Unha colección de marca Guinness entre A Coruña e Lugo: «Teño o último libro que dedicou Vicente Aleixandre antes de morrer»

Anxo Patricio Rodríguez e Argibay comezou hai medio século a almacenar libros que estaban asinados polo seu autor. O que iniciou como un pasatempo, converteuse nunha colección de 4.578 obras, que aspira a conseguir a certificación de Marca Guinness. Aos seus 63 anos, este lucense afincado na Coruña segue facendo crecer a súa biblioteca. Para conseguir o último exemplar, tivo que gardar unha contundente cola na firma de libros que fixo Anxo Martín o pasado 11 de febreiro. 

— Cando empezaches a coleccionar libros asinados por autores?

— Empecei cuns doce ou 13 anos, máis ou mans, por mor de que na miña casa había libros de escritores que frecuentaban a vivenda a visitar aos meus avós. Entón, un día ocorréuseme, non se se foi de Trapero Pardo ou Narciso Peiteado, algún dos escritores locais de Lugo que viñan ver aos avós; pedir a súa firma, aí empezou a cousa. 

— E a que se dedicaban os seus avós para ter esas visitas?

— Bo, estaban moi ben relacionados. 

— Cando se tomou este pasatempo como obxectivo?

— Pois cando empecei a tratar con escritores xa moi coñecidos, como Camilo José Cela, co que tiven boa relación. Tamén teño libros de Torrente Ballester, Sánchez Dragó ou Aline de Romanones, unha persoa que me impactou moito cando estiven na súa casa e ensinoume a biblioteca da súa familia. E logo de escritores galegos, teño moitos. Tamén teño de varios premios Nobel. 

— E o obxectivo da Marca Guinness cando llo propuxo?

— Pois levo participando como tres anos, pero cada vez estanche pedindo máis cousas, cantos máis libros dedicados mandes é mellor. Entón, non se cando me van contestar. 

— Pero, ten algún competidor?

— Hai un alemán que ten dous miles e pico de libros

— Vostede ten máis 

— Si,  teño 4.578 libros. Os dous últimos que me dedicaron foron o de Anxo Martín e o de Julio  Wais Piñeiro, que é un monxe. E  teño de varios premios Nobel, como Camilo José Cela, Mario Vargas Llosa e Vicente Aleixandre. De feito, teño o último libro que dedicou antes de morrer foi para min. El asinouno o domingo pola tarde e ese día púxose moi enfermo e morreuse. A súa irmá Conchita envioume un certificado. Tamén teño un libro dedicado por Pertegaz, outro por Paco Rabanne, teño de Sara Montiel, de Pilar Eyre teño moitísimo. Para min todos son iguais. 

— Cando agarda conseguir a Marca Guinness?

— Pois estou a agardar a que me contesten. Polo que me contan é un proceso que é moi lento. Cada seis meses ou así vou incrementando libros. 

— Por que se propuxeches conseguir ese certificado?

— Pois por satisfacción de tantos anos  indo a presentacións de libros, a feiras de libros... e bo para conseguir o recoñecemento.

— Cando diñeiro diría que investiu nesta afección?

— Non o sei, porque é unha cousa sobre a que non fago contas, pero xa hai moitos escritores que mos regalan. Cando empezas a ter amizade con algún deles, vanchos regalando. Ademais, hai outros libros que consigo a firma enviándolles o exemplar á casa do seu autor se me decato da dirección. E responden moi ben porque lles conto o proxecto. Pensa que non é unha colección de tres libros. De feito tamén conservo todas as cartas de escritores, pintores e artistas.  

— Que lle di a súa familia e amigos sobre esta afección?

— Anímanme moitísimo.

— Hai algún ao que lle pareza rara?

— A uns gústalles e outros teñen outros gustos que non son similares aos meus. Pero bo, a parte de coleccionar estes libros, colecciono outras cousas. 

— Cales?

 — Gústame todo o relacionado coa arte. Colecciono pezas do Castro dos anos 50 a 70 e teño máis de catro mil e pico. É a mellor colección de hoxe en día, dito por persoal do patronado de Sargadelos que a viñeron a visitar. 

— De onde lle vén esta afección polo coleccionismo?

— Vén un pouco de familia. Coa miña nai xa visitaba moitos anticuarios porque lle gustaban moito este tipo de cousas. Ela coleccionaba pratos isabelinos de voda, dos anos vinte ou trinta. Ademais, tamén coleccionaba culleres de prata e cunchas de prata. A miña nai naceu en Santiago e alí hai moita afección á cuncha e todo iso. 

— Esta afección halle suposto algún problema a nivel persoal?

— Non, sempre o levei con satisfacción. Por exemplo, coa colección do Castro acórdome que nunha ocasión veu Isaac Díaz Pardo a unha charla a Lugo e a galería Sargadelos invitouno a que viñese á miña casa e cando o entrou no salón e viu aquilo dixo: esta «é a continuación dá fábrica». De feito, o museo de Lugo fixo unha exposición á que cedín 100 pezas. 

— Pensou que vai pasar coa súa coleccións cando mira ao futuro?

— Gustarme o que alguén se interesase coa biblioteca. Gustaríame que se fose a algún sitio e que participase a xente e vísea. Por exemplo, eu non me paro a mirar como son as firmas, pero si que hai profesionais que poderían facer un estudo da personalidade dos autores. E logo para a colección do Castro teño algún proxecto, gustaríame que fose todo a algún sitio e que a xente o puidese gozar.  

— Pensou nalgún momento vender algunha peza?

— Non me xurdiu a idea. Algunha cousa tela en proxecto, pero por necesidade, non. 

---

---

---