Emilio Estévez: «''The Way'' emocionou a tanta xente que había que facer a secuela»
CULTURA
O pai do actor e director, Martin Sheen, tamén protagoniza a segunda parte da película, que se rodará no outono
14 may 2023 . Actualizado ás 23:07 h.TheWay , a película sobre o Camiño de Santiago dirixida por Emilio Estévez, co seu pai, Martin Sheen, como protagonista, regresa aos cines norteamericanos: poderase ver este martes en máis de 800 salas de todo o país. Unha reestrea que é todo un fito para un filme con máis de dez anos. Unha segunda vida que se vai prolongar aínda máis coa rodaxe dunha secuela. Estévez (Nova York, 1962) explica desde a súa casa en California que agora mesmo debería estar en Compostela co gallo de a preproducción da longametraxe, pero que se quedou para apoiar a promoción da volta de The Way á pantalla grande.
—Entón haberá segunda parte?
—Levounos o seu tempo, pero finalmente podemos empezar a pensar na segunda parte de The Way como unha realidade. Pasou moito tempo, pero a reestrea este ano da primeira contribuíu a xerar un maior interese no Camiño de Santiago, e na historia de Tom, así que ao final xa se como concluír a historia da secuela. Conto con volver a España e agardo que cara á segunda metade do ano xa poidamos REVISAR empezar a rodar. A secuela transcorre en Nixeria, Bruxelas, Dublín, Ámsterdam e ao longo do Camiño do Norte. É unha película máis internacional, pero o destino aínda é o Camiño, e aí é onde transcorre boa parte da película.
—Volverá contar co seu pai como protagonista?
—¡Non existe a máis mínima posibilidade de facer a segunda parte sen Martin Sheen! [risos]. A historia ábrese co seu personaxe, Tom, traballando en Nixeria para Médicos sen Fronteiras. Dedícase a facer operacións de cataratas nunha aldea remota. Están practicamente incomunicados, sen Internet, só accesibles por avión. Chega ás súas mans un libro escrito por un irlandés, Jack, no que le unha información que o leva a deixar Nixeria, para atopar ao escritor en Irlanda e pescudar as respostas ás preguntas que expón o libro. E esas preguntas lévanos a Ámsterdam e a España. É unha prolongación da viaxe, é unha nova celebración do Camiño de Santiago e unha historia emocionante que me permitirá filmar en España, que creo que é a miña misión.
—Estrearase no 2024?
—Sería perfecto se puidese estrearse en Semana Santa. Podemos empezar coa preproducción no verán e rodar no outono. As pezas están a empezar a encaixar, o financiamento está a empezar a encaixar, pero o guion está listo e estamos a compor con moito coidado todo este quebracabezas.
—Non hai dous sen tres, di o refrán. Pensa nunha triloxía?
—[risos] Exacto. Despois das reaccións que cultivou a primeira película deime conta de que isto era unha viaxe que non se rematou. Hai tantos camiños, non só en España. En todo o mundo hai xente que peregrina. Esta historia dá para varias películas, aínda que tamén podería ser unha serie de televisión.
—Chegáronlle mil historias a partir de «The Way».
—Foi incrible. Chégannos moitas mensaxes, comentarios nas redes sociais. Ao meu pai chéganlle cartas a diario, cartas de xente que lle conta que o Camiño lles cambiou a vida, que a película os levou a facelo. Non se se no que queda de vida serei capaz de facer outra película que emocione a tanta xente do mesmo xeito. Ti e eu falamos hai anos de todo isto, e sabes ben que ese non era o propósito inicial. Había entón tantas dificultades que vencer... Agora, a película transformou a vida de tanta xente, primeiro ao vela e logo ao facerlles ver que non é un lugar ficticio, que existe de verdade, que o Camiño é real. É tanta a xente que nos deu as grazas. E esa é a razón, toda esa xente que se emocionou con The Way , pola que tiñamos que facer a segunda parte. Sobre todo despois da pandemia, un período que levou a moita xente a reflexionar que estaba a facer coa súa vida. Especialmente neste país, onde non sabemos xestionar ben a pena e o duelo por tanta xente que morreu durante a pandemia. Esta película celebra a idea de que o loito, poder dedicarlle o seu tempo, saber afrontar as perdas, é algo moi necesario para seguir vivindo.
«A intelixencia artificial non pode recrear o Camiño»
A reestrea de The Way será, dalgún xeito, un prólogo á súa secuela. «Exactamente, iso é —afirma Estévez—. Trátase de descubrirlle o Camiño a unha nova xeración de xente nova, que tras a pandemia se preguntan que sentido ten a súa vida. Por que lle dedico tanto tempo a un traballo que odio? Por que non estou a gozar da vida? E creo que moitos norteamericanos se deron conta de como os europeos levan séculos xestionando isto, xente que non antepón o seu traballo á vida, senón que é ao revés. E foi moi difícil para eles entender que a vida e a familia son máis importantes que o traballo».
—A raíz do filme o seu pai e vostede publicaron un libro conxunto de memorias, no que o seu pai di que hai que saír ao camiño, porque unha procura de Google xamais dará a mesma experiencia. Algo que resoa de forma especial no debate sobre a intelixencia artificial.
—Reto á intelixencia artificial a que recree unha posta de sol en Galicia. A reto a que sexa capaz de imitar a experiencia de acabar o Camiño no Obradoiro, fronte á catedral. A reto a que intente recrear calquera das experiencias que balizan a peregrinación. Fracasaría.
—Outro debate é o da xestión do turismo masivo en cidades históricas. Pasou en Venecia, está a pasar en Santiago. Como cre que se pode acadar ese equilibrio necesario?
—Creo que é a pregunta máis importante que debemos formularnos. Nunha cidade histórica onde chegan os influencers de Instagram só a facerse a foto… Tes que pensar en toda esa xente que che precedeu, San Francisco de Asís, os reis e raíñas ou a xente corrente. Tes que gañarcho. O deshonras se só che fas unha foto para Instagram e deixas o teu lixo ao bordo do camiño. Hai que atopar o equilibrio, pero non se cal é a resposta. O Camiño está aí para todos, leva aí mil anos e, Deus mediante, estará aí outros mil. Pero é moi difícil conseguir que todo o mundo se comporte de maneira que o esteamos honrando e conservando. ¡Se ata vexo a xente comportarse de forma incívica no meu propio barrio! E non sempre son os turistas, tamén é a xente que vive aquí. Como chegamos a ese equilibrio? Non o sei, pero é o máis importante.