As series de David Chase e Aaron Sorkin abriron en 1999 unha nova era das series
10 mares 2019 . Actualizado ás 09:33 h.Os últimos Emmy do século XX acolleron o enfrontamento de dúas ficcións que fixeron historia na ficción televisiva: A á oeste da Casa Blanca e Os Soprano. O idealismo político contra o hampa. O presidente Josiah Bartlet, interpretado por Martin Sheen, mediuse no apartado de mellor actor co xefe da mafia Tony Soprano, ao que daba vida James Gandolfini. Fai vinte anos que se estrearon, en 1999, dúas series que marcaron un antes e un despois e nas que moitos sitúan a orixe da chamada «idade de ouro das series».
Naqueles Emmy do ano 2000, A á oeste da Casa Blanca levou un maior número de galardóns, entre eles o de mellor serie dramática, pero o mellor actor foi Gandolfini polo seu retrato dun mafioso poliédrico que sobreviviu no tempo como un referente.
Para Jorge Carrión, autor de Teleshakespeare e crítico de The New York Times, ambas as series son «extraordinarias». «Aínda que esteticamente poidan ter envellecido, os seus guións resisten con moitísima forza. Unha púidose ver na televisión pública e a outra, nunha canle de pagamento, de modo que simbolizaron a transformación das series en todos os niveis. Á vez nacía o fenómeno de Gran Hermano. A mutación televisiva ía ser moi radical», explica.
Aínda que hoxe se fala de series como Borgen, House of Cards e mesmo de Xogo de tronos como referentes de tramas sobre o exercicio do poder, A á oeste, de Aaron Sorkin, pasa por ser o drama político máis influente da televisión. «No escuro mundo post 11-S, Sorkin e o seu equipo defenderon unha visión humanista da política que se agradece. Dalgún modo na aposta da serie está o triunfo de Obama», afirma Carrión.
Para Carlos Ares, presidente da Academia Galega do Audiovisual, A á oeste da Casa Blanca é a súa serie preferida de todos os tempos. «Foi a -explica-. mellor serie que se fixo nunca sobre política, porque Sorkin é moi grande. Os personaxes son xente boa, intelixente, brillante... É curioso, porque coincide coa administración Bush en Estados Unidos, que foi unha administración caótica e conservadora. Estes personaxes, en cambio, eran moi progresistas Os asesores eran xudeus e incluso entendían a causa palestina».
«A diferencia de Os Soprano e HBO, que era unha cadea por cable, El ala oeste emitíase nunha televisión xeneralista, a NBC, e a serie seguiu funcionando varias temporadas a pesar da marcha do showrunner Sorkins», valora Carlos Ares.
Os Soprano, de David Chase, foi, na súa opinión, «outra grandísima serie» que brindou episodios inesquecibles. «É unha marabilla, porque o protagonista, Tony Soprano, é, ao mesmo tempo, o xefe dunha familia mafiosa de Nova Jersey e un pai de familia, pero sofre ataques de pánico e cóntalle os seus asuntos máis íntimos ao psiquiatra -recuerda-. A serie comeza marabillosamente cando el vai a casa e pasa pola ponte onde mataron a Santino, Sonny Corleone, en El padrino».
Para Jorge Carrión, o que converteu a Tony Soprano nunha icona televisiva foi «a súa fraxilidade». «É un sociópata, unha persoa moi perigosa, pero ao mesmo tempo é un ser fráxil. Para a eficacia desa construción do personaxe, obviamente, foi clave que no capítulo piloto xa vaia ao psicólogo», reflexiona.
Un dos aspectos desta serie de HBO que, a pesar do tempo transcorrido, aínda segue xerando debate foi o seu sorprendente final, que non convenceu todos os seus seguidores por igual. «O que menos importa das series son os seus finais. Pero ese, en particular, conseguiu o seu obxectivo: demóstrao o feito de que o lembremos e discutamos aínda hoxe», afirma Carrión.
As pegadas dos personaxes
Para o autor de Teleshakespeare , os trazos que deixaron os personaxes de ambas as producións poden rastrexarse aínda hoxe nas series actuais. «Tony Soprano procreou a unha prole de protagonistas cun poderoso lado escuro: Dexter, House, Don Draper, Walter White, Vic Mackey, Ragnar... Pero tras A á oeste, aínda que ten en Borgen unha moi digna herdeira, soamente asistimos a series que ven a política como algo terrible: House of Cards, The Good Wife, etcétera».
A película de «Os Soprano»
Vinte anos despois da súa primeira emisión, Os Soprano prepara o seu salto á pantalla grande como unha precuela que recuperará a figura do seu personaxe principal. A película estará protagonizada por Michael Gandolfini, fillo do falecido James Gandolfini, que encarnará a Tony Soprano nos seus anos novos, moito antes de que chegase a converterse no xefe da mafia de Nova Jersey. Titulada The Many Saints of Newark, contará unha historia que transcorre nos anos 60 durante as protestas raciais ocorridas na cidade de Newark. Con guion escrito por David Chase e Lawrence Konner e dirección de Alan Taylor, abordará as tensións existentes entre as comunidades afro-estadounidense e ítalo-estadounidense, que no ámbito do crime organizado faranse máis profundas.
Os produtores anuncian que varios personaxes da serie orixinal aparecerán na película, da cal non se coñecen de momento moitos máis detalles.
Na repartición tamén estarán Alessandro Nivola, Vera Farmiga, Jon Bernthal, Billy Magnussen, Corey Stoll e Ray Liotta, quen encarnou a Henry Hill nun dos nosos ás ordes de Martin Scorsese.