Springsteen non é un recordo: vence ao tempo e á acústica atroz do Metropolitano

Máis de 55.000 persoas vibraron este mércores cun símbolo que se resiste a ser un recordo, Bruce Springsteen, máis consciente que nunca dos estragos do tempo, pero capaz aínda de vencer as súas leis e ata unha acústica en orixe atroz no estadio Metropolitano de Madrid.

Aínda que pouco prequentada mediáticamente, quizais porque o Boss actuou en Barcelona no 2023, quizais pola resaca da visita de Taylor Swift, varios son os ingredientes que fan destoutra cita especial. A saber: conseguiu encher durante tres noites (165.000 persoas en total) e chega tras unha longa espera de 8 anos, a máis longa que viviu a capital española con diferenza.

Entre medias cruzáronse tanto a pandemia, que atrasou varias veces os seus plans de volver á estrada onda The E-Street Band cun estupendo disco de temas inéditos, Letter To You (2020), como unha máis cómoda residencia en Broadway que se alongou máis do previsto inicialmente.

Ao Metropolitano, que xa visitou en 1999 e en 2003 cando aínda era coñecida como O Peite, chegou o estadounidense tras varios días de repouso por prescrición médica tras verse afectada a súa garganta, o que lle obrigou a pospor varios «shows» ao ano que vén, e tras superar problemas de saúde anteriores que lle fixeron temer «non volver cantar de novo».

Ao final, a presentación por fin en vivo do citado Letter To You e do disco de versións que lle seguiu, Only The Strong Survive (2022), non pasou de anécdota, cun pellizquito coándose nun repertorio retrospectivo, coas habituais sorpresas non tan manidas, como 'Seeds', que soou na primeira parte.

Pouco importou que o espectáculo arrincase 20 minutos tarde. Foi empezar a desfilar cada membro de The E-Street Band e desatarse a euforia, multiplicada ao aparecer o heroe enfundado en chaleco, gravata e camisa remangada, como desmentindo os seus anos cun porte alleo ao paso do tempo.

Ao berro en español de «Ola, Madrid, estades preparados?», arrincou o concerto entre víbraa álxida de Lonesome Day, seguida de Non surrender e, entre o pouco que soou de Letter To You, Ghosts.

Tampouco lle perturbou ao ánimo aceso do público que a acústica do Metropolitano parecese (outra vez) unha trampa na que a física se empeñaba en deslucir o traballo da banda, entregada a fondo como sempre. Estreitando mans cos seus seguidores, Darlington County supuxo un pequeno fito de emoción engadida na primeira hora que mantivo ao facer unha versión o clásico de John Fogerty Rocking All Over The World entre arengas en español (Máis alto!), algo que non fixo falta xusto despois co primeiro dos grandes éxitos da velada, Hungry Heart.

A enerxía era xa contaxiosa ao emprender o segundo terzo do concerto. Incluso o son resultaba máis preciso e a un tema recente como I Was The Priest sacoulle onda Steve Van Zandt un coleo de guitarras á altura dos grandes temas.

Con todo, foi a nostálxica calidez de My Hometown a que erizó lanuxes, máis aínda ao engarzarse co arranque mítico de The River e rematar leste cun longo e agudo arrullo, que non debería saír teoricamente dunha garganta gastada. Aplauso enorme e outro dos momentos para o recordo.

«A morte proporciona certa claridade mental e entendes que a aflición non é mais que o prezo que pagamos por querer ben», reflexionaba antes de Last Man Standing, ao lembrar que el é o único membro con vida da súa primeira banda, outra chamada a espremer o momento, a espremer esta noite na que Springsteen aínda non é un recordo.

Cando o asunto empezaba a cobrar un ton demasiado elegíaco, Because The Night levantou ata ao máis seco para iniciar ao grande o camiño do terzo final arroupado polo zume fresco do saxo de Jake Clemmons, sobriño de Clarence Clemmons.

Xa era só cuestión de deixar rodar ata os bises unha bóla cada vez maior empurrada por Wrecking Ball, polo clamor colectivo de The Rising cos seus a-a-lás, o lume cruzado de Badlands, con todo o estadio a saltos, e a aparente fuxida liberadora pola súa Thunder Road.

Só aparente, porque aínda tiña que estirar o repertorio para roldar as tres horas e acadar a trintena de cortes cuns bises igualmente de altura iniciados con Land of Hope And Dreams, pero prendidos como sempre coa imprescindible Born To Run ou Dancing In The Dark.

«Grazas, Madrid!», escoitoulle exclamar con bazas aínda baixo a manga como unha versión acústica de I'll See You In My Dreams (Vereite nos meus soños, en español). Polo menos durante dúas noites máis en Madrid e outras dúas en Barcelona, de momento non será en soños.

---

---

---