Exposición e libro para lembrar á muller que abrazaba as árbores do bosque de Cecebre, en Cambre
15 mares 2024 . Actualizado ás 05:00 h.Paseaban xuntos polo bosque de Cecebre , ese onde as árbores falan grazas a Wenceslao Fernández Flórez. Camiñaban compartindo complicidades. Sen medo a que aparecese Fendetestas, pistola en man, coa súa «¡alto!, caso en Soria...». Ela abrazaba as árbores envolvéndoos con papeis. El disparaba o seu particular cámara, a das fotos cadradas. Vari Caramés apresou así a Anxos Saes, mimetizada entre as luces e as sombras da fraga, como unha habitante máis. Ela fregaba os papeis nas árbores ata deixar as cortizas marcadas. Despois pintábaos con acuarela.
«Nena, temos que expor un día xuntos», propuña Vari. «Estás chiflado, concéntrache no teu», respondía ela, mentres seguía coloreando peles de árbores. Formou así unha pequena colección que titulou Bosque, «ou noso bosque animado», escribe Vari nun libro que recolle agora obras de ambos. Ela foise fai case cinco anos. El segue emocionándose ao evocala. E di que lle gustaría que ela vise este proxecto. Ao libro uniuse a exposición Bosque animado (con Anxos), que estivo aberta na galería Trinta, de Santiago, ata hoxe, día en que o fotógrafo presenta o libro na sede da Fundación Seoane, na Coruña.
Non hai relato programático, sentenza Caramés. O libro Bosque animado (con Anxos) —editado por Fabulatorio— e a exposición son «puro corazón». Emotividade. «Quere ser unha lembranza e unha homenaxe a aqueles momentos en que as luces e vos soños rodéannos e rumorean coma as árbores dá novela», anota o artista ferrolán na cortiza do libro. Si, podería chamarse cortiza porque o cuidadísimo volume que contén as fotos de Vari está envolvido nunha das obras de Anxos, un das súas árbores pintadas.
Un fío condutor
Confesa o fotógrafo que levaba tempo dándolle voltas á idea de preparar algo con Anxos, pero necesitaba un fío condutor, «non era aquilo de poño unhas fotos miñas e uns cadros dela; tratábase de facer algo coherente». Un día, revolvendo no seu estudo, atopou «uns negativos», unhas fotos súas do bosque. «Deime conta enseguida de que xa me estaba reclamando aquilo. Porque o liguei inmediatamente coa serie que fixera ela». Ademais, nunha das fotos aparecía Anxos, «moi integrada no bosque. Visitamos Cecebre varias veces; a ela gústalle moito ir por alí, e por outros espazos naturais».
Anxos Saes «expuxo varias veces, pero pouco. Era moi pudorosa, moi tímida e entón eu empurrábaa. Por exemplo, lembro unha exposición marabillosa que fixo na galería Sargadelos de Ferrol . Quedara moi ben porque era ampla, con varias series, todas relacionadas coa natureza», relata.
O torrente de recordos flúe, caudaloso: «Era unha persoa moi creativa, desde deseñar roupa ata facerse colgantes con cousas que atopaba por aí. Moi vinculada ao mundo da moda porque lle gustaban a roupa e os complementos. Os últimos anos, despois de ter un par de tendas, foi comercial das marcas que ela levaba. Eu era o copiloto, axudáballe cos maletones. Tiñamos moitas complicidades e unha delas era esa».
Visto o material fotográfico, falou con Fabulatorio : «Coñécenme moi ben, leste é o terceiro libro que fago con eles. En canto viron as fotos souberon que aí había un libro. Era algo redondo, dicían que era unha especie de haiku, un poema visual. Que o é porque son poucas pezas e describen moi ben o paseo polo bosque con ela. Quedou precioso. É algo excepcional, moi coidado e moi consentido, o que se merecía Anxos». O libro presentouse hai pouco en Numax , en Santiago , e «houbo moita xente», conta o fotógrafo.
A mostra
A segunda parte da idea era unha exposición: «Cando falei con Asunta Rodríguez, da galería Trinta, que é o meu galerista, enseguida emocionouse co material... e pareceulle moi tenro, moi especial».
Na mostra, feita con «sensibilidade e moito cariño», había unha ducia de obras de Anxos e outras tantas fotos de Vari. Encabezábaa un parágrafo do bosque animado: «A fraga recuperou de golpe a súa alma inxenua, na que toda a ciencia consiste en saber que de canto se pode ver, facer ou pensar, sobre a terra, o máis prodixioso, o máis profundo, o máis grave é isto: vivir».
Vari resume todo dicindo que libro e exposición son «un recordo. A palabra lembro vén do latín recordari, que significa volver pasar polo corazón. Isto é volver lembrala, volver pasear con ela pola fraga. Unha pequena homenaxe. É un traballo emocional, que sae do corazón. Non ten máis historia. Non é o típico traballo teórico, conceptual... Aquí é puro corazón, moi honesto... E nada máis».