu timbre e o seu xeito de cantar ten tanta tradición que podemos ir a calquera lado e seguir soando tradicionais».

Nese novo xeito de interpretar hai moita contención. «Raül dicíame ás veces: “No vayas de cantante”. Que fixese as cousas máis simples. Funcionaban», lembra Aida. E así, lentamente, foise modelando, a distancia, esta delicia sonora que o crítico musical Arturo Paniagua di que soa a unha «revolución tranquila». Raül descoñecíao: «Encántame iso, non o sabía! Esa revolución tranquila é debida a que temos moitas ganas de experimentar, pero non temos ningunha présa. É importante, pero é difícil de atopar. Sempre hai certa urxencia, pero nós non a temos. Temos ganas de tocar xuntos, pero non temos présas. O facer as cousas porque nos apetece ten algo de revolucionario».

Pois, agora, nese impulso ao ralentí chega o momento de pasar ao vivo eses temas. Farano sós. «No disco hai moitas cousas e expúxenlle a Aida se buscabamos algún músico máis. Ela dixo: “Non, os dous. Temos que ser os dous”. E iso é porque o que sentimos tocando a dúo sentiamos que se podía romper se metiamos outro elemento».

---

---

---