Da Coruña á capital chinesa da porcelana: «En 2008 deixeino todo e matriculeime en cerámica na Pablo Picasso»

Un nunca sabe onde vai acabar. E, para mostra, un botón: o de Verónica Moar (A Coruña, 1978). Licenciada en Filoloxía, desenvolveu a súa carreira como intérprete de signos. E fíxoo nun traballo que só era iso. O cambio chega no fío do cambio de década, a dos 30, coa chamada do artista. Neste caso, a cerámica. Un novo rumbo que lle levou ata os prestixiosos premios Jingdezhen. É a única galega e española en liza. A súa obra xa está na China. O 17 de outubro saberemos se gana.

—Como de importante é este galardón?

—Jingdezhen é a capital da porcelana chinesa. Como referencia, hai unha obra moi coñecida de Ai Weiwei, que fixo centos de pipas de xirasol de porcelana que están expostas na Tate Modern de Londres. Pois Jingdezhen é o pobo onde se realizaron. Entón, é famoso polo seu dominio da porcelana. Son o punto de referencia.

—Guarda esperanzas?

—Creo que recibiron máis de mil solicitudes e quedamos 44 persoas, pero na miña categoría só somos 11 e hai dous premios. Pero bo, para min xa é un premio estar alí.

—A recompensa é interesante

—En diñeiro ao cambio non o teño moi claro, como uns 4.000 euros. E logo tes a posibilidade de expor unha peza e seis meses de residencia artística alí.

Diego González Rivas, cirurxián: «Chegará un momento en que os robots farán as cirurxías sós»

Yago Gantes

—Como se cruzou esta oportunidade no seu camiño?

—Mantéñome informada a través dun boletín de actualidade do mundo da cerámica e cando vin a convocatoria véuseme á cabeza unha peza que fixen nunha residencia artística no CICA, o Centro Interdisciplinar de Química e Bioloxía da UDC, que axuntaba ciencia e arte. Entón, creei unha peza nun laboratorio de bioloxía e entendín que podía quedar ben na categoría de innovación. Pero o presentei sen pensarmo moito.

—Non podemos mostrar a peza que presentou ao concurso, pero explicar de que trátase.

—Creei un bioplástico cun alginato que se obtén das algas. Entón, creei unha película transparente e puxen partículas dunha peza de porcelana que aquí no taller non saíu ben, que pasa moitas veces. Por detrás dese elemento, creei un ferro de porcelana cun fío de ouro.

—Cal foi a inspiración?

—A idea desta peza xurdiu nunha residencia artística que empecei unha semana despois do falecemento do meu pai. É unha peza que no seu día lle dediquei a el. Trata de explicar o que é a ausencia. Titúlase O que queda. Fai referencia a cando unha persoa xa non está. O rastro que deixa. Entón a lámina de porcelana é como unha toalla que está colgada. E como sabes que pasou alguén antes por aí? Pois porque está engurrada, mollada, porque quedou un rastro que está aí. É esta idea.

—A pesar desta bagaxe, chegou tarde á clase de cerámica

—Eu son filóloga e fixen un ciclo de formación profesional en linguaxe de signos. Durante bastantes anos fun intérprete dunha persoa xorda que tiña un cargo de dirección na Federación Mundial de Xordos. Estiven moitos anos traballando diso, pero en 2008 deixeino e por non estar quieta matriculeime na escola Pablo Picasso en cerámica artística.

—Sentiu a chamada da arxila?

—A verdade que podía ser outra cousa, tamén preguntei por fotografía, pero me pareceu interesante a cerámica. Eu non planifico nada, senón que vai chegando todo igual que chegou este certame.

—Pero si recibiu a chamada do artista

—Cando deixei o meu traballo, recorrín a esa parte máis artística que sempre tiven presente, facendo talleres no meu tempo libre. Sentía a necesidade de expresarme doutro xeito. Matriculeime e ao cabo dunhas semanas dixen: “Caín onde tiña que caer”.

«Un de miz traballos máis recentes foi con Loewe»

Este camiño do artista complétase cunha dedicación máis chaira, a de facer vaixelas para restaurante. Traballo que cimenta o lado máis poético de Moar.

—Como equilibra parte artística coa funcional?

—Estou a intentar que teña máis peso parte artística, pero para manter o taller fago encargos para restaurantes con estrela Michelin ou que se poden permitir ter unha vaixela mellor.

—Onde podemos ver o seu traballo?

—A día de hoxe estamos en Culler de Pau, no Grove. Pero o primeiro encargo que recibín, no 2014, foi Abastos 2.0. Despois veu Santiago Pampín, A Maceta, Ou Balado, algún restaurante de París, Mallorca...

—A área artística creceu ao mesmo nivel?

—Esa parte sempre é máis complicada. A formación que recibín é diso, pero é un terreo no que costa máis facerse un nome. En 2019 fixen a miña primeira exposición individual en Santiago, na Fundación DIDAC. A partir de aí saíu todo de xeito bastante natural, con proxectos e exposicións colectivas. Represéntame unha galería de Madrid, Ponce + Robles, e tamén fun un par de anos a ARCO.

—Ese desempeño valeulle para traballar con grandes firmas

—Traballei para Adolfo Domínguez fai un par de anos. E o máis recente foi con Loewe, no Salone do Mobile Milano. Foron unhas pezas que viraban ao redor do mundo do té. Pero non son pezas propias, fíxenas a partir do deseño doutros artistas. Foi un reto porque tamén se aprende moito.

—As residencias artísticas son esenciais para o seu desenvolvemento?

—É un xeito de equilibrar parte funcional, que é onde se reciben máis ingresos. Son unha axuda para sacar eses proxectos que marcan uns fitos no que é a miña traxectoria. Por exemplo, levo desde o ano 2016 facendo a serie Lítica que son réplicas de pedras que vexo na paisaxe. Logo tamén está Portas do mar, que é sobre os oficios da pesca na Coruña. As residencias son ese respaldo para poder levalas a cabo.

---

---

---