Dicir de Anderson que é un can verde garda relación coa súa peculiar mirada cinematográfica, a dun cineasta que se xacta de ir á súa bóla aínda que ás veces se interprete como pedantería ou engreimiento
18 may 2018 . Actualizado ás 07:42 h.Dicir de Anderson que é un can verde garda relación coa súa peculiar mirada cinematográfica, a dun cineasta que se xacta de ir á súa bóla aínda que ás veces se interprete como pedantería ou engreimiento en plan «son distinto e vóuvolo a demostrar por se non caestes...». Talvez o seu maior éxito comercial, O Gran Hotel Budapest (2014), sexa ao mesmo tempo a obra máis convencional da súa filmografía. Por iso Illa de cans non é outra de animación nin busca soltarnos un carrete sobre unha sociedade distópica cunha variante apocalíptica ou se se prefire orwelliana. Non. Tampouco se aprecia unha lectura críptica sobre o trumpismo, aínda que a intres o ditador de Megasaki City teña tics preocupantes...
De entrada é a historia de cinco chuchos, aos que envían a unha infame illa, acusados de ser un risco pandémico para os humanos. Cinco chuchos que -máis aló do seu orixinal envoltorio stop motion- locen as voces de Edward Norton, Bryan Cranston, Bill Murray, Jeff Goldblum e Bob Balaban, acompañados doutras que non desmerecen, entre elas, Ken Watanabe, Akira Takayame, Scarlett Johansson e Frances McDormand, que compoñen un selecto abano -na versión dobrada ao castelán esfórzanse-, noutra proba de que Anderson se tomou moi en serio esta fábula canina para mirar (¡faltaría máis!) en clave humana.
Sumir a ese coidado a evidente inspiración formal e tónica do cine de Mizayaki e a aura épica dun Kurosawa, aínda que sexan lecturas alleas ao público convencional e, que menos, alleo ao target desoutra animación liderada con xúbilo por Pixar e periferia. Este humor, máis que negro, é vitriólico. Aí tamén pesa a complicidade do compositor Alexandre Desplat cun tema principal que arrinca con sonoridade na primeira escena, e con variacións no transcurso da trama. En fin, que se podería escribir máis pero poucas veces pódese dicir dunha película: mellor véxana se buscan un revolcón ás súas neuronas; iso si, non sempre para ben... Anótese ademais que no guion aparecen Roman Coppola e Jason Schwartzman, cineastas moi por libre en clave de Hollywood.