Juliette Binoche: «Chamáronme do cine americano para ser "a esposa de" e dixen non»

Juliette Binoche dixo que non a Spielberg e preferiu rodar Azul de Kieslowski antes que Parque jurásico. O director volveuna a chamar para Indiana Jones e a última cruzada e A lista de Schindler, pero a actriz estaba embarazada e rexeitou de novo as ofertas. «Eu digo como Édith Piaf: non me arrepinto de nada», confesou en San Sebastián unha estrela asociada ao mellor cine de autor, que onte recibiu o primeiro Premio Donostia desta edición de mans da súa amiga Isabel Coixet. Compromiso e encanto. Esa é a esencia desta diva europea que se nalgún momento coqueteó con blockbusters , como Godzilla, nos últimos tempos ha deixado claro que prefire traballar cos Haneke, Kiarostami, Cronenberg, Assayas…

«Son unha actriz que busca en si mesma, necesito algo que me esperte e confrontarme co guion», contou Binoche, á que seguimos asociando con éxitos dos 90, como Ferida e, sobre todo, O paciente inglés. «Eu non se se nos 80 e 90 o cine era mellor que agora», reflexionou. «Ocorre que co tempo se destila o mellor e só nos quedamos con esas películas. Non podo falar en termos globais do cine, pero agora tamén hai verdadeiros artistas aos que admiro e con quen traballo, como Christophe Honoré, Claire Denis ou Julia Ducournau, con quen estou rodando unha serie».

Nada en París en 1964, Juliette Binoche saltou á fama axiña que recibiu a súa gradación no Conservatorio. Corría o ano 1985 e Jean-Luc Godard incluíuna na repartición de Eu saúdoche, María. Dous anos máis tarde e seguindo o exemplo de compatriotas como Catherine Deneuve ou Isabelle Adjani, a actriz rodaba en Hollywood ás ordes de Philip Kaufman A insoportable levedad do ser. Desde entón, o seu rostro asociouse a producións de qualité: Cumes borrascosas, O húsar no tellado e, por suposto, O paciente inglés. O seu personaxe de enfermeira compasiva no filme de Anthony Minghella proporcionoulle un Óscar en 1997.

Binoche lembrou en San Sebastián que traballar co recentemente falecido Godard non foi doado. O casting durou meses e nas probas tiña que estar espida peiteándose o cabelo mentres recitaba un poema. «Naquela época traballaba de caixeira nuns grandes almacéns para poder pagarme o teléfono onde recibía as mensaxes», apuntou. «Tiña conjuntivitis de rascarme os ollos despois de tocar tantos produtos. E aquel contraste entre o que sentía e o que me pedían como actriz permanece na miña memoria». Ao final, Godard non a escolleu para aquel papel, pero creou un personaxe para ela. «Entón entendín que o director non sempre é esa persoa que vai axudarche. Con Jean-Luc non tiven unha relación doado, buscaba algo que non atopaba. Había que estar sempre a súa disposición. Aprendín que este oficio non é ir ao patio do colexio e que non había que agardar que che apoiasen, senón estar sempre preparada».

A actriz, que vive desde hai anos en Nova York, visitou en catro ocasiones San Sebastián e este ano foi o rostro do Zinemaldia nunha fotografía de Brigitte Lacombe para o póster. Viño con película Lume, coa que a directora francesa Claire Denis gañou o Oso de Prata á Mellor dirección no Festival de Berlín e que conta no seu elenco con Vincent Lindon. Chegará aos cines españois o próximo 30 de setembro. Aos seus 58 anos, Binoche non sofre a falta de papeis como outras actrices da súa idade.

«Non se se teño moita sorte ou é porque traballo con certos realizadores en Francia e Europa», reflexiona. «Talvez esa falta de papeis sófrena actrices nun tipo de cine máis codificado. Porque neste oficio hai que saber dicir que non. A min chamáronme do cine americano para ser “a esposa de e” dixen que non. Non hai que entrar nun sistema que só nos ve dun xeito, hai que atreverse a saltar e traballar fóra dos códigos machistas. A min criáronme así e seinos detectar».

---

---

---