Condenan a un cirurxián a indemnizar con 1,7 millóns a unha menor que perdeu a mobilidade nas pernas tras unha operación de columna no Chuac

O Xulgado do Penal número 3 da Coruña condenou a un cirurxián a pagar unha indemnización de 1.729.229 euros a unha paciente que, no 2019, cando tiña 13 anos, perdeu a mobilidade nas pernas tras someterse a unha operación de columna no Complexo Hospitalario Universitario da Coruña (Chuac). Con todo, o auto recolle que a indemnización deberá ser abonada non polo médico senón polas aseguradoras e, subsidiariamente, polo Servizo Galego de Saúde (Sergas).

O xuíz entende que, a pesar de que a intervención estaba xustificada pola escoliosis con dobre curvatura que padecía a nena, o traumatólogo incorreu nun delito de lesións cometidas «por imprudencia menos grave», e por ese motivo imponlle unha multa de 5.400 euros, que si deberá abonar el, ao considerar probado que colocou «un elevado número de parafusos de xeito incorrecto nos pedículos vertebrais». Sinala ademais que, por mor da intervención, o paciente «padece graves secuelas irreversibles que comprometen seriamente a súa calidade de vida e a dos seus seres queridos, cunha gran afectación persoal, familiar e laboral, ademais de económica».  

O fallo, que non cuestiona nin a necesidade da operación nin que o Chuac fose o centro adecuado para realizala, destaca ademais que neste tipo de intervencións non se prevé un tac preoperatorio de columna, tal e como defendeu a acusación, descartando así que esa omisión sexa constitutiva de «imprudencia algunha».  

Sinala igualmente que durante a intervención, durante a que o cirurxián debía estabilizar case toda a columna para corrixir a deformidade con implantes e barras de titanio, produciuse unha caída de potencia que afectou á monitorización neurofisiológica, «ata en catro ocasiones en menos dunha hora». Ademais, indica varios dos parafusos inseridos nos pedículos vertebrais estaban «mal situados», e algúns deles eran intrarraquídeos, tal e como revelou un tac posoperatorio. O xuíz explica que, neste caso, «xunto á importante patoloxía derivada da dobre curvatura a corrixir, resulta que os pedículos vertebrais eran anormalmente estreitos en relación coa media da poboación, problema insalvable co emprego de parafusos máis pequenos, pois os que se empregaron xa son os máis pequenos que se usan».

Na sentenza, o xuíz descarta que o acusado se comportase de xeito «gravemente neglixente». Con todo, conclúe que si actuou «con imprudencia simple en canto á técnica de instrumentación, por ter colocado un elevado número de parafusos de xeito incorrecto nos pedículos vertebrais». Así, subliña que, de feito, «el mesmo recoñeceu na súa declaración que era excesivo o número dos que estaban mal situados e, en varios casos, ademais, de xeito intrarraquídea». O xuíz destaca que os pedículos eran estreitos e que o propio cirurxián «pronto advertiu unha dificultade maior da habitual na instrumentación», á vez que indica que durante a intervención se produciu un sangrado notable, polo que o acusado debeu «adoptar unha postura acorde a esa situación».

«Con todo, cando instrumentó a T10 e apercibiuse da caída de potencia, por indicarllo a neurofisióloga, ipso facto (segundo expresión propia) seguiu instrumentando cara arriba por considerar que se trataba dunha circunstancia reversible», explica o maxistrado na sentenza, na que subliña que «será precisamente cara arriba onde se producirían algunhas das intrusiones dos parafusos na canle medular, froito dunha certa precipitación e dunha valoración apresurada e, en realidade, puramente instintiva, da reversibilidad nunca producida da caída dos potenciais evocados».

No fallo indícase que as sucesivas caídas -outras tres- foron atribuídas polo acusado, aínda que sen proba algunha, «á lesión en T10 e non ás posteriores instrumentaciones en T9, T8, T7 e T6, o cal ningún dos peritos puido confirmar nin desmentir». Con todo, o maxistrado asegura que, obxectivamente considerada, «esa defectuosa técnica de instrumentación é reveladora dunha imprudencia, polo menos de carácter menos grave».

No fallo, o xuíz descarta que os feitos teñan prescrito, pois, aínda que ao estar ante un delito leve o prazo sería dun ano, a vítima tiña 13 cando foi intervida, acadando a maioría de idade no 2023. Tras a modificación do artigo 132 do Código Penal, que prorrogou o prazo de prescrición de delitos cometidos contra as persoas menores de idade, que foi introducida polo lexislador «para outorgar maior protección ás vítimas que o foron na súa infancia e evitar así indesexables impunidades, sucedidas a miúdo no ámbito dos delitos contra a liberdade sexual», afecta tamén a «outros espazos delituosos, como o dos delitos contra a integridade física, como o presente». A sentenza non é firme e contra ela cabe presentar recurso ante a Audiencia Provincial. 

---

---

---