A cantante italiana residente en Oleiros xa ten o verán completo de concertos e birlos
04 jun 2023 . Actualizado á 05:00 h.O seu nome ver cada vez máis nos carteis das festas. Por exemplo, hai uns días foi unha das artistas que se subiu ao escenario nos Rosales. «Entre verbenas, eventos, festivais e vodas teño o verán completo», asegura Nunzia Giannotta, natural de Massafra, Taranto, na rexión de Puglia, máis ou menos ao comezo do tacón da bota de Italia. Que fai esta italiana de 33 anos polas romarías galegas? «Coñecín ao meu marido de Muxía nun pub de Florencia», resume cun español moi bo e un marcado acento do seu país cunha curiosa incorporación de palabras galegas. Charlamos no bar A Cabana do Chopo no barrio das Flores, moi preto do local onde ensaia. Cóntame os detalles da súa conexión galega. «Foi unha casualidade. Chegou a Florencia e perdéronlle unha maleta. El é electricista industrial e ía facer un traballo para Inditex. Díxolle aos do seu equipo que se aparecía a maleta levaba de festa. Apareceu e foron ao pub onde eu cantaba. Como era moi tímido tíveno que cortexar. Un mes despois pediume matrimonio e casámonos na miña terra ao ano seguinte. Quedamos a vivir alí e agradézoo porque desde os 16 anos levaba fóra de casa. Ademais puiden acompañar ao meu avó nos seus últimos meses de vida. Agora levo case catro anos en Perillo. Estou moi contenta e teño unha hipoteca de 35 anos. Pero non me vexo aquí toda a vida, tampouco en Italia», reflexiona riseira.
O local de Flavio Briatore
Fálame do lugar onde naceu, da súa famosa ponte e o castelo Aragonés vinculado a España. Desde moi mozo, Nunzia quería ser artista. «Con 15 anos ía a concursos de televisión e a festivais. Precisamente grazas a un gañei un curso para estudar canto en Florencia. Tamén fixen unha xira e traballei cunha banda en Sardeña, nun restaurante de Flavio Briatore. É unha pasada. Vin a Madonna ou a Richard Gere. Porto Cervo é súpers caro, cheguei a pagar 25 euros por un bocadillo non moi grande», confesa. Cre nas casualidades como a que lle trouxo a Galicia. «Coñecémonos un 12 de xaneiro, eu nacín un 12 de abril, o meu marido de Muxía (sempre o cita así) o 12 de xullo, e pediume a man o 12 de febreiro, non puido agardar a San Valentín», asegura.
Os seus mestres de Oleiros
O seu son as versións de grandes temas do rock, pero atrévese co que sexa. «En Italia cantamos moito en inglés. A xente dicíame que o meu repertorio non ía encaixar aquí. Se é unha voda ou algo similar tocamos pop internacional e español, danzar e rock and roll. A que máis me piden do meu país, con moita diferenza, é L'italiano de Toto Cutugno. Facemos unha versión única». O seu grupo chámase The Nunzias's (un xogo de palabras) e preséntase con máis ou menos compoñentes segundo o presuposto. Tamén colabora co músico coruñés Jacobo Paz e o proxecto Nunzia e Dous mundos. Fai nada lanzou un single, Polas Rúas, e pronto sae outro, Cicatrices. Cóntame a curiosa e entrañable xeito de como aprendeu a cantar clásicos de Lola Flores, Rocío Jurado ou Luz Casal. «Cando acabei a pandemia quería reinventarme e sentirme útil. A través do Concello de Oleiros traballei nunha empresa de axuda a domicilio. Estaba con cinco ancianitos, os aseaba, axudáballes coas súas tarefas e eles ensináronme a cantar os clásicos españois», lembra emocionada. Móstrame unha foto de cando pesaba 11 quilos máis. «Era unha albóndega. Agora mantéñome en forma no ximnasio Aliña de Perillo. No tempo libre vexo vídeos das miñas actuacións para corrixir defectos. E gústame moito cociñar. Fago unha lasaña que te... O polpettone é o meu prato italiano favorito. Encántalle ao meu marido de Muxía. Da comida de aquí vólveme tola o churrasco», confesa esta extrovertida italiana afincada en Perillo que cantaría unha e outra vez o Back to black de Amy Winehouse.