O cantante actúa este sábado no ciclo Perseidas do festival O Son do Camiño en Santiago
23 jul 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Tras verse obrigado a cancelar varios concertos pola pandemia, Beret volve a terras galegas. Francisco Javier Álvarez (Sevilla, 1996) explica como viviu a pandemia, as súas experiencias nestes últimos anos e as súas esperanzas para a pronta recuperación do azoutado mundo da arte. O cantante ofrecerá un concerto este sábado (21.00 horas) no Monte do Gozo, acompañado polo músico David Rees, como parte do cartel do ciclo Perseidas do festival Ou son do Camiño.
—Cando bota a vista atrás e ve todo o que conseguiu, que sente?
—Estes últimos sete anos, entre xiras, composicións... Foron moi bonitos. Foi unha cousa progresiva, non é que pasase algo concreto e subise á fama de súpeto. Sete anos moi bonitos, a verdade.
—Tivo colaboracións con algún dos artistas máis famosos do panorama do pop español e latino. Que cre que lle achega á súa música facer este tipo de traballos conxuntos?
—Achégame o saír da miña zona de confort e de poder traballar con artistas que eu escoito desde pequeno. É un paso que me fai darme conta de que a cousa vai crecendo e sérveme para saber que todo está a funcionar e que esa admiración é recíproca, non unha cousa unidireccional. É unha mostra de que todo vai como debe ser.
—Cal diría que é a alma da súa música? Cando se senta a escribir, que é o que lle gustaría que as súas cancións transmitisen á persoa que escoita?
—Eu sempre intento transmitir algo obxectivo. Pero realmente logo doume conta de que a mensaxe é algo subxectivo. Ás veces encontro a unha persoa que me conta que un tema lle transmitiu isto ou aquilo. Cada un lévao á súa historia. O que transmito, á fin e ao cabo, é a capacidade de que cada un colla as miñas historias e fágaas súas.
—Este sábado toca en Santiago de Compostela, séntese vinculado dalgunha forma a Galicia? Está cómodo cando vén aquí?
—Cando veño a Galicia sinto que volvo ao principio. Cando ía a Santiago e á Coruña. Cando cheguei alí por primeira vez, era das poucas veces que saíra de xira na miña vida. Cando chegabamos ás salas de concertos e enchiámolas por primeira vez. Primeiro eran de cinco mil localidades, logo de dez mil... É volver ás orixes.
—Os músicos e os artistas tiveron que reinventarse para sobrevivir coa pandemia. Vostede mesmo tivo que cancelar algúns dos teus concertos. Cre que o mundo da música cambiou a peor para sempre por mor da pandemia? Recuperarase a arte?
—Eu creo que é unha etapa. Obviamente houbo un cambio para mal, porque a todo o mundo lle encantaría bailar e saltar nos concertos. Pero eu creo que aos que realmente lles ha ir mal é aos artistas emerxentes que tiñan os seus primeiros concertos e non puideron dalos. Aínda que é verdade que foi frustrante para min estar tanto tempo sen dar concertos. Noteino por exemplo cando fomos a Latinoamérica, onde antes había 300 persoas agora poden entrar 50. Pero creo que todos nos afectou a pandemia nas nosas vidas.
—Ten aproximadamente cinco millóns e medio de oíntes mensuais en Spotify. Non lle dá un pouco de vertixe?
—A verdade é que non. Creo que os números son unha arma de dobre fío, porque por unha banda está ben ver as túas visitas e todo iso. Pero se che obsesionas podes volverche ata adicto a eses números. A día de hoxe son capaz de separarme diso, e eu non saco un tema dependendo de que vaia a ir ben ou mal de portas para fose. Trato de que os meus temas sexan algo máis propio.
—Tamén deu o salto á televisión co programa «La Voz», como foi a experiencia?
—A sensación é estraña. Nunca tivera un papel tan protagonista nun programa de televisión, e o feito de estar en La Voz... Fun pensando que iamos ensinar aos nenos, pero logo dásche conta de que son os nenos os que che ensinan a ti. Foi unha experiencia moi bonita en todos os sentidos. Aprendes dos nenos, dos teus compañeiros e de todo o mundo. Experiencia totalmente positiva.
—Sempre quixo ser músico ou é algo que desenvolveu despois?
—Para nada. Nunca quixen ser músico. Eu estaba a estudar para ser técnico de son, pero un amigo meu subiu unha das miñas cancións a YouTube sen eu sabelo.
—Cal é o segredo para manter os pés no chan?
—Sempre lle fun fiel ao meu círculo, desde que era pequeno. Iso fíxome ancorarme á realidade para que non me exceda o ego. É algo que non concibo.
—Cales foron os seus grandes referentes culturais para construír as súas identidades como músico e personaxe público?
—Para min foron moi importantes xéneros como o rap ou o reggae. Aínda hoxe os sigo escoitando. Tamén me gustan moito os cantautores. Escoitei un pouco de todo, pero do que sempre fun fanático é desa música, o rap e o reggae.
—Prefire o proceso de escribir e gravar cancións ou a sensación de estar na tarima dun concerto cos seus fans?
—As dúas cousas. A verdade é que nos concertos o paso moi ben. Aínda que hai concertos e concertos, hai veces que estás arriba pero estás a desexar baixarche. E hai outros nos que non queres baixarche. Tamén hai veces que me poño a gravar e gózoo moito. As dúas cousas encántanme. Gravar cancións é un goce diferente, máis persoal e íntimo.
—Algo que lle queira dicir aos seus fans galegos?
—A toda a miña xente de Galicia quero agradecerlle unha chea que sigan escoitando a miña música. Agardo que a xente o pase xenial no concerto.