O canadense Lesage aborda as ansiedades emocionais da adolescencia a través de tres historias
17 ago 2019 . Actualizado ás 05:00 h.De Philipe Lesage, canadense, gardabamos bo recordo do seu debut cos demos (2015), no que xa mostraba xeitos formais e opcións narrativas, se non fóra do común, polo menos intentando saírse do carril, que non é pouco. Autor tamén de documentais, con Xéneses , gañadora na Seminci, ademais de premio para el e o seu protagonista -aínda que o público non se mostrou unánime-, non renuncia a mirar a realidade elixindo a mellor opción, falar dun mesmo, nun guion de confesado ton autobiográfico, outra vez destacando pola súa manexo da cámara e a súa estrutura narrativa, aínda que sexa talvez aquí onde flojeen as costuras. Son tres os personaxes, máis ou menos entre a infancia e a adolescencia, e na Canadá francófona dos primeiros 90, aspecto nada despreciable pois obrigou á produción a coidar o conxunto de arte, realmente notable. Tres protagonistas que non reparten o seu tempo a partes iguais, aínda que o nexo común sexa a irrupción do amor nas súas vidas, cos seus matices e os seus recunchos. No verán, cando as hormonas superaron a efervescencia primaveral.
Guillaume é o que tira do relato, aínda que transcorre sen sobresaltos ata a metade da metraxe, cando engade algo que lle potenciará cara ao desenlace. Charlotte ten tendencia a namorarse de xente que lle supera en idade, coas correspondentes peaxes, case todos desagradecidos. Finalmente, Félix, o menor, nun campamento de verán, que Lesage liquida sen apenas diálogo, é a máis curta, pero a cambio a máis agradecida, a do amor máis puro. Queda atrás a infancia coas súas inocencias, a final de contas a vida abríndose á existencia sen sacarina que lle adoce, que as dores son moitos e ademais duros. Tempo de transgresiones exploratorias e de emocións fortes. Non será esta a primeira película que afronte o tema, pero ao seu compoñente autobiográfica hai que sumar a sensibilidade de Lesage e a súa invitación á reflexión. Tempo pasado para a case totalidade de espectadores -non é filme palomitero-, pero xustamente por iso, dotado dunha gran capacidade de evocación.
«XÉNESE»
[«GENÈSE»]
Canadá, 2018.
Director: Philippe Lesage.
Intérpretes: Théodore Pellerin, Noée Abita, Brett Dier, Marc Beaupré, Mylène MacKay, Pier-Luc Funk, Paul Ahmarani.
Drama.
129 minutos.