Trasplantado tras dous meses conectado a un corazón artificial: «O meu fillo sabe que lle salvaron a vida»
A CORUÑA CIUDAD
«Non teño palabras para agradecer tanto», asegura a nai do menor cuxa operación se realizou na Coruña cunha técnica pioneira en nenos. Carlos Velasco, o cirurxián que o interveu: «O peor foi a espera»
27 oct 2023 . Actualizado á 11:59 h.«Grazas a deus está moi ben, está a evolucionar moi ben», di. É a nai do neno trasplantado na Coruña despois de dous meses na uci conectado a un corazón artificial implantado cunha técnica pioneira que non se utilizara antes en España en poboación infantil.
Xa moito máis tranquila, Isabel rememora agora o shock que sufriu a familia ante o «susto enorme» do que aínda se recuperan. Non menos impactante que a noticia recibida cando, despois de que o seu mozo se derrubase na rúa en Vigo, trasladárono ao Hospital Teresa Herrera da Coruña, o materno do Chuac . «A min non se me vai a esquecer nunca a cara do meu fillo cando lle dixeron que o seu corazón non funcionaba».
«Somos de Almería, supúñase que viñamos de vacacións e nada máis chegar, o primeiro día, ocorreu», relata sobre o síncope que, despois dunha comida, acabou co neno no chan, a ambulancia, o traslado primeiro ao hospital olívico e despois ao da Coruña, a noticia da insuficiencia irreversible, o corazón artificial, a emerxencia 0 agardando un doante, dous meses de uci e, finalmente, o transplante.
Ela e o seu marido, Vicente, non se separaron do mozo en todo este tempo. O pai, profesor, pediu un permiso especial por coidado de fillo gravemente enfermo. A ela, enfermeira, xa non lle permitiron acollerse á mesma fórmula por idéntica causa, así que non lle quedou outra que solicitar días sen soldo. Na casa, a máis de mil quilómetros, coas avoas están as súas outros dous fillos, unha nena e o xemelgo do mozo paciente que, na outra punta de España, saltou agora ás noticias. «Os seus irmáns viñeron velo, e impactoulles, nunca estivemos tanto tempo separados. Foi moi difícil para todos e para el… moi complicado. Non coñeces a ninguén, estás noutra cidade, nun hospital…. terrible», repite.
Conta que aínda que o seu neno «tiña os seus problemas cardíacos», xa que aos oito meses diagnosticáronlle unha miocardiopatía dilatada, nada lles facía pensar que puidese suceder o que pasou de forma tan repentina. «Primeiro seguíano na nosa cidade e aos 12 anos derivárono a Córdoba, a outro hospital, o Reina Sofía. Supúñase que se cadra, nun futuro, terían que operalo ou trasplantarlo. Pero era unha posibilidade que non tiña por que pasar; pasamos de facer unha vida normal, como calquera mozo da súa idade, de xogar ao fútbol, e de todo, a chegar a Galicia e que da noite para o día… Esa mirada do meu fillo non se me vai a esquecer», repite.
O raparigo, como eles mesmos, «non llo podía crer». «Que che digan que o teu corazón non funciona… Pero, ‘que estás a dicirme, se eu me atopo ben', dicíame», relata a muller. «Se para nós xa foi difícil, imaxínate para el», insiste a nai. Aínda ten sobre a pel a angustia e os dous meses do seu neno prostrado na cama «sen poder mover a perna esquerda porque era onde tiña conectada a máquina de asistencia… Foron días moi duros». Pasa esta muller de inmediato dos malos momentos ao recoñecemento: «Non teño palabras para agradecer tanto, non teño palabras coas que agradecer como se portaron aquí todos, con el e connosco.Todos foron fabulosos, desde o chanzo máis baixo ao máis alto», recalca mentres solta unha ladaíña de nomes de quen, nun momento ou outro, prestáronlles apoio durante esta travesía inesperada. A modo de exemplo, para no labor de «Rocío, a traballadora social» e menciona a fortuna de contar co Fogar de Corazóns para aloxarse cando non se ten a ningún coñecido, nin na cidade nin preto, ao que poder pedir acubillo.
No medio do desconcerto inicial tiveron que dixerir sen tempo ningún a gravidade do neno mentres buscaban un billete para meter aos seus outros dous fillos sós nun avión de volta a unha cidade coa que non hai voos directos. E sen poder tomar aire e prepararse para o que aínda quedaba por diante. A incerteza. «Estás a ver que o teu fillo está malo, vai a peor, e que non hai doante… El ás veces choraba. Dous meses fanse moi longos», intenta explicar. Inimaxinable tamén o medo do mozo: «Estaba asustado, si, e todo o seu afán era poder volver porse de pé».
«Ao seu pai e a min non se nos esquecerá o 7 de setembro, é o seu segundo aniversario. Estaba nunha situación desesperada e o corazón non chegaba, non chegaba, pasaba un día e outro e outro… Cando a doutora María díxonos que tiña unha boa noticia…Por fin!. Abrazámonos os tres chorando. Non viamos cando ía chegar».
A partir de aí, todo foi rodado. Aquel temor a non volver pisar o chan pronto quedou en nada. Púidoo facer case de inmediato e xa co seu novo corazón no peito. «Os primeiros días camiñaba moi pouco, pero saíu andando do hospital, estamos moi moi contentos; el sabe que lle salvaron a vida, que lle deron unha segunda oportunidade», resume a mamá sobre a sorprendente evolución ao saír do quirófano. «Tiña ganas para comer e beber, e aínda que estaba un pouco asustado con medo de non moverse, xa cando lle quitaron o tubo había unha cousa á que lle daba voltas, quería ver a cicatriz pola que lle meteran o corazón». Xa a viu e cre que «igual polas películas» agardábaa máis grande. «Non se lle nota case nada», confirma a mamá.
Coa alegría do que, pese e contra todo, acabou tan ben, este martes confesaba que «estamos a desexar volver a casa». «Estamos moi contentos e non sei como vou agradecer tanto, pero el ten xa moitas ganas de irse, de estar cos seus irmáns, cos seus amigos, de volver a clase, de facer a súa vida». O normal para un mozo de 14. O xoves, faranlle unha segundo biopsia de control e están pendentes tamén dunha analítica polos inmunosupresores. Se todo salgue como agarda, retomarán a plácida rutina do cotián. Nada menos.
