En «A miña soidade ten ás» ofrécelle o personaxe que a el lle gustase que lle deron «con vinte e tres ou vinte e catro anos»
29 novs 2022 . Actualizado ás 19:12 h.Mario Casas recoñeceu este luns durante a rodaxe en Madrid da súa primeira película como guionista e director, A miña soidade ten ás, que uno dos motivos que máis o empurraron a embarcarse neste primeiro proxecto tras a cámara foi poder dirixir ao seu irmán Óscar Casas, quen ocupa o papel protagonista.
«Tiña moi claro que tiña que ser Óscar o protagonista, quería dirixir ao meu irmán pequeno», sentenciou o artista (A Coruña, 1986), unha decisión que cualificou de «case experimental» e na que ofrece ao actor o personaxe que a Mario lle gustaría que lle ofreceron con vinte e tres ou vinte e catro anos».
Tal e como informa Efe, ee trata do personaxe de Dan, un mozo dun barrio obreiro de Barcelona quen, tras atracar unha xoiería xunto cos seus amigos Viu (Candela González) e Reno (Farid Bechara), debe mudarse a Madrid, onde iniciará un proceso de procura persoal no que atopará o seu lado máis sensible da man da súa faceta como artista.
Escrita durante o confinamento polo propio Casas e Deborah François, e tomando como referencia algunhas iconas do cine quinqui como Rápido, rápido, o filme reúne un elenco composto na súa maioría por actores non profesionais nos que, en palabras de Óscar Casas, o espectador poderá atopar «verdade, algo emocional, puro e real no amor, a amizade e a procura destes rapaces».
É o caso da coprotagonista Candela González, debutante nesta cinta, quen admitiu que a experiencia con Óscar e Mario permitiulle aprender a «construír ao personaxe día a día, enfrontarche aos subidones e bajones emocionais que chegan, a intentar entender, a buscar recursos que che axuden a achegarche ao personaxe».
O proceso de máis dun ano de «casting» e tres meses de ensaio permitiu ao director primerizo «traballar todos os días emocionalmente, acompañalos»: «Se o que senten, comprendo as súas inseguridades os seus medos e entón intento apoialos desde ese lugar e que se sintan o mais cómodos posibles», explicou.
Así mesmo, Mario admitiu que mantivo a distancia co seu irmán durante a rodaxe co propósito de que este non note os seus «medos da primeira vez», labor que Óscar valorou de modo especial.
«Calquera cousa que el (Mario) quería» abondaba con que llo dixese «coa mirada». «Á fin e ao cabo é o meu irmán, non é só unha indicación, senón que me atravesa», afirmou.
Casas deixa atrás a súa imaxe de ídolo xuvenil amasado en papeis románticos ou divertidos, como nos homes de Paco ou A tres metros sobre o ceo, despois de ter logrado un Goya como «actor serio», grazas a Dani, o atormentado protagonista de Non matarás e tres premios Feroz por esa mesma película, e polas dúas que rodou con Álex de la Iglesia, A miña gran noite e As bruxas de Zugarramurdi.