O audaz filme «A arca de Noé», único español a concurso, divide á crítica

O ecuador da 59.ª Seminci (festival de Valladolid) trouxo a cara e a cruz do cine, dous xeitos de entender a sétima arte: a rompedora, un punto atrevida e sen dúbida refrescante, esgrimida polos alacantinos Adán Aliaga e David Valero nA arca de Noé, coa súa aquel de irreverencia formal, fronte á convencional e de xeitos antigos, empregada polo consagrado Zhang Yimou en Gui Lai, película que parece regresar do túnel do tempo. División de opinións para a primeira, e entusiastas aplausos para a segundo. Paradoxalmente, Aliaga e Valero exercen de autores, mentres Yimou vístese ante a súa cámara de funcionario apoltronado.

A produtora galega Frida Films está entre os padriños dA arca de Noé, codirigida por Valero (Os incribles) e Aliaga (A casa da miña avoa, Estigmas, A muller do eternauta), que na súa filmografía apostaron polo inconformismo narrativo, no limitado marco do cine de baixo presuposto aínda que identificado co seu tempo. O filme móvese ao redor da idea-basee de que cambiar a nosa percepción do mundo «é a verdadeira revolución», en boca dos seus autores, que sitúan o eixo da trama en dous vixiantes de seguridade dunha gran fábrica inactiva que, nun momento determinado, deciden construír unha máquina que lles permitirá deixar a triste realidade que os rodea, unha contorna social en crise (numerosos cortes radiofónicos xeran o contexto). Reciben o nome de Lobo e Oso (Fran Gomis e Miguel Chillón) aos que se suma unha muller enferma, Avestruz (Alicia Santonja). Dous planos diferentes, un real e outro de ficción, que ambos os directores (ademais de guionistas, co-montadores e fotógrafos), sobre imaxes de gran poder evocador, materializan nunha proposta, quizá algo críptica, pero en todo caso respondendo ao exixible á Seminci: cine de autor sen reparos. Os festivais de Sevilla, Albacete e o Cineuropa compostelán son as súas paradas máis inmediatas.

Yimou e o drama casposo

De Zhang Yimou, o cineasta máis internacional de Chinesa, dono dunha portentosa filmografía e dotado dun incomparable sentido plástico, non se agardaba unha proposta tan conservadora, ao límite do drama casposo, como este Gui Lai/Regreso a casa, a historia dunha muller cuxo marido é vítima da represión durante a Revolución Cultural, sendo confinado durante 20 anos, e a quen, unha vez liberado, ela non recoñece a causa dun trauma psicolóxico. Novela da escritora Yan Geling, autora entre outras dAs flores da guerra, que Yimou resolve con xeitos acartonados, e, o que é peor, sen tocar en ningún momento os resortes emocionais do público. Todo queda dentro da pantalla, por moito que sexa Gong Li a protagonista.

Robin Williams, obra póstuma

No momento do falecemento, en agosto pasado, o actor Robin Williams deixaba cinco filmes pendentes do trinque, un deles a comedia dramática O home máis enfadado de Brooklyn, que supón o regreso á dirección de Phil Alden Robinson, despois dunha ausencia de doce anos, e agora preséntase fóra de concurso na sección oficial. Funcional como non podía ser doutro xeito, con algún gag afortunado e outros que o son menos, a película ten algo de premonitorio (nunha pasaxe Williams di como lle gustaría a súa lápida e fai referencia á súa idade real), ao centrarse nun avogado ao que auguran 90 minutos de vida a causa dun avanzado aneurisma cerebral. Nese tempo buscará reconciliarse coa súa muller, o seu fillo e amigos, mentres a doutora que lle comunicou o prognóstico parte na súa procura para aclararlle que, a pesar de a súa gravidade, aqueles 90 minutos só foron unha sorte de exabrupto? Haberá que agardar, para a súa estrea en España, ao 6 de febreiro próximo.

---

---

---