O Constitucional avala a lei de amnistía
As praias volveron converterse no epicentro dunha festa que se estendeu por toda a cidade
24 jun 2025 . Actualizado á 05:00 h.Podería dicirse, figuradamente, iso de que A Coruña párase cando o calendario marca San Xoán. Pero quietude non foi, precisamente, o que houbo na noite deste luns nas praias. Ao acariñar o mediodía xa se oían os primeiros compases da xolda polos barrios. O cheiro a sardiñas estaba en todos os narices incluso antes de que se acendese a primeira brasa. Tamén desde moi temperás horas da tarde comezáronse a alagar os areais, con Riazor e o Orzán xa parcelados con nocturnidade desde a madrugada do sábado ao domingo.
Representada estaba toda a pirámide poboacional. O avó co neto, o pai co fillo, a nai, a tía, a prima, o veciño do quinto e ata o curmán que veu de visita. Todo o mundo quería reclamar para si un pedazo das chamas nas que se esfuman as maldades. As chamas do apóstolo que aquí bautizamos como galego coroándoo con esa X tan do noso falar.
Pero a de San Xoán é tamén unha velada que cheira a mocidade. Moito espírito daban ao ambiente os grupos ou batallóns de raparigos afanados en manter vivas as piras —e aproveitando, de paso, para bailar, cantar e abrazarse coma se o amencer non fose chegar nunca—.
No de que as faíscas non llas levase o vento contribuíu a municipalidade. Máis de 150 toneladas de madeira foran repartidas polo Concello nas horas previas.
Ao tocar a medianoite o reloxo, xa se puxo seria a cousa. Foi o momento de prender fállaa e facer verdade a nai de todas as fogueiras. Este ano foron protagonistas do acto, á vez solemne e festivo, as cantareiras. Acenderon a escultura varios familiares das integrantes históricas das agrupacións folclóricas, acompañados pola alcaldesa, Inés Rey, por asociacións de defensa da música tradicional, polo OAR de balonmán e polo escritor Manuel Rivas.
Despois, xa completamente bendicidos polo santo, continuaron os miles e miles de celebrantes co seu. Co de espremer ata a última gota a pulpa desta celebración.
Fóronse os últimos, os máis rebañadores, ao fío das 6.00, hora á que comezaron os servizos de limpeza a volver arrombar as praias e tamén, como manda outra das tradicións sanjuaneras, a espertar aos que nin as meigas lograron manter en pé toda a noite. Pero que non haxa pena. Non é un ata sempre, senón un ata logo. O santo bautista sempre volve.