«The Humbling» e «Manglehorn» elevan de novo ao actor todo o máis alto
31 ago 2014 . Actualizado á 07:00 h.En poucas ocasións lembro que un festival de serie A programase en días consecutivos dúas películas onde a clave de bóveda de ambas as sexa o mesmo intérprete. Esta situación, acaecida onte en Venecia con Al Pacino, somete o actor a unha exposición extrema e de risco elevado, porque esa duplicidade pode devir destrutiva á hora de analizar o seu traballo, de atopar fisuras, tics, inautenticidades nese axuste fino que é comparar ambos os rexistros.
Pacino vivía na última década un declive clamoroso. Hai que remontarse ao 2002, cando protagonizou Insomnia xunto a Robin Williams, para atopar unha película notable na súa bagaxe, e só a televisión, para a cal se encarnou no doutor Kevorkian e en Phil Spector axudoulle neste tempo para manterse visible.
Por iso é que esta dobre e colosal exhibición veneciana do actor na formidable película The Humbling e na moralista e dun ternurismo doado Manglehorn posúe o efecto clamoroso de condensarse no renacemento para o cine de Al Pacino, capaz, sen dúbida, de depararnos unha etapa que engrandezca aínda a magnitude da súa filmografía.
Por esas cuestións de política de festival, The Humbling, excepcional, preséntase fóra de concurso, quizais porque a dirixe un director da vella escola como Barry Levinson e, pola contra, a diminuta e esquecible Manglehorn compite polo León de Oro ao levar a firma dun director de moda, o sobrevalorado David Gordon Greene.
É un prodixio a forma na que Pacino, salta ao trapecio que é The Humbling. O seu antihéroe, ese actor de teatro neurótico e neutralizado, un case ancián que cae nas garras dunha lolita lésbica, o último dos homes descoyuntados nados da pluma de Philip Roth, móvese sempre no fío, ao bordo da desfeita. E unha e outra vez prodúcese o prodixio de que Pacino e, con el, o filme, con guion do gran Buck Henry, fan o triplo salto, sobre as situacións oníricas ou surreales cuxa dificultade expuña o texto de Roth, para afirmarse nunha obra que tiña todas as bazas para perder o norte pero que nos transporta, con frenésí e delirio e mestría, a cotas soberbias.
A decepción deparouna Benoît Jacquot e o seu errado melodrama 3 Coeurs. Todo soa a inverosímil neste triángulo nada pasional entre un home e dúas irmás, Charlotte Gainsbourg e Chiara Mastroianni, cuxa nai é unha Catherine Deneuve a cada paso máis prescindible.