A película de Aaron e Adam Nee déixase ver moi ben nos seus inicios, con momentos brillantes, pero pronto aos guionistas acábanselles as ideas. Os críticos de La Voz analizan ademais os filmes de Michael Bay e de Jacques Audiard
13 abr 2022 . Actualizado á 09:13 h.Simple, algo boba, pouco ambiciosa, divertida a intres pero moi naíf; mal cosida, desmadeixada, desastrosa durante a última media hora, produto funxible ao fin, A cidade perdida é unha película de entretemento puro e duro, desas que non enganan ao espectador minimamente avisado. Están claras as súas referencias ao cine de aventuras das últimas décadas, títulos que xa, dalgún xeito, poden considerarse clásicos. De Indiana Jones rouba o templo escondido, das películas de Tras o corazón verde toma o asunto da escritora romántica que viaxa á selva en busca do mapa do tesouro, de Misery recolle o tema do fan que secuestra ao seu ídolo. E así, un pouco de todo, desde A Raíña de África ata A momia.
Sandra Bullock, co seu axustado mergullador rosas de abelorios, e Channing Tatum, modelo que salgue nas portadas das moi vendidas novelas baratas da emborrona cuartillas, os dous perdidos na selva dunha remota illa no Atlántico, xogan a vella batalla de guerra de sexos hawksiana, investindo os roles: ela, de dura e decidida; el, de anaco de pan, bobo, home obxecto. Aí, nos primeiros compases, a longametraxe déixase ver moi ben, con momentos brillantes e inefables ao tempo. Pero, pronto, aos guionistas acábanselles as ideas e os realizadores —que son os mesmos que os guionistas, os irmáns Nee— esquecen de como armar a narración.
O tesouro non é o que agardaba, Brad Pitt se esfuma ao pouco de aparecer e os reis milenarios ao Amenofis e Tiy non ocultaban grandes misterios arqueolóxicos senón unha lección moral disfrazada de analogía. Así que o malvado millonario interpretado por Daniel Radcliffe, cada vez máis orfo de Harry Potter —continúa equivocándose coas súas eleccións— exclama elocuentemente: «Todo este diñeiro e esforzo por unha metáfora barata!». Talmente coma se definise a película.
«THE LOST CITY»
Estados Unidos, 2022.
Directores: Aaron e Adam Nee.
Intérpretes: Sandra Bullock, Channing Tatum, Daniel Radcliffe, Dá'Vin Joy Randolph, Óscar Nuñez, Brad Pitt, Patti Harrison, Bowen Yang, Joan Pringle.
Comedia de aventuras. 113 minutos.
«Ambulance: plan de fuxida», tola evasión
por Eduardo Galán Blanco
Cando rodaba Tola evasión, un dos seus primeiros filmes, un mozo e descoidado Spielberg aseguraba nunha entrevista que o cine americano era iso: persecucións e coches. Ambulance ofrece pouco máis; aínda que quere ser un thriller de personaxes, intentando apoiarse en actores solventes, ao final apenas queda a fuxida cara adiante, a desfeita, os choques, o ruído e un pouquiño de furia. Abdul-Mateen e Gyllenhaal interpretan a dous irmáns adoptivos, un negro e outro branco, aos que salgue mal un roubo e acaban fuxindo polas extensas paraxes de Los Ángeles, a bordo dunha ambulancia, cunha paramédica e un policía ferido dentro.
Michael Bay, produtor e director de blockbusters vindo a menos, factura unha película máis pequena que os seus proxectos habituais, baseada noutra cinta máis pequena aínda —a danesa Ambulancia—, iso si, autohomenajeándose sen vergoña, citando ningúns dos seus éxitos como A Roca ou Dous policías rebeldes. En calquera caso, a pesar da grandilocuencia de Bay —hai un travelling cara atrás, conducido a través do buraco de bala nun cristal—, a cousa non é tan insufrible como podería, aínda que a metraxe resulte claramente excesivo. Afloran algunhas boas ideas —a virtuosa persecución entre as columnas dun aparcadoiro, labirinto propio de Teseo— e o engadido dalgunhas connotacións sociais ben metidas —o Obamacare, xa que o irmán legal rouba para pagar o tratamento de cancro da súa esposa—, dentro dun argumento que rebulda, sen disimulo, con Tarde de cans e Un día de furia.
«AMBULANCE»
Estados Unidos, 2022.
Director: Michael Bay.
Intérpretes: Jake Gyllenhaal, Yahya Abdul-Mateen II, Eiza González, Jackson White, Garret Dillahunt, Keir Ou´Donnell.
Thriller / acción. 134 minutos.
«París, distrito 13», cousas do amor
por Miguel Anxo Fernández
Como ben anota o título, o filme ambiéntase no distrito XIII de París, na marxe esquerda do Sena, un barrio sen encanto pero con moito cemento e grandes bloques de vivendas, aínda que alí se instalou a Biblioteca Nacional de Francia. Entre os seus case douscentos mil veciños están Émilie, Camille e Nora, tres mozos que andan na trintena e cuxo principal problema é o amor... Realmente, amor e sexo, pero pola trama brujulea a sociedade actual coas súas teimas, que non son poucas e que non se limitan a unha Francia multicultural, que tamén. A pouco que se rasque, asoma a economía e a política, ou se se prefire a limitada confianza no porvir, o paro, a precariedade laboral, o racismo, as novas tecnoloxías coas súas porcalladas incluídas... en fin.
O guion adapta a oito mans —entre elas as do propio e ecléctico Audiard, que o mesmo roda un impactante thriller como Un profeta (2009) como o divertido wéstern Os irmáns Sisters (2018), por citar dous cumes dunha notable filmografía de nove títulos— un cómic de Adrian Tomine que este crítico non coñece. O mencionado trío acaba converxendo de modo intelixente, mentres o espectador asiste á súa complexa peripecia emocional, resolta polo cineasta nun modo que ben podería remitirnos a Woody Allen en diálogos, e poida que no uso do branco e negro como un xeito de obrigar a non perdernos nos detalles da cor, ou quizá si para uniformizar as diferenzas raciais de todos eles.
A narración flúe áxil, atrapándote no desexo de ver en que acaba. Se os apuntamentos locais contribúen a contextualizar a trama nalgún lugar do citado distrito parisiense, a súa universalidade está fóra de toda dúbida. Os seus problemas son os desa xeración, como o son os seus sentimentos, e a un quédalle a impresión de gozar dun filme orixinal, quizá porque o romanticismo xa non é o que era... Pero é o que hai.
«LLES OLYMPIADES»
Francia, 2021.
Director: Jacques Audiard.
Intérpretes: Lucie Zhang, Makita Samba, Noémie Merlant, Jehnny Beth, Geneviève Doang, Camille Berthomier.
Romance / drama. 105 minutos.