Sergio Peris-Mencheta, un «impostor» reconciliado coa vida: «Obsesioneime coa idea de desaparecer»
CULTURA
O actor e director teatral conta no seu libro «730 días. A enfermidade como espello do tempo» a súa batalla contra a leucemia e como lle transformou a enfermidade
28 may 2025 . Actualizado á 12:07 h.Sergio Peris-Mencheta (Madrid, 1975) reconciliouse coa vida e cos seus demos interiores tras mirar os ollos da morte. O actor, produtor e director de escena superou unha leucemia e dá conta da súa batalla médica e emocional no libro 730 días. A enfermidade como espello do tempo (Planeta). Volve, ademais, á dirección escénica con Blaubereen, unha exploración da banalidade do mal e o xenocidio centrada en Auschwitz e nos «inocentes» nazis cómplices do holocausto. «É un libro de autoaxuda no sentido máis neto do termo, para min e para outros», recoñece o seu autor, que fai «as paces» con el mesmo. «Estaba rifado comigo e coa vida, e escribilo foi un acto de autoafirmación, de cura da miña autoexigencia e infravaloración», di o actor, cuxo físico se modificou tanto como o mapa das súas emocións. «Vivín e vivo baixo na síndrome do impostor, do vendemotos ou do vendedor de crecepelo: padecino como xogador de rugbi, como actor, como director e como pai», di confesando unha «enorme inseguridade».
O diagnóstico da leucemia foi un mazazo. Sentiu que tiña os días contados «e obsesioneime coa idea de desaparecer». Pero o mesmo cancro que diluíu todas as súas certezas fíxolle «mirar a vida e a morte doutro xeito». «Debería falarse da morte nas escolas, pero vivimos de costas a esa película que acaba mal e que se aborda na clase de relixión, non na de bioloxía», di. «Crecín nunha familia de ateos e aterrábame saber que ao morrer podreceríame e non iría ao ceo como os meus compañeiros», chancea. Tras un longo ingreso hospitalario en España e Estados Unidos —«con moita quimio e moita radio»— está libre de marcadores nocivos. Vai gañando unha batalla que lle deixou serias limitacións físicas. «Agora convivo co sufrimento, que ten un lado positivo. Corrín moito na vida e tocábame parar. Vivo máis amodo e estou cos meus fillos, disposto a escoitar aos meus e aos outros e a escoitarme», resume.
Millóns en gasto médicos
Estar sindicado como actor nos Estados Unidos foi providencial. «Leva implicado o mellor seguro, que me cubriu ao 99% do tratamento», di evocando unha factura médica «que supera os catro millóns e medio de euros». Pero a salvación chegou grazas á medula do seu único irmán, tres anos menor que el, e compatible para o transplante. «Saíume un seis dobre nos dados da vida coa plena compatibilidade do meu irmán», felicítase. En California afianzou a súa carreira de actor, pero sente feliz por regresar a casa. «Hollywood está moi incómodo. Non podo facer películas de acción e tampouco teño ganas; quería baixarme do cabalo e tirar a armadura e a espada», di canso do seu encasillamiento de malote mexicano na fábrica de soños. «Alí nin hai incentivo fiscais e é máis doado traballar no País Vasco ou en Tenerife nunha película americana que facelo en Hollywood. Todo o mundo vaise e está a deixar de ser o epicentro de cine», recoñece. «California é demócrata —agrega—, os republicanos que hai en Hollywood son antiTrump e as súas políticas non axudan. Fun feliz alí, pero agora estou máis feliz aquí».
No libro repasa o mellor e o peor da súa vida. Celebra o impagable apoio de Marta Solaz, a súa muller, e non elude falar dos malos tratos ao que lle someteu o seu pai, «como el o sufriu por parte do meu avó, ambos os vítimas de leucemia». Pero está encantado de romper esa cadea xenética e emocional que o ancoraba ao cancro e a violencia. «Co meu pai vivín o terror e o amor máis intenso que se pode experimentar. É a persoa que máis quixen e a que máis temín». «Cando me casei preocupábame repetir o patrón dos malos tratos cos meus fillos, pero rompín esa e outras moitas cadeas deses karmas que se arrastran de xeración en xeración», énchese de orgullo.
Regresa ao teatro con Blaubereen, unha «comprometida peza escénica documental» que denuncia o xenocidio a través de Auschwitz e o papel dos «inocentes» cómplices do Holocausto xudeu. Escrita por Moisés Kaufman e Amanda Gronich, a peza que adapta e dirixe Peris-Mencheta foi finalista nos premios Pulitzer no 2024 e alza o pano o 5 de xuño nos teatros da Canle. «Comezamos a preparar a obra hai tres anos, antes de que empezase a guerra de Gaza. A realidade aproximouse á ficción, pero as vítimas o Holocausto non son perpetradores doutro holocausto; non esquezamos que aquí o perpetrador é o Goberno de Israel e o seu presidente, como o é Hamás». «Quero deixar moi claro que a obra non branquea a Israel, como alguén suxeriu», agrega. «Por desgraza os xenocidios están á orde do día e calquera de nós podería ser un perpetrador como os nazis, aqueles telegrafistas ou reposteiros que atoparon unha nova identidade nas SS, ou os xenocidios de Cambodia, Ruanda, Armenia, Bosnia», di xustificando abordar unha peza sobre este asunto.
Aférrase Peris Mencheta ao teatro e a cine coa mesma intensidade. «Son complementarios. Empecei dirixindo teatro nun taller universitario para ligar, e de aí ofrecéronme un papel. O actor e o director naceron ao mesmo tempo», asegura aclarando que se expón «como un xogo todo canto fago no teatro desde que saín profesionalmente da armario con 'Incrmentum' en 2011, empurrado por Mario Gas».