É a única muller xerente dun taller de coches na zona da Coruña
16 dic 2019 . Actualizado á 00:29 h.Un retrato enorme de Audrey Hepburn recibe aos clientes do taller mecánico Vega. «Quería que se vise que isto está en mans dunha moza», di a xerente, Vicky Vega. As paredes locen un branco impoluto, non hai manchas de aceite polo chan e todo parece estar ordenado.
-Tampouco hai almanaques con mulleres lixeiras de roupa.
-Veu un unha vez cun calendario deses e non volveu. Sabe que díxenlle? O día que me traias un calendario de tíos en bólas, póñoo. Ou o dos bombeiros, que tamén me vale [ri]. Nótase que o taller está da man dunha moza. Iso dino todos os clientes.
-En que nótase máis?
-En que está limpo, porque te podes apoiar e non te manchas, porque as paredes son brancas, porque está ordenado… Aínda que o da orde é por Joaquín, o meu marido, eh!
-Muller, e amais a xefa, nun mundo de homes.
-Tal cal. Ao principio foi duro, pero agora lévoo ben. É verdade que este é un mundo moi machista, pero saímos adiante. Os provedores empezáronme a coñecer e empecei a caerlles en graza, porque saben que son moi negociadora con eles.
-Costa facerse respectar?
-Costa que te crean. Costa que se crean que si que sabes. Agora xa non tanto, pero ao principio... Aínda hai algún cliente ao que lle conto o que lle pasa ao seu coche e pregúntame onde están os mecánicos.
-E agora? Segue habendo miradas de desconfianza?
-Si, sobre todo da xente con máis idade. Os homes maiores están acostumados a un home mecánico. A miña grande ilusión é ter unha mecánica no taller. Agora mesmo non podo coller a outra persoa, pero encantaríame.
-E é doado atopalas?
-Non. Coñezo a unha que está na ITV e que che di que para taller non vén, porque alí lle teñen respecto. Nun taller dígoche que poño unha mecánica e ninguén vai falar con ela, fixo.
-Cal é a avaría máis típica?
-Ao que máis veñen é a cambiar o aceite.
-Que logo acaba sendo calquera outra cousa, claro.
-O medo que ten o cliente é ao engano, porque non sabe onde se mete. O noso lema é «Quen non quere un amigo mecánico».
-Hai medo a que acabe saíndo a cousa por un pico.
-Para os clientes máis desconfiados temos un programa que che di exactamente o que lle toca facerlle ao coche.
-Xoga moito ao racaneo?
-Si, dinche se poden cambiar só o aceite pero o filtro, non. Iso é coma se pos a roupa limpa dentro da lavadora sucia! Non ten moito sentido [ri].
-Quen lle pelexa máis o servizo?
-O mozo que cre que é mecánico e que ten pasta. En realidade, o do cochazo é o que máis che mira a pasta, e o do Peugeot ou Xantia de toda a vida, o que menos. E os que máis se preocupan son os que teñen familia.
-A frase que máis escoita?
-Faime un ruído! Non sei onde.
-Cales son os coches que máis se estragan?
-Os máis modernos, polos fallos eléctricos.
-E iso que moito coche eléctrico non creo que lle entre aínda.
-Non, o coche eléctrico aínda está moi parado.
Como é ela: Moi riseiro e valente. «Na miña vida pasáronme moitas cousas, pero sempre saín adiante», di Vicky Vega.
Fan dos «networkings»: «Empezar con estes grupos foi o meu despegamento total. Estou en corenta mil networkings! [ri]. E aprendín moitísimo».
«O noso espray cheira a Nenuco. Elas din: ‘Que ben!' e eles: ‘Pero que botáchesme?'»
Vicky Vega chega á cita con cinco minutos de atraso por unhas xestións na Xunta e no Concello que a retiveron máis tempo do esperado. Mentres falamos, non paran de soarlle o móbil e o fixo.
-Quen leva o coche ao taller?
-Moitas veces chegan eles co coche da muller, pero tamén me veñen mulleres empoderadas que queren traelo elas.
-Para que un coche dure máis…
-Hai que levar as revisións ao día. Os coches que están da nosa man nunca levan desgustos coa factura.
-Montou o taller no verán do 2015. Como lle vai?
-Ben, pero hai moitos talleres na Grela e tes que diferenciarte. Nós levamos gratis os coches á ITV. Se o servizo pasa de 120 euros, entregámosllo lavado e aspirado. E o espray cheira como a Nenuco. Elas din: «Que ben cheira!», e eles: «Pero que botáchesme aquí?» [risos].
-Teñen algún antecedente familiar de mecánica?
-Ningún. A miña paixón son os nenos. Eu estudaría Maxisterio, pero son administrativa. Traballei varios anos en Afinsa.
-A da fraude filatélica. Tamén perdeu diñeiro?
-Si, eu e a familia. Aí estiven ata que explotou.
-E tivo que cambiar de sector.
-Estiven de delegada nunha ETT na Coruña e despois empecei a traballar no xulgado, con temas de menores. Decidín ter un fillo, púxenme a estudar a oposición de Xustiza e polas mañás traballaba de teleoperadora.
-Cando se decidiu a montar o taller mecánico?
-Cando crebou a empresa do meu marido, Joaquín, que é xefe de taller desde hai vinte anos.