A Seminci celebra a Saura e Storaro, outra vez xuntos na película «O rei de todo o mundo», e a música mexicana

Foi o fin de festa soñado para unha sección oficial que brillou a grande altura na Seminci, co pase fóra de competición dO rei de todo o mundo, o novo longo do director español Carlos Saura -que fará 90 anos en xaneiro- e o fotógrafo italiano Vittorio Storaro -que loce 81-. Ambos os mozos octoxenarios abordan, esta vez, a modo de panorámica, a música popular mexicana, usando como coartada a montaxe dun musical en Ciudad de México por parte dun director local e unha reputada bailarina, protagonizados por Manuel García-Rulfo e Ana da Reguera xunto a varias primeiras figuras do baile. Máis aló da obsesión do dúo Saura-Storaro polas coreografías e os seus percorridos por diferentes músicas e folclores -non colaboraban desde Flamenco, flamenco (2010)-, que che poderán gustar ou non, o certo é que dá o agardado, un espectáculo de luz e son, cunha subtrama violenta lindando o tópico. En todo caso, o propio Saura admite ser un tipo con sorte porque, a pesar de a súa avanzada idade, pode seguir traballando. «Para min o cine é a arte total. Eu fixen ópera, teatro, documentais… e cine de ficción. Sobre todo, os musicais énchenme totalmente porque hai música, fotografía, historia, escenografía, interpretación… Reúnese todo», conclúe o veterano realizador aragonés.

A sección competitiva Doc.España ofreceu un nivel inusual. En particular, destaca O soño de Sigena -que o 9 de novembro arriba ás pantallas españolas-, filme realizado por Jesús García Lambert -Globo de Oro no 2018 por Caravaggio, l'anima e il sangue- sobre a peripecia persoal do astrofísico Juan Naya, orixinario de Villanueva de Sigena, famoso polo mosteiro que mantén en litixio aos Gobernos de Aragón e Cataluña polas pinturas románicas da súa sala capitular -para os especialistas, a verdadeira Capela Sixtina do románico-, que foron danadas ao comezo da Guerra Civil española. A película céntrase na apaixonante aventura emprendida por Naya no 2007, cando chegou ás súas mans un libro de fotografías en branco e negro tomadas antes da guerra polo arquitecto Josep Gudiol e que lle provocaron o rexurdir dos seus recordos de nenez, cando a súa avoa lle describía os impresionantes frescos. Un traballo detectivesco para dar coas vivas cores orixinais, ao que seguiría a implicación de artesáns, restauradores e artistas 3D, ata lograr a súa total reconstrución virtual, que no documental toma vida cun coidado visual infrecuente no formato.

---

---

---