A meiga das fogueiras de San Xoán ten 19 anos, vive en Santa Cruz e estuda Arquitectura Técnica
26 may 2024 . Actualizado ás 05:00 h.É a meiga do San Xoán 2024, unha figura que agora mesmo non conta con moito respaldo institucional. «É unha pena. Non podemos facer actividades como a cabalgata polo paseo marítimo, pero si outros actos cos que intentamos que non se perda a faísca», comenta Valentina Estévez Cuenca, veciña de Santa Cruz, Oleiros. Din que uns lle chaman Valen, outros Tina e en casa Titina. «A miña avoa contoume historias das meigas e da noite de San Xoán e intereseime polo que facían desde a asociación. Informeime e acabeime presentando. Tiven a sorte de ser elixida. Polo momento, a imposición de bandas foi o que máis me gustou, pero quedan cantidade de actos durante as próximas semanas», destaca esta moza de 19 anos, cun irmán de 16, estudante de Arquitectura Técnica e exalumna do colexio Fillas de Cristo Rey , de Oleiros. Charlamos o luns na cafetería Central Park da praza de Vigo, dous días antes da Festa do Aquelarre Poético que se celebrou no Teatro Rosalía. Foi o acto de exaltación da meiga e da entrega dos Premios San Xoán e do Cardo de Ouro, entre outras distincións.
A noite máxica
Os seus recordos sanxoaneros repártense entre as celebracións familiares e a festa cos colegas en Bastiagueiro ou Riazor. «Os meus amigos son de coidar a parcela facendo quendas, máis que eu», confesa riseira. Á hora de elaborar unha lista coas súas preferencias da noite máxica teno claro. «Son máis de churrasco que de sardiñas e non salto demasiado ben a fogueira. Non son moi hábil, pero axúdanme. Algunha sardiña tomo, pero non son de peixe en xeral. Prefiro a carne e as patacas, fritas ou en puré. Non fago deporte, só vou esquiar no inverno. Cóidome sen obsesionarme», relata.
Construír un edificio
Ademais dos amigos de antes, agora mantén unha relación estreita co equipo de meigas do seu séquito. «Levámonos ben, somos como unha familia», afirma. Na boneca loce algunhas pulseiras moi rechamantes. Unha coa bandeira de España, outra da nosa Señora do Pilar e tamén unha conmemorativa do 200.º aniversario da Policía Nacional. Chámame a atención que en ningún momento poña amais da mesa a súa iPhone 15 Pro que leva no bolso. «Utilízoo como todos os mozos. Lévoo amais , pero non sempre o saco. Por exemplo, en casa déixoo no meu cuarto e cando estudo procuro apartalo para que non me distraia. Tampouco son de subir moitas fotos a redes. Subo historias, paisaxes, momentos de viaxes e algunha miña. Sigo TikTok para ver vídeos, pero non o utilizo demasiado», di Valentina.
É riseiro. Responde a cada pregunta sen explayarse demasiado. Cústame sonsacarle unha frase de tamaño medio. Noto que se sente máis cómoda cando falamos da súa carreira e das súas ilusións. «No futuro gustaríame construír un edificio. O debuxo e as materias de deseño co computador son as que máis me gustan. Atráeme o mundo da construción, hai dous anos estiven un verán na empresa da miña tía e encantoume. A miña familia dedícase a este sector e sempre é algo que tiven claro», lembra. No estoxo que leva á universidade nunca falta un colgante que lle regalou unha amiga e que lle trae sorte. Non ten parella nin carné de conducir. «Íamo a sacar o verán pasado, funme estudar a Londres e...». Aínda que para nada o parece, di que é moi intensa. Non son capaz de que me diga ao concerto que máis lle gustaría ir. «Gústame saír, o cine e a música, pero escoito de todo. Se mo regalan, vou a calquera concerto», responde Valentina que, tras insistirlle, decántase pola canción Xeral Prim, do artista coruñés Javi Chapela. En menos dun mes, churrasco e poucas sardiñas.