Bruce Springsteen ponse os zapatos do «soul» para difundir alegría para o Nadal

Apareceu aí, como un inesperado raio de luz ao final do verán. Tratábase de Do I Love You (Indeed I Do), versión da peza gravada orixinalmente por Frank Wilson en 1965. Vibrante, eufórica e luminosa. Mostraba a un Bruce Springsteen tremendamente feliz, como un neno con zapatos novos. Nese caso se trataba do calzado do soul, os versos de amor desfacéndose na garganta e eses instrumentos de corda tan precisos como preciosos envolvendo a alegría. «Mentres haxa vida en min / A túa felicidade está garantida / Encherei o teu corazón de éxtase, por sempre, cariño», cantaba o Boss, abrazándose á dita e facendo un acto de fe nos poderes reparadores da música que lle apaixonou de mozo. Era o adianto de Only The Strong Survive, o seu 21.º disco de estudo que ve a luz o vindeiro venres.

Se na pandemia tirou de emotividade, corazón rock e unha linguaxe propia co sensacional Letter To You (2020), nesta ocasión Springsteen destensa o discurso e dáse un capricho, chuleándose en temas alleos. Non é a primeira vez. Con We Shall Overcome ? The Seeger Sessions (2006) xa tributou ao folk mostrando ao seu público o itinerario claro cara ás súas raíces. Agora fai o mesmo co soul, ese que eleva a alma e, cando soa , fai que a vida sexa mellor, aínda que se trate dunha miraxe. «O meu obxectivo é que o público actual experimente a súa beleza e alegría, tal como eu fixen desde a primeira vez que a escoitei», dicía o cantante na nota promocional do adianto, amparado por unha versión francamente deliciosa do tema citado.

O goteo de adiantos (o Don't Play That Song que cantou Aretha Franklin e o Nightshift que interpretaron The Commodores) xerou disparidade de opinións entre fans de Springsteen, devotos do soul e público roqueiro xeral. Ante iso hai que ter claro o carácter complementario deste álbum respecto á discografía xeral. Tamén que se trata dun achegamento ao estilo desde un personaxe que, aínda que o quixese, non vai poder deixar ao carón a súa personalidade. E que nos últimos 15 anos o Boss bailou de aquí cara alá —que se un espectáculo autobiográfico de Broadway, que se un disco de clara orientación pop, que se un batiburrillo de descartes en forma de álbum, que se un elepé frouxo, que se unha xoia inesperada— deixando claro que se atopa nunha fase na que se deixa levar polo que lle apetece, sen a autoexigencia da coherencia que parte dos fans esíxenlle.

O primeiro dunha posible serie

No medio dese movemento constante, tocoulle a quenda ao soul, inaugurando o que parece ser o primeiro volume de máis que virán (así o indica ao dicir «covers vol. 1»). Deixando ao carón a guitarra, Springsteen céntrase agora na voz. A súa ten feeling, racho e emoción a proba de bombas. Pero carece do brillo que imprimían a maioría dos astros dese xénero que adora e que tanta influencia tivo nas súas composicións. Trátase, por dicilo dalgún xeito, dun cantante mate pululando por refulxentes partituras con melodías de curvas perfectas e arranxos máxicos. Un acto de fan cheo de respecto e devoción.

Só visto así —e quitándose ideas do que debería facer o artista que só xeran frustración— pódese gozar dun disco apreciable no que Springsteen ponse na pel de ningúns dos mellores cantantes das historia con composicións eternas, pero que non adoitan aparecer nos The Best Of Soul. É o caso do melodrama de The Sun Ain't Gonna Shine Anymore de The Walker Brothers, o prístino Someday We'll Be Together de Diana Ross & The Supremes ou o rotundo When She Was My Girl de The Four Tops, entre outros. Reliquias doutra era pertencentes aos catálogos de selos como a Tamla Motown, Stax, Gamble e Huff, revisadas co mesmo toque contemporáneo desde o que artistas como Amy Winehouse miraba o pasado.

Para iso Springsteen contou coas colaboracións dos ventos da E Street Band, e as voces de Sam Moore, Soozie Tyrell, Lisa Lowell, Michelle Moore, Curtis King Jr., Dennis Collins e Fonzi Thompson. A produción corre a cargo Ron Aniello e a gravación tivo lugar en Thrill Hill Recording en Nova Jersey. Luxo, oficio e sabedoría para un álbum intrascendental na traxectoria do Boss, pero que irradiará coa súa luz durante o próximo Nadal. A recado, aparecerá envolto en papel de agasallo baixo moitos árbores a mañá do 25 de decembro.

---

---

---