O número 7 do mir elixe o Chuac para facerse oncólogo: «É un servizo moi mozo e ten moitas cousas en marcha»

O seu avó era médico e el, aínda que confesa que dubidou por orientar o seu camiño cara a outras opcións, acabou inclinándose tamén por Medicina. De Ourense cidade, fixo a carreira na Universidade de Santiago e cando se enfrontou xunto a outros 13.700 aspirantes ao esixente exame mir, sacou nada menos que a sétima mellor nota de toda España, algo que, asegura, nin el mesmo agardaba. Iso foi en febreiro pasado  e xa entón tiña bastante claro que había dúas ramas que lle atraían de forma especial para dedicarlle os seus próximos anos de traballo e formación como médico interno residente: Oncoloxía e Hematoloxía. Este luns tocaba elixir especialidade e hospital, e Pedro Areal Antolín (Ourense, 2000) decidiu: dedicarase a facerlle fronte ao cancro no Complexo Hospitalario Universitario da Coruña. Incorporarase a principios do mes de xuño. Con el, das 700 primeiras prazas asignadas, outros catorce mozos doutores tamén se farán especialistas no hospital coruñés. 

 —Por que o Chuac? 

—Sempre tiven claro que quería vivir nunha cidade mediana como A Coruña. Cando fun ver hospitais, acudín á xornada de portas abertas do Chuac, púxenme en contacto con residentes, falei con bastantes deles, tamén con médicos adxuntos e todos me transmitiron moi boas vibracións. Coñecín tamén á xefa do servizo, Rosario García Campelo, pareceume unha persoa moi próxima. É un servizo moi mozo e ten moitas cousas en marcha. Preguntei e visitei tamén outros hospitais, que tamén serían moi boas eleccións. Dubidei algo, pero finalmente decidinme polo Chuac e, a verdade, estou moi contento.

—Que outros centros atraíanlle?

—Dubidei co 12 de Outubro de Madrid, que é un hospital con moito prestixio, e fun visitalo tamén. Pero como cidade me chama máis A Coruña que Madrid. 

—Ten familia na cidade?

—Si, teño familia, tíos tanto por parte de nai como de pai, primos…

—Pesou iso na súa elección de centro?

—É un factor para ter en conta, pero non é o máis importante, sen dúbida. Ter a familia preto é importante, e sendo de Ourense, Coruña quédame moi preto de casa, pero non era decisivo, estaba disposto a irme fose. Moitos compañeiros meus van elixir o Chuac tamén.  

 —E a posibilidade de investigar?

—Si, iso si. Oncoloxía é a especialidade que mellor combina a parte humana do Medicamento, a dos coidados, a de acompañar ao paciente, coa investigación. Combínaas dunha forma moi boa. Unha parte importante da miña decisión é que o cancro, que son moitas enfermidades, supón un reto para a sociedade en xeral, e iso tamén é un aliciente. 

—É unha rama na que ultimamente se están producindo novidades importantes no que se refire a tratamentos. 

—Si, si… Para min, en grao sumo atractivo da especialidade, ademais da investigación e á parte do que eu poida facer, é ter que estar a se actualizar constantemente para estar ao día. Non vou estar toda a miña traxectoria profesional facendo o mesmo. A Oncoloxía de hoxe en día nada ten que ver coa de hai vinte anos, e a de dentro de vinte anos probablemente parecerase pouco á de agora. 

—Atráelle algunha rama en concreto da Oncoloxía? 

— A ver, polo momento… Hai xente que entra na carreira de Medicina pensando que lle gusta determinada especialidade e despois resulta que non ten que ver o que ves desde fóra co que vives por dentro. Eu estou coa especialidade a lume de biqueira e é verdade que nesta adóitase subespecializarse a xente, pero non o teño claro aínda. Tampouco tería sentido telo claro, creo… 

—Sempre soubo que quería ser médico ou influíulle en certa forma a tradición familiar?

 —O meu avó era médico, a miña tía… Pero bo, a min gustábame o Medicamento e tamén me gustaban outras cousas. Creo que cando elixes que carreira vas facer es moi mozo. Ás 18 tomas unha decisión un pouco case sen saber. Medicina pareceume moi atractiva, é unha titulación con moita publicidade, é algo público… Pareceume atractivo pola parte a científica e a humana.

—E despois da residencia?

—Onco é unha residencia de cinco anos, calquera sabe. Por agora, imos empezar con moitas ganas, con ganas de aprender, de traballar e tamén de gozar da residencia, que creo que é unha etapa bonita e positiva. De aquí ao futuro, quen sabe!

—Xa ten vivenda?

—Estamos niso. Vou cun par de amigos, un tamén é médico, que acaba de elixir tamén o Chuac, e outro farmacéutico. Ese é un trámite feo para min, non me gusta. Pero estamos niso, a ver se podemos deixalo solucionado pronto, que está complicado o de atopar piso na Coruña.

---

---

---